Τον αγαπώ...

Παραμύθια...

Δε μπορώ να καταλάβω για ποιον λόγο οι άνθρωποι αγαπούν το ψέμα. Πάντα αναρωτιόμουν. Είμαστε τόσο ηλίθιοι... Πιστεύουμε πως θα βρούμε τον έρωτα της ζωής μας, τον έναν και μοναδικό που θα είναι όπως στις ταινίες. Φιλιά στην βροχή, αγκαλιές στο ηλιοβασίλεμα, γεύματα σε ρομαντικά εστιατόρια, όμορφες ατάκες στο φως του φεγγαριού... Καυγάδες που καταλήγουν σε αγάπες, που ο άλλος στέλνει λουλούδια και σοκολατάκια και παίρνει εκατό τηλέφωνα και στέλνει μηνύματα, που ο άλλος σε περιμένει έξω από τα σκαλιά του σπιτιού σου για ώρες και ρίχνει τον εγωισμό του για να σε διεκδικήσει... Περιμένουμε τόσα πολλά που στο τέλος χάνουμε τα όμορφα που ήδη έχουμε. Για πλατωνικές αγάπες που δε θα υπάρξουν ποτέ. Για πρίγκιπες που ήταν αφοσιωμένοι σε επίπλαστες πριγκίπισσες. Περιμένουμε τον άνθρωπο που θα έδινε τα πάντα για εμάς. Υπάρχει τελικά τέτοιος άνθρωπος;

Όταν σε γνώρισα δεν ήξερα πως θα σε είχα τόσο ανάγκη κάποια μέρα. Δεν ήξερα πως θα με κάνεις να πιστέψω σε όλα αυτά τα σενάρια. Δε σε ερωτεύτηκα μόλις σε είδα. Σε ερωτεύτηκα μόλις σε γνώρισα. Αυτό δεν είναι πιο σημαντικό;

Όλα άρχισαν με μία ειδοποίηση. Μία κόκκινη τελίτσα στα μηνύματά μου. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Ποιος θα φανταζόταν...;

"Καλησπέρα... Με θυμάσαι; Είμαι ο Μάρκος από το πάρτυ... Μου χρωστάς κάτι τσιγάρα!"

Δευτέρα 05/03/2014 15.34 μ.μ.

Μόλις το είδα γέλασα. Επειδή σε θυμήθηκα. Ήσουν εκείνος ο τυπάκος που με κέρασε τσιγάρα, ενώ γινόμασταν λιώμα στη ταράτσα της Λίζας, για να μη πάω να αγοράσω. Σου είχα υποσχεθεί πως θα ανταπέδιδα τη χάρη. Αν και δε θυμάμαι να ανταλλάξαμε λογαριασμό. Όμως δε με πείραξε, είχες πολύ πλάκα. Μου εξηγούσες πόσο μισείς τη γειτόνισσά σου που είναι πάνω από 70 χρονών και προσπαθεί να σε κουτσομπλεύει συνεχώς και μπορώ να πω πως μίλαγες τόσο γρήγορα και νευριασμένα που ήσουν αρκετά αστείος.

"Ξεχνιέται τέτοιο σούργελο; Παρακαλώ, χαρά μου να σας δώσω όσα τσιγάρα θέλετε! Αρκεί να μην είμαστε τόσο πιωμένοι αυτή τη φορά, γιατί δε το γλιτώνουμε το νοσοκομείο!"

Δευτέρα 05/03/2014 15.46 μ.μ.

Και κάπως έτσι κανονίσαμε να βρεθούμε. Περάσαμε πολύ όμορφα. Πήγαμε σε ένα ήσυχο μαγαζάκι και ήπιαμε κρασί, ακούγοντας ήρεμη μουσική. Και ξανά και ξανά... Είχε ενδιαφέρον. Ήταν άνθρωπος με χιούμορ, γλυκός, έξυπνος. Μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες, χωρίς να βαριόμαστε να ακούμε ο ένας τον άλλον. Δημιουργούσαμε μία γερή φιλία, περνούσαμε καλά μαζί. Δε σκεφτήκαμε ποτέ να γίνει τίποτα παραπάνω, δεν άξιζε να γίνει κάτι παραπάνω.

Δε μας έλειπε κάτι από αυτή τη σχέση. Τα πρωινά πηγαίναμε πανεπιστήμιο και μιλούσαμε με μηνύματα και κανονίζαμε τι θα κάναμε το απόγευμα. Τα μεσημέρια μαγειρεύαμε και τρώγαμε παρέα και σχολιάζαμε πόσο βαρετοί είναι οι καθηγητές, πόσο αντιπαθητικοί είναι κάποιοι συμφοιτητές μας, πόσο αργά περνούσαν οι ώρες στο πανεπιστήμιο. Ύστερα, αν δεν είχαμε μάθημα, ξαπλώναμε στον καναπέκαι βλέπαμε ταινίες ή διαβάζαμε βιβλία, συζητούσαμε για διάφορα θέματα, μέχρι που αποκοιμιόμασταν στον καναπέ. Αργότερα πηγαίναμε βόλτα ως αργά, αγοράζαμε μπύρες και πατατάκια και αράζαμε σε παγκάκια "φιλοσοφώντας" την ζωή... Καμία φορά πηγαίναμε σε καμία συναυλία ή σε κανένα πάρτι και κάπως έτσι το τέλος της ημέρας μας έβρισκε αγκαλιά στο κρεβάτι να ακούμε μουσική. Έως που κοιμόμασταν. Και πάλι από την αρχή. Τα Σαββατοκύριακα πηγαίναμε εκδρομές ή καθόμασταν μπροστά στη τηλεόραση και βλέπαμε παιδικά. Ήταν η πιο όμορφη φιλία, γιατί να την χαλούσαμε;

Ανά καιρούς κάναμε κάτι σχέσεις. Όχι μεταξύ μας. Αλλά πάντα χωρίζαμε, αφού το αγόρι μου ή η κοπέλα του ζήλευαν τη σχέση μας. Και δε μας ένοιαζε ιδιαίτερα, γιατί είχαμε ο ένας τον άλλον. Όμως ήρθε η μέρα που τα πράγματα μπερδεύτηκαν και κάπου εκεί χάσαμε τα πάντα...

Γιατί εμείς είχαμε το παραμύθι όμως το χαλάσαμε... Και μάλλον γι αυτό οι ταινίες δεν ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα... Γιατί τελικά δεν είμαστε ικανοί να κρατάμε τίποτα όμορφο στη ζωή μας...