By Chance

[#3]: Crossroads

MONDAY. 9 AM 

(GILL'S POV) 

Arrrgh. Badtrip naman >,< Okay. Ang pangit ng bungad ko. Pano ba naman kasi. Monday na naman. Hays. I hate Mondaaaays! Shayt. Ang bitin ng weekends ko e. Fine. Ipaalala niyo palang nag-emote lang ako the whole day. Pero kasi... Oooops. Gillian! For crissake's~ Move on. Pero WTH! Ang hirap gawin. Trying to convince na kaya ko pero ugggh. Fine. Enough with this. 

Anong meron bakit ayaw ko sa Monday? Syempre. Pasukan na naman. Eh :3 Tinatamad na akong mag-aral. One month ko nang niloloko yung sarili ko na nag-aaral ako e. Yeah. I know I know. Masaya naman ako sa course ko. Pero alam niyo namang may issues nga ako sa sarili ko di ba? 

"Anaaaaaaaaaaak, gising na!" Shoot. Ang aga ni Mama manggising. Eh 2 pm pa pasok ko -.- 

Napalingon ako sa bedside table ko. Shet. Picture naming dalawa. We looked so happy then, but now what happened? Ganun na ba talaga kabilis? Parang nalingat lang ako, then voila wala na. I remember my friend wayback in highschool saying "The most hardest part of moving, is completely forgetting all those things that had became your everything" . It doesn't any make sense to me, dati. Pero ngayon, damang-dama kong tama siya. Pot@ ang sakit e. 

Bumangon na ako bago pa tuluyan akong mag-emote. Sira na naman umaga ko pag ganun. Bago ako pumuntang CR, tinaob ko muna yung picture naming dalawa. Eyesore e. Saka, masakit pa. 

-

Pagkatapos kong maligo, bumaba na ako. Saktong nagluluto si Mama, kaya I hugged her from behind. 

"Nako, ang anak ko. Naglalambing. May kailangan ka ba?" natatawang tanong ni Mama. Medyo hinampas ko siya ng pabiro.

"Mama naman! :3 Naglalambing lang e" sabay higpit pa ng yakap sakaniya.

"Ay sus. Ang anak ko," humarap siya sakin at hinawi yung buhok ko "Okay ka na ba? Ay, malamang hindi pa. Pero, be strong anak ah?" and then she kissed my forehead. Muntik na akong maiyak na naman. Instead, niyakap ko nalang siya and whispered thank you.

"Ah, anak. Diba, 2pm pa naman ang class mo? Padaanan naman to. Paki-pick lang yung cake na order ko para dalhin kela Tita Agnes mo" Tita Agnes? Shooot! May dinner pala kami mamaya sa kanila. Well, 6pm pa naman yun  and isang class lang aatenan ko ngayon so hindi hassle.

"Yeah sure. San ba?"

"Coffee and Sweets anak" shooot. That name ring a bell. Crap, enough with that.

Kinuha ko na yung pera and lumabas na ako ng bahay. Kinuha ko na yung bike ko sa garden. Since malapit lang naman yun dito sa village namin, nakarating ako agad. Suki na ako dito kaya naman kilala ko na yung crew and staff nila.

"Kuya Nan!" nag-wave ako sa ever-friendly sekyu nila. He salute in return. Natawa ako.

Kuya Nan: Grabe Ma'am gill. Tagal mong hindi napadpad dito. Asan na yung si Xymon?

Mula sa pagkangiti ay napangiwi ako. Hindi pala niya alam na wala na kami. Ngumiti nalang ako at ginawang casual yung atmosphere para hindi naman awkward.

Ako: Ah, wala na kami Kuya! Sige, kukunin ko pa yung order ni Mama

Naramdaman naman niyang naging mailap ako sa topic kaya, nag-wave nalang siya. Pagpasok ko, inaasikaso pa nila yung cake kaya naman nag-hintay pa ako saglit. Napalingon ako sa northeast ko. Sheyt. Andun yung favorite spot namin. Curse you memories! Hays. Bat ba kung ako napunta lagi siyang nandon? Oh well, three years yun Gillian. Hindi ganun kadaling baguhin lahat. Hindi ka computer na pedeng mag-erase ng file. Tao ka. Makakaalala ng mga bagay na kahit ayaw mo nang balikan, ipapamukha sayo ng mapaglarong tadhana. O well. That's life. Pot@ it's hard -.-

"Ma'am Gill, here's your order!" the cashier waved the box as if asking me to come near.

"Thanks Ate Anne" inabot ko yung box nung cake, paalis na ako ng bigla akong may mabunggo. Hay, potek. Pati ba naman sa mga ganitong pagkakataon, biktima ako ng insidenteng bungguan na yan? Shet. Ang cliche. 

"Sorry, miss" nakayuko yung lalaki kaya hindi ko siya namukhaan. Well, wala naman akong balak na mukhaan siya kasi sirang sira na araw ko. Akala ko, tapos na. Pero pag-angat ng ulo niya, hindi ako nakagalaw. Pota! What the hell is he doing here? (~~.)

"G-giliian" gulat niyang sambit. Oh well, sige magulat ka. 

Imbis na sumagot, inismiran ko lang siya. Ano ako, tanga na hihinto at makikipag-usap sakaniya? Ang gago lang. Pero bago pa ako makalabas, may humigit sa kamay ko.

"Can we talk?" nakatingin siya ng diretso sa mata ko. Iniwas ko yung tingin ko. Ang sadista naman ng tadhana. T@ngina. 

"Para san pa?" iniwasan kong mautal. Pinakalma ko sarili ko. Yung tipong cool lang.

"Certain things. Mind if we sit down?" Shet. Xymon! Manhid ka pa rin ba? 

"May gagawin pa ako. Wala akong panahon para sa mga walang kwentang bagay" mukhang nahiya naman siya kaya tumungo. Shet lang ah. Parang ako pa yung may kasalanan ah. T@ngina niya. (Ganito ba pag bitter? Fck. Sorry sa badmouth.)

Hindi na siya umimik pa kaya naman naglakad na ako palabas. Napatigil ako ulit nang magsalita siya...

"I'm sorry, Gill" napailing nalang ako. Lumabas na ako baka kasi kung ano pa ang magawa ko. 

Shet! Ayan na naman siya sa sorry spiel niya e. Tangina bakit?! Para hindi siya magulity sa ginawa niya? Ang kapal niya. Bat ko pa kasi siya nakita e! Oo, hindi pa ako nakakamoveon, pero tangina! Hindi ko expected na ganito pala. At maguusap? Certain things? Lul niya! Wala akong panahon sakaniya. Wala.

Kung mag-uusap man kami, hindi ngayon. Wag muna. Hindi ko pa kaya.

-----

(Author's Note: Okay! Alam kong matagal akong nawala! But hey, busy e. Hehe. Sana nagustuhan niyo. Sensya medyo harsh to. XD Loveyou guys <3)