Rose in Murderland

«Πού είμαι;» αναρωτήθηκε ανοίγοντας τα μάτια της. Το κεφάλι της πονούσε αφόρητα, δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά. Κοίταξε γύρω της τρίβοντας τα μάτια της. Παντού υπήρχαν παράξενα φυτά και ψιλά δέντρα που δεν είχε ξαναδεί. Δεν της θύμιζε τίποτα το μέρος όπου βρισκόταν.

«Τι παράξενο μέρος», σχολίασε καθώς σηκωνόταν τινάζοντας το μπλε φόρεμά της.

Άρχισε να περπατάει στο χωματένιο μονοπάτι που απλωνόταν μπροστά της σαν φίδι κοιτώντας γύρω της με θαυμασμό και περιέργεια. Πολλά από τα λουλούδια που συναντούσε ήταν ίσα με το ύψος της. Μέσα από τα πολύχρωμα πέταλά τους μπορούσε να διακρίνει παράξενα σχηματισμένα πρόσωπα. Πλησίασε ένα μεγάλο, όμορφο, κίτρινο λουλούδι και το άγγιξε.

«Ε! Τι κάνεις εκεί;» της μίλησε το λουλούδι με τσιριχτή φωνή.

«Μιλάς;» ξαφνιάστηκε.

«Γιατί να μην μιλάω;» απόρησε το λουλούδι.

«Συγνώμη, αλλά δεν θυμάμαι ότι μιλάνε τα λουλούδια».

«Δεν θυμάσαι;» την κοίταξε με τα ορθάνοιχτα, μεγάλα, κενά μάτια του. «Και ποια είσαι;» ρώτησε απότομα.

«Είμαι η......» το μυαλό της ήταν κενό. Ποια ήταν; Ποιο ήταν το όνομά της; «Δεν θυμάμαι...» απάντησε στο τέλος.

Το λουλούδι γέλασε.

«Αν δεν θυμάσαι τίποτα τότε τι κάνεις εδώ;» ρώτησε κοροϊδευτικά.

«Δεν ξέρω».

«Επειδή σε συμπάθησα θα σου βγάλω όνομα. Θα σε φωνάζω Ρόουζ».

«Ρόουζ;»

«Ναι. Δεν σ' αρέσει; Είναι το όνομα του είδους μου. Νομίζω σου πάει γάντι».

«Γιατί;»

«Έχεις ξανθά μαλλιά και πράσινα μάτια, είσαι στα χρώματα τα δικά μου, είμαι κίτρινο με πράσινα φύλλα».

«Λογικό μου ακούγεται», σχολίασε. «Εντάξει λοιπόν, είμαι η Ρόουζ», συμφώνησε. Δεν ήταν σίγουρη αν της άρεσε το όνομα αλλά ήταν ικανοποιητικό μέχρι να θυμηθεί το δικό της.

«Ξέρεις τουλάχιστον που πηγαίνεις;»

«Όχι», παραδέχτηκε.

Το τεράστιο λουλούδι με το παράξενο πρόσωπο αναστέναξε.

«Γιατί δεν πας στον Τρελοκαπελά; Είμαι σίγουρη ότι θα σε βοηθήσει».

«Πού θα τον βρω;»

«Προχώρα ευθεία στο μονοπάτι που περνάει μέσα από το δάσος και θα τον βρεις».