Letter

20 jaar later

Bloom

"Sky! Flora! Komen jullie naar beneden?", schreeuw ik naar mijn twee kinderen die boven aan het spelen zijn.

"Onderweg!"

Ik grinnik als Flora vanaf de zesde trede naar beneden springt.

"Doe maar wat sneller Sky, Julian blijft niet op je wachten!", schreeuwt ze naar haar kleine broer.

"Jaha, jij wilt gewoon naar Julian omdat je op hem verliefd bent."

Flora rolt meteen met haar ogen en gaat op de mat zitten om haar schoenen aan te doen.

Even later komt ook Sky naar beneden en nadat ook hij zijn schoenen heeft aangetrokken stappen we samen in de auto en rijden we naar Jaimy.

Eenmaal aangekomen opent Sky enthousiast de poort en snelt naar binnen.

"Bloom, Flora, Sky daar zijn jullie eindelijk!"

Jaimy komt meteen naar ons toegelopen en sluit ons in haar armen.

"Ook leuk om jou terug te zien Jai", grinnik ik en probeer in de knuffel het cadeautje voor Julian niet te vernielen.

"Julian is in de achtertuin met Leila, ga hen maar zoeken."
Terwijl ze dit zegt leg ik het cadeautje op de tafel bij de andere.

"Leila?", vraag ik meteen als Sky en Flora in de achtertuin zijn.

"Leila Hemmings", reageert Jaimy.

"Hemmings?", herhaal ik vol ongenoegen. "Jaimy hoe kun je me dit aandoen?"

"Bloom, Brennen is nu al drie jaar weg, hij komt niet terug."

"Hij blijft de vader van mijn kinderen Jaimy!"

"Het is tijd voor iets nieuws."

"Ja Jaimy, iets nieuws! Niet iets oud."

"Oude liefde roest niet, Bloom"

"Oude haat ook niet."

"Haat, haat, als je Luke ziet smelt je."

"Jij bent niet te geloven!"

"Komaan Bloom, jullie zijn nu twintig jaar uit elkaar-"

"Ja, en i-"

"Jullie kinderen kunnen jullie weer bij elkaar brengen."

"Jaimy ik weet ni-"

"Kom!"

Jaimy trekt me mee naar binnen waar haar man aan het praten is met een aantal van zijn vrienden.
We wandelen samen de woonkamer in en doordat Jaimy haar keel schraapt kijkt iedereen in onze richting.

Uit alle blikken herken ik die van Luke.
Een schok gaat door me heen maar ik kan me herstellen en glimlach naar alle aanwezigen.

Nog voor ik hen kan groeten stormt Flora binnen.
"Mam, Sky is gevallen en hi-"
Ik draai me meteen om en storm nog voor Flora haar verhaal kan afmaken naar buiten.

"Sky!", schreeuw ik als ik hem zie liggen en kniel bij hem neer.
Tranen rollen over zijn wangen en hij houdt zijn handen beschermend om zijn knie. Ik trek hem op mijn schoot en veeg zijn tranen weg met mijn handpalm.Ik probeer Sky te troosten met lieve woorden maar hij is ontroostbaar.

Tot er iemand bij ons neerknielt.

"Jij bent Sky, toch?"

Ik kijk op als ik zijn stem hoor.
Ik wordt terug in de tijd gezogen.
Alle momenten die we samen hadden tot op het moment dat we elkaar ontmoet hebben.

"Je gaat toch niet wenen voor je mama?"
Klinkt zijn stem en ik hap naar adem.
Zijn speelse manier van praten laat me vergeten hoe serieus het tussen ons was.

"Je moet haar tonen dat je een dappere jongen bent en haar beschermen."
Net zoals hij mij beschermt heeft?

Ik kijk naar Sky en zie hem opklaren. Hij knikt dapper veegt zijn tranen weg en staat meteen op.
"Ik ben dapper mama!", schreeuwt mijn driejarige engel. Ik glimlach.
"Dat weet ik liefje", reageer ik en wrijf ondertussen over zijn kleine rug.
Hij geeft me een kleine kus op mijn wang en loopt meteen naar zijn vriendjes.

Na een kleine aarzeling ploft Luke naast me neer.

"Sky en Flora he."

Ik glimlach zwak en kijk naar de grond.

"Bloom, het spi-"

"Je bent te laat Luke", kap ik hem af.

"Maar het feit dat je kinderen zo heten betekent toch dat je me nog niet vergeten bent?"

"Dat betekent ook niet dat ik je al heb vergeven."

"Bloom ik weet dat ik fouten gemaakt heb ma-"

"Jij hebt me laten zitten zonder enig antwoord!"

"Ik-"

"En Brennen is vertrokken."

Ik aarzel om een krop in mijn keel weg te slikken.

"Ik weet niet of ik het nog eens aan kan om iemand te verliezen."

THE END