<<Δύο χρόνια από τότε.Το παρελθόν μου έχει ξεγραφτεί από την μνήμη μου.Δεν θέλω να σκέφτομαι όσους με άφησαν και για όσους άφησα τα πάντα ώστε να είναι ευχαριστημένοι με την δυστυχία μου. Με άφησαν να καταστραφώ.Μου πήραν άτομα που αγάπησα πρώτη φορά πραγματικά μακρυά με απειλές ότι θα χάσουν την ζωή τους. Πάντα ήμουν περιορισμένος.>>
"Μπορείς να σταματήσεις να γράφεις σε αυτό το τετράδιο και να μου δώσεις λίγη σημασία;" άκουσα την βραχνιασμένη της φωνή από πίσω μου "Ναι έχεις δίκιο." έκλεισα αμέσως το τετράδιο γυρνώντας να την κοιτάξω "Hailey.." ψιθύρισα κοιτώντας αυτά που φορούσε "Είπα να βάλω κάτι που να σου αρέσει." το χαμόγελο της ήταν ότι πιο πρόστυχο έχει πάνω της μετά από αυτό το υπέροχο βλέμμα όλο πάνω μου "Δεν θα είναι κρίμα να σου σκίζω κάθε φορά τα εσώρουχα;" χαμογέλασα το ίδιο ενώ αμέσως την τράβηξα κοντά μου έχοντας πρώτη επαφή με το ντεκολτέ της "Γι αυτόν τον λόγο τα παίρνω αλλιώς δεν φοράω." σήκωσα το βλέμμα μου κοιτώντας κατευθείαν τα μάτια της,βλέμμα πονηρό.Τα δάχτυλα μου άρχισαν να χαϊδεύουν τις καμπύλες της με αργούς ρυθμούς κοιτώντας την ασταμάτητα "Μ αρέσει η κάθε λεπτομέρεια του σώματος σου το ξέρεις;" έφερα τα χείλια μου κοντά στο δέρμα της κοιλιάς της ανασαίνοντας εκεί "Μμ,Jason μην αργείς καθόλου σε παρακαλώ." τα δάχτυλα της πέρασαν ανάμεσα από τα μαλλιά μου τραβώντας τα δυνατά.
Είχαμε βρεθεί στο κρεβάτι εδώ και αρκετή ώρα και οι φωνές είχαν φωτίσει το σκοτεινό μου δωμάτιο.Τα συναισθήματα μας είχαν βρεθεί αντιμέτωπα στο κρεβάτι για να πάρουν όλον τον έλεγχο.Δεν ξέρω ακόμα αν νιώθω όσα νιώθει εκείνη αλλά μου βγάζει να την αγαπήσω κάθε φορά που την αγγίζω.Κάποιος φόβος από το παρελθόν με κάνει να μην θέλω να ξανά δώσω όλον μου τον εαυτό στην αγάπη. Για να μην με προδώσει ξανά.
"Jason!" η πόρτα άνοιξε απότομα την ώρα που εμείς βρισκόμασταν πάνω στο κρεβάτι "Πόρτα δεν έχεις στο σπίτι σου;" φώναξα λαχανιασμένος σκεπάζοντας την Hailey βιαστικά "Άσε τις μαλακίες και έλα κάτω." είδα αρκετά ταραγμένο τον Franko πρώτη φορά μετά από καιρό. "Επιστρέφω." σηκώθηκα αμέσως πιάνοντας το μποξεράκι μου "Κατέβα και έρχομαι." τον κοίταξα περίεργος όσο έκλεινε την πόρτα πίσω του "Έχω να δω καιρό αυτό το βλέμμα." ψιθύρισα κοιτώντας την Hailey "Ελπίζω να είναι όλα καλά." περπάτησε στα τέσσερα πάνω στο κρεβάτι για να με πλησιάσει "Ντύσου καλύτερα." φόρεσα μια φόρμα που βρήκα χύμα στο πάτωμα του δωμάτιο μου βιαστικά και βγήκα χωρίς να την κοιτάξω.Μόλις έφτασα στα μισά σκαλιά για να βρεθώ στο σαλόνι είδα να έχουν μαζευτεί όλοι αμίλητοι και παγωμένοι.Το καλύτερο το είδα στο τέλος μια γνωστή φυσιογνωμία ήταν πλάτη σε εμένα κουλουριασμένη στην πολυθρόνα "Τι κάνεις εσύ εδώ;" άρπαξα τον καρπό της σηκώνοντας την απότομα.Τα μάτια της κατακόκκινα η μύτη της να τρέχει αίμα όσο το βλέμμα της ήταν χαμένο "Δεν ήθελα ούτε εγώ να σε ξανά δω αλλά είστε η μόνη μου ελπίδα να σώσω.." σταμάτησε να μιλάει αφού ο λυγμός της δεν την άφηνε να συμπληρώσει "Ας μου εξηγήσει κάποιος τι δουλειά θέλει αυτή εδώ σε αυτά τα χάλια;" την έσπρωξα ξανά στην πολυθρόνα αφήνοντας την να κλαίει ασταμάτητα."Jason..πρέπει να φανείς ψύχραιμος και να δράσεις άμεσα." ο Damon όσο μιλούσε με πλησίασε δειλά.Κοίταξα ξανά την Monica αρχίζοντας να καταλαβαίνω για ποια προέρχεται το κακό νέο "Πες μου μόνο ότι δεν είναι για την.." η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει τόσο δυνατά μέχρι που τα άκρα μου δεν τα ένιωθα πλέον. "Βρισκόμασταν για ψώνια ξεχαστήκαμε και είχε βραδιάσει αρκετά.." σηκώθηκε πλησιάζοντας με αργά "Στο στενό για το σπίτι μου την άρπαξαν από τον λαιμό δεν πρόλαβα να αντιδράσω αφού μια σκιά με χτύπησε στην μύτη." σκούπισε τα μάτια της "Είχα βρεθεί στο πάτωμα ζαλισμένη το μόνο που μπόρεσα να δω με δυσκολία ήταν να την σέρνουν μέσα σε ένα βανάκι όσο εκείνη προσπαθούσε να φωνάξει την χτύπησαν για να σιωπάσει." ο Damon μπήκε μπροστά της βιαστικά κρατώντας με όρθιο.Ήταν λες και η φωνή της την ώρα που έγινε πέρασε μέσα στον εγκέφαλο μου και θυμήθηκα όλες τις αναμνήσεις μαζί της πόσο πονέσαμε και οι δύο πόσο την αγάπησα.Θυμήθηκα την φωνή και το γέλιο της.
Ένας διαπεραστικός ήχος με έκανε να ξυπνήσω ήταν το κινητό μου λογικά δεν μπορούσα να διακρίνω μέσα στην σκοτούρα μου "Απόκρυψη." είπε ο Franko και έτρεξα βιαστικά αρπάζοντας το από τα χέρια του.Κοίταξα την οθόνη διστακτικά και το σήκωσα.
"McCann." αυτή η φωνή..με έκανε να ξυπνήσω από τον βαθύ ύπνο δύο χρόνων και να βρεθώ στο παρελθόν.
"Δεν μπορεί να είσαι εσύ." προσπάθησα να φανώ ψύχραιμος.
YOU ARE READING
Time Of Wars.
FanfictionΈνα τηλέφωνο θα ξυπνήσει τις αναμνήσεις από το παρελθόν του.Ένα τηλεφώνημα που θα ευχόταν να μην είχε λάβει.Τα είχε αφήσει όλα πίσω του συνέχισε την ζωή του ήρεμη χωρίς μπελάδες. Όλα θα αλλάξουν μετά από εκείνο το βράδυ.
