"McCann." αυτή η φωνή..με έκανε να ξυπνήσω από τον βαθύ ύπνο δύο χρόνων και να βρεθώ στο παρελθόν.
"Δεν μπορεί να είσαι εσύ." προσπάθησα να φανώ ψύχραιμος.
"Σου έλειψα;" ακόμα και αν δεν τον έβλεπα καταλάβαινα ότι χαμογελούσε με περηφάνια.
"Καθόλου." κοίταξα όλους γύρω μου το συναίσθημα μου ήταν σκοτεινό.
"Σου έχω μια πρόκληση και αν δεν την ακολουθήσεις θα συμβεί κάτι πολύ άσχημο." άκουσα ένα γυναικείο μουγκρητό την ώρα που τελείωσε την πρόταση του.
"Ξέρω πολύ καλά τι θέλεις και τι έχεις δίπλα σου." τα μάτια μου είχαν βουρκώσει στην ιδέα ότι θα την πειράξει.
"Αφού ξέρεις καλά τι θέλω αν δεν το έχω θα ακούς για μια ζωή αυτό." μια παύση υπήρξε μέχρι που την άκουσα να φωνάζει σαν κάποιον να την κακοποιούν..ζητούσε την βοήθεια μου και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
"Έτσι και την ξανά ακούσω σε αυτήν την κατάσταση θα βρεθείς διαλυμένος έξω από τα νεκροταφεία το κατάλαβες;" φώναξα κάνοντας όλους να με πλησιάσουν τρομαγμένα "Μην εξάπτεσαι McCann δεν με φοβίζεις πλέον έχεις γίνει τόσο αδύναμος που το μόνο που θα ψάχνεις για να σωθείς θα είναι το κεφάλι σου..τα ξανά λέμε." πριν προλάβω να απαντήσω κόπηκε η γραμμή.Κοίταξα γύρω μου χαμένος "Την χτυπούσε." η καρδιά μου συνέχισε να χτυπάει δυνατά "Τι σου είπε θα μπορέσω να την ξανά δω;" με πλησίασε η Monica κλαίγοντας δυνατά "Φύγε από μπροστά μου γαμημένη εσύ φταις για όσα μας έχουν συμβεί!" η παλάμη μου πήγε να ακουμπήσει το μάγουλο της αλλά ένα χέρι με σταμάτησε.Γύρισα να κοιτάξω δυο ζευγάρια μάτια όπου με κοιτούσαν με αηδία "Αν τολμήσεις να την ακουμπήσεις έχω εξαφανιστεί." την είδα τόσο νευριασμένη."Καλύτερα να φύγεις για απόψε." όταν αντίκρισε το πρόσωπο μου σοβάρεψε "Είσαι καλά;" πήγε να μου χαϊδέψει το μάγουλο και απλά γύρισα αλλού σιωπηλός "Μάλιστα..καλό βράδυ." πήγε προς την πόρτα "Damon πήγαινε την στο σπίτι της ξέρεις εσύ." τον κοίταξα ταλέπορα και σηκώθηκε άμεσα "Δεν θέλω να με πάει κανείς σπίτι μπορώ και μόνη μου!" φώναξε με σπασίματα στην φωνή της κάνοντας με να την αγριοκοιτάξω "Θα γίνει αυτό που είπα φύγετε τώρα!'' σηκώθηκα φωνάζοντας το ίδιο "Και μην κάθεστε πάτε να μάθετε ποιοι δουλεύουν για τον Darkness!" σηκώθηκε αμέσως ο Franko "Αυτός είναι που.." τον αγριοκοίταξα μόλις πήγε να μιλήσει μπροστά στην Hailey. "Σε μια ώρα να έχετε μάθει ποιον θα βάλουμε να δείξει που βρίσκεται." έγνεψαν αμέσως "Τον θέλω εδώ μπροστά μου κατανοητός;" αφού ξανά έγνεψαν είδα την Hailey να με κοιτάζει άφωνη."Πάρτε και αυτήν την σκύλα."σήκωσα πάλι την Monica από τον καρπό σπρώχνοντας την πάνω στον Damon. "Επιστρέφουμε." η πόρτα έκλεισε αμέσως και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να σπρώξω κάτω ότι υπήρχε πάνω σε έπιπλα φωνάζοντας.Τα χέρια μου είχαν γεμίσει αίματα από τα σπασμένα γυαλιά πάνω στο τραπέζι του σαλονιού."Γιατί δεν με αφήνεις να συνεχίσω την ζωή μου;" φώναξα ξεσπώντας σε κλάματα οργής και μίσους."Αν πεθάνει θα τρελαθώ πραγματικά." ξάπλωσα το κεφάλι μου ήρεμα πάνω στο τραπέζι χωρίς να με νοιάζουν τα γυαλιά.Είχαν κλείσει τα μάτια μου..με είχε πάρει ελαφρείς ύπνος με το κινητό δίπλα μου.
YOU ARE READING
Time Of Wars.
FanfictionΈνα τηλέφωνο θα ξυπνήσει τις αναμνήσεις από το παρελθόν του.Ένα τηλεφώνημα που θα ευχόταν να μην είχε λάβει.Τα είχε αφήσει όλα πίσω του συνέχισε την ζωή του ήρεμη χωρίς μπελάδες. Όλα θα αλλάξουν μετά από εκείνο το βράδυ.
