Πισω στο σκοταδι 2

Chapter 2

"Νανσι; Τι στο διάολο λες;" με παρακολουθεί;

"Είμαι κάτω από το σπίτι σου και το τελευταίο πράγμα που περίμενα ήταν να δω αυτό!" με παρακολουθεί. "Είχα καταλάβει ότι έπεσες θύμα πλύσης εγκεφάλου αλλά όχι και να σε δω να γυρνάς σε αυτόν τον μαλάκα!"

"Πρώτον μην μου μιλάς σε αυτόν τον τόνο, δεύτερον γιατί στο καλό ασχολείσαι με το τι κάνω; Και τρίτον τι θέλεις Νανσι;" έχω αρχίσει να νευριάζω, πίστευα πως αυτή η κλήση ήταν για καλό και πως θα μου ζητούσε συγγνώμη και θα τα βρίσκαμε. Αλλά αυτή συνεχίζει να μου την λέει, κλασσική Νάνσι.. O Ντίλαν έρχεται στο δωμάτιο και μου κάνει νόημα για να του πω τι συμβαίνει.

"Έχουμε να πούμε πάρα πολλά Τζία, πες σε αυτό το καθίκι να φύγει και κατέβα κάτω να μιλήσουμε." Η φωνή της μαλακώνει.

"Δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα, έχουμε διαφορετικές απόψεις και ακολουθήσαμε διαφορετικούς δρόμους και επίσης είμαι με τον Ντίλαν, δεν πρόκειται να φύγω! Τα λέμε." Κατεβάζω το ακουστικό από το αυτί μου όμως την ακούω να μιλάει.

"Πρόκειται για την Μπεθ, μπορώ να μάθω που είναι." Αυτόματα βάζω και πάλι το τηλέφωνο στο αυτί μου.

"Νάνσι μην χρησιμοποιείς αυτό το θέμα μόνο και μόνο για να κατέβω."

"Τζία γαμώτο σοβαρέψου! Τι έχεις πάθει; Δεν υπήρχε περίπτωση να έκανα κάτι τέτοιο! Σου λέω την αλήθεια, λοιπόν ή έρχεσαι για να δούμε τι συμβαίνει ή συνέχισε το ραντεβουδάκι σου με αυτόν τον γελοίοαφού σου έφτασε ένας χρόνος για να ξεγράψεις τις φίλες σου και όλα όσα ζήσαμε! Αν δεν έχεις κατέβει σε δεκαπέντε λεπτά θα φύγω!" φώναξε και χωρίς να μου αφήσει περιθώριο να απαντήσω έκλεισε το τηλέφωνο.

"Τέλεια.." μουρμούρισα και πέταξα το κινητό στο κρεβάτι. Ο Ντίλαν τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και αρχίζει να με φιλάει στον λαιμό. Εκείνη την στιγμή ήταν το τελευταίο πράγμα που είχα ανάγκη και άρχισα να τον συχαίνομαι, όπως τότε. "Άφησε με πρέπει να φύγω." λέω ξεγλιστρώντας από την αγκαλιά του και κατευθύνομαι στην ντουλάπα για να αλλάξω ρούχα.

"Σοβαρά θα με παρατήσεις για να πας να βρεις την Νάνσι;"

"Ναι Ντίλαν, και χαίρομαι που πρόσεξες ότι ήταν η Νάνσι! Έχω να μιλήσω πόσο καιρό μαζί της και θα έπρεπε να σου κάνει εντύπωση το γεγονός τ' ότι με πήρε τηλέφωνο και να θες να το συζητήσεις μαζί μου και όχι να θες να με ρίξεις με την πρώτη ευκαιρία στο κρεβάτι!" απαντάω έντονα καθώς ντύνομαι και συνειδητοποιώ πως έχω να μιλήσω έτσι στον Ντίλαν από το προηγούμενο καλοκαίρι. Και τα λόγια που ξεστομίζω είναι κατά βάση ορθά, λες και ήμουν υπνωτισμένη τόσο καιρό και χρειαζόμουν την Νάνσι για να με ξυπνήσει. Γαμώτο τι λέω; Μια χαρά ήμουν, ο μπαμπάς μου είχε δίκιο για όλα, η Νάνσι ζούσε στον δικό της κόσμο. Μου έλεγε πως κάτι συνέβη στη Μπεθ και δεν καταλάβαινε πως αυτοί την είχαν πάρει μαζί τους. Την ανάγκασαν να τους ακολουθήσει. Λοιπόν απλώς θα κατέβω κάτω θα της πω "Νάνσι λες μαλακίες." και θα ανέβω στο σπίτι και θα αρχίσω να κλαίω.