Πισω στο σκοταδι 2

Chapter 5

Νανσι΄ς POV

Έχω μείνει άναυδη. Για να σιγουρευτώ για αυτό που είδα πλησιάζω με γοργά βήματα προς τον άντρα και την κοπέλα η οποία με έχει σχεδόν πλάτη. Φτάνω στο σημείο που μιλάνε και την τραβάω από τον ώμο ώστε να δω το πρόσωπό της. Γαμώτο.

"Τρέχει κάτι;" με ρωτάει η άγνωστη κοπέλα ενώ το αγόρι έχει σχεδόν γουρλώσει τα μάτια του.

"Εμ εγώ, βασικά σε μπέρδεψα με μία γνωστή μου, μοιάζετε αρκετά." πράγματι η κοπέλα έχει καστανά μαλλιά, ίδιο σχεδόν σωματότυπο με την Μπεθ και ίδιο γούστο στα ρούχα. Είναι σίγουρα λυκάνθρωπος για να μιλάει με τον τυπά. Εκείνη την στιγμή φτάνει και η Τζία και στέκεται από πίσω μου. Η κοπέλα δεν μου απαντάει και παρατηρώ πως με κοιτάζει με περίεργο βλέμμα, λες να ξέρουν για εμάς και την ιστορία με τα αγόρια;

"Με συγχωρείτε, δώσατε τις κάρτες σας για το κάμπινκ;" ακούω έναν άντρα να φωνάζει.

"Νάνσι πρέπει να πάμε." λέει σχεδόν ψιθυρίζοντας η Τζία. Καταλαβαίνω πως έχει τρομάξει.

"Ναι πάμε, αλλά εσύ φίλε μας χρωστάς μία κουβέντα." στρέφομαι στον τυπά ο οποίος σχηματίζει ένα στραβό χαμόγελο σχεδόν εκνευριστικό. Μου θυμίζει το ειρωνικό στυλάκι του Τζακ. Αηδία.

Αφού κάναμε τα χαρτιά μας και πήραμε την άδεια για το κάμπινκ, ο υπεύθυνος μας οδήγησε στο μέρος που θα στίναμε την σκηνή μας. Φυσικά τα λυκανθρωπάκια είχαν εξαφανιστεί. Αλλά δεν θα μας ξεφύγουν. Είμαι σίγουρη πως θα μας οδηγήσουν στην Μπεθ. Στίνουμε σιωπηλές την σκηνή και ταιριάζουμε τα πράγματά μας και τότε συνειδητοποιώ πως έχει ήδη ξημερώσει.

"Λοιπόν θα το δούμε ως διακοπές, θα σηκωθούμε αύριο, δηλαδή σε λίγες ώρες, θα κάνουμε το μπάνιο μας, θα γνωρίσουμε άτομα και παράλληλα θα ψάξουμε την Μπεθ." λέει η Τζία.

"Ναι κάπως έτσι, θα βάλω ξυπνητήρι στις 8 το πρωί."

"Είσαι ηλίθια; Διακοπές ήρθαμε, δεν βάζουμε ξυπνητήρια!"

"Καλά καλά, άντε τράβα μέσα τώρα μπας και κοιμηθούμε." και επιτέλους είμαι χαρούμενη που θα κοιμηθώ.

Το υπερβολικό φως με αναγκάζει να ξυπνήσω παρά την θέλησή μου, όπως και η υπερβολική φασαρία. Αυτή η νεολαία.. Η Τζία κοιμάται του καλού καιρού και εγώ αποφασίζω να σηκωθώ μετά από μία ώρα στιφογυρίσματος με την ελπίδα να με πάρει ο ύπνος. Με το που βγαίνω από την σκηνή το πρώτο πράγμα που προσέχω είναι μία τεράστια μάζα από παιδιά της ηλικίας μας. Ωραία παιδιά μάλιστα. Έι Νάνσι, έχεις σχέση! Τι να κάνει άραγε ο Τζουντ; Τέλος πάντων, αφού τεντώνω το μικροσκοπικό σώμα μου συνειδητοποιώ πως ο αιγύπτιος λυκάνθρωπος  κάθεται οκλαδόν μπροστά στην σκηνή μας και με κοιτάζει.