Bet and Love? [Major Editing]

Chapter 11

UPDATEEEEEEEE! :))) 

Sean and Nikko

-------------------------------------------------------> 

[Bree's POV] 

"Nhieeeeee! wag mo akong iwan" I was running! sa hindi inaasang lugar. 

I saw Nhie, and he was looking at me from the car and he is also crying. 

Nadapa ako, at umiyak. 

"Nhiiieee! sabi mo walang iwanan diba? bakit mo ko iniwan?" 

I open my eyes, at nalaman kong nasa clinic na pala ako. 

Kinusot ko yung mata ko, "it'ss just a dream" i said. 

Napatingin ako sa may gawing kaliwa, at nakita ko si sean. Nilapitan niya ako. 

he held my arms. "Bree, okay ka na ba? may masakit pa ba sayo?" tanong niya sakin. 

Inalis ko yung mga kamay niya, then i held my head. Medyo mas okay na yung pakiramdam ko kaysa kanina. pft, siguro antok na antok lang talaga ako. 

"I'm okay" yan nalang ang sabi ko. 

Tumayo na ako sa kama ng clinic at pumunta kay nurse. 

"Nurse, may i know kung paano ako nakarating dito?" tanong ko. 

Tinuro niya si Sean. "si mr. Ramirez, dinala ka dito. are you okay to go back to your class?" tanong ni nurse. 

I checked my watch. it's aready 2 pm fuck. 4 subjects na ang namiss ko.  I smiled kay nurse. "sige po babalik na ko sa klase" sabi ko. 

"wait, alam mo ba ang reason kung bakit ka nahimatay? halatang halata naman sa mga eyebags mo na wala ka pang tulog, at you should eat healthy foods para magkalaman naman yang tiyan mo, ito ang excuse slip, Mr. Ramirez, would you mind to Eat with her ng lunch, so i can make sure na nakakain siya, kasi baka mahimatay nanaman siya ee, then after you eat, you take this medicine aa" sabi ni Nurse at may binigay siyang gamot sakin. 

I look at Sean, he was standing in the same place kung saan niya ko nilapitan. 

Lumapit ako kay nurse. "nurse, kanina pa ba yan dito?" bulong ko. 

"oo, ee, ayaw ka ngang iwan, sabi ko bumalik na sa klase niya, sabi niya hihintayin ka daw niyang magising, hindi pa din yan nakain ng lunch" bulong din naman ni nurse. 

shet, ayoko tong ganitong feeling ee, feeling ko tuloy ako may kasalanan kung bakit hindi pa siya nakakakain. 

Lumabas na ako nng clinic, at naaninag ko naman na nakasunod sakin si Sean. Pumunta na ako nng canteen. 

"ms, isang order po nito" tinuro ko ung ulam. 

kukunin ko na sana yung pera. pero may inabot na si Sean. 

"dalawahin niyo na, ito bayad oh" sabi niya. hindi marunong mag-po? 

BTW, siguro nagulat kayo kanina dun sa Nhie no? si Nhie, siya ang first love ko, i still remember him, bata pa lang kami ee lagi na kaming mag-kalaro, isanng araw. Bigla nalang siyang kinuha ng magulang niya habang naglalaro kami, at hindi na binalik. I still remember my facial expression nung makita kong aalis na si Nhie, i was crying, at wala akong ibang sinigaw kung hindi si Nhie lang, ang sabi ko pa nga kay mamy nun ee, hindi ako kakain kung hindi ko kasama si Nhie. 

pero time passes nga, i learned to forget him, kasi nga pumasok na ako ng school, kaya ayun, nagkaroon na din ako ng ibang friends, pero siyempre hindi ko pa din siya nakakalimutan, your tipong tahimik ka lang, then biglang lalabas yung mukha niya sa isip mo at mapapasabi ka nalang na KAMUSTA NA KAYA SIYA? MAY GIRLFRIEND NA KAYA SIYA? kasi ako, hanggang ngayon siya padin ang hinihintay ko ee. i can't forget his face, yung mukha niyang napaka-amo.