Kosmyk włosów opadł mi na twarz, ale szybko został poprawiony przez moją mamę. Spojrzałam na nią z lekkim uśmiechem kiedy przygładzała moje włosy. -Na pewno masz wszystko?- zapytała oglądając mnie od góry do dołu. -Tak, sprawdziłam kilka razy- powiedziałam klepiąc moją torbę.- Jestem gotowa. -Może jednak wrócimy do domu?- spojrzała na mnie smutnym wzrokiem próbując mnie nakłonić do zmiany decyzji. -Nie ma mowy. Zostanę tutaj, a wy będziecie dumni z moich świetnych wyników w nauce- powiedziałam stanowczo spoglądając raz na mamę, raz na tatę. -Ale pierwszy raz jesteś tak daleko od domu- jęknęła kładąc dłonie na moich ramionach. -Seul to nie koniec świata, a da mi większe perspektywy niż nasz Ulsan- powiedziałam łapiąc ją za ręce.- Przestań się martwić. -Jak mam się nie martwić, jesteś moim jedynym dzieckiem. -Jihae, daj spokój- mój tata wtrącił się do rozmowy.- Daj jej się rozwijać. Przecież już o tym rozmawialiśmy. -No dobrze, przepraszam- mruknęła choć widziałam, że nie jest zadowolona z faktu, że musi odpuścić, ponieważ znajduje się na przegranej pozycji.-Po prostu.. dbaj o siebie. Dobrze jedz, nie zaniedbuj nauki i dzwoń codziennie- powiedziała wyciągając w moją stronę wskazujący palec. -Będę- powiedziałam przytulając ją mocno. -Trzymaj się, skarbie- wyszeptał tata i pocałował mnie w czoło. -Kocham was- uśmiechnęłam się szeroko po czym odwróciłam się i ciągnąc za sobą walizkę ruszyłam do mojego nowego pokoju. Nasz uniwersytet zdecydowanie do małych nie należał w związku z czym trochę zajęło mi dotarcie pod odpowiedni numer. Stałam tam na korytarzu wpatrując się w cyfry 09 na pierwszym piętrze. Oddychałam głęboko starając się uspokoić mocno bijące serce, które ewidentnie chciało się wyrwać z mojej klatki piersiowej. Wyciągnęłam rękę w stronę klamki w momencie, w którym drzwi zostały gwałtownie otworzone, a ja odskoczyłam przerażona. Stałam tam cała blada i z szeroko otwartymi oczami wpatrywałam się w chłopaka przed sobą, który ściągnął brwi na mój widok. -Słucham?- powiedział lekko zdezorientowany. -Ja.. to chyba mój pokój- powiedziałam wskazując na wnętrze pomieszczenia za jego plecami. Chłopak odwrócił się patrząc na kogoś za sobą po czym oboje wybuchli śmiechem. Nie wiedziałam, o co im chodziło, więc stałam tam czekając aż skończą żeby móc to wyjaśnić. -Słuchaj, skarbie. Naprawdę chciałbym żeby to był też twój pokój, ale wydaje mi się, że nie daliby ci mieszkać z dwoma chłopakami- powiedział już w miarę uspokojony po czym uśmiechnął się zawadiacko. -To w takim razie czemu mam klucz do tego pokoju?- zapytałam pokazując mu przedmiot w mojej dłoni z wyraźnie napisanymi dwoma cyframi 09. -Idź na drugie piętro, otwórz pokój z numerem 60, a potem wróć, aby dalej się kłócić gdybym jednak nie miał racji- powiedział przekręcając kluczyk i pokazując, że to ja cały czas trzymałam go do góry nogami po czym sarkastycznie pomachał mi na pożegnanie uśmiechając się nieszczerze.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Przepraszam- burknęłam zażenowana i zaczęłam powoli odchodzić. -Ale serio, potem wróć do nas- krzyknął dalej rozbawiony, a ja czułam, że umieram po raz kolejny. Przemierzałam wnętrze uniwersytetu i po pokonaniu wielu bezlitosnych schodów udało mi się dotrzeć do właściwego miejsca. Będąc pewną, że nie ma opcji o ponownej pomyłce po prostu weszłam do środka. Nie musiałam nawet używać klucza, ponieważ jak się okazało- drzwi były otwarte. Pokój był większy niż się spodziewałam. W sumie podzielony był na trzy części: jedna znajdująca się naprzeciwko drzwi miała dwa biurka z lampkami oraz krzesłami, po mojej lewej stronie znajdowała się łazienka, co wywnioskowałam po otwartych drzwiach, za to z prawej strony dochodził odgłos włączonego telewizora. Trochę niepewnie ruszyłam w tamtym kierunku i wyjrzałam zza ściany. Stały tam dwa łóżka, przy każdym z nich znajdowała się szafka, a przy wejściu, w którym stałam był telewizor. Oprócz tego zobaczyłam nad każdym z posłań półkę, okno na pół ściany nad zagłówkami oraz przestronną szafę. Na jednym z łóżek siedziała drobnej postury dziewczyna, która była zajęta wyjmowaniem rzeczy z walizki i układaniem ich na swojej pościeli. Była pochłonięta do tego stopnia, że nawet nie zauważyła tego, iż ktoś jeszcze pojawił się w pomieszczeniu. -Hej- powiedziałam cicho przez co się wzdrygnęła. Odwróciła się szybko w moją stronę zarzucając swoimi długimi rudymi włosami. Z początku wydawała się nieco zmieszana, ale po chwili uśmiechnęła się szeroko. -Oo, jesteś moją współlokatorką?!- krzyknęła podnosząc się z podłogi i szybko znalazła się przede mną.- Ale jesteś śliczna. Sungyun- powiedziała wyciągając rękę w moją stronę. -Leehyun- odpowiedziałam odwzajemniając gest. -Jak ci się podoba?- zapytała wkładając ręce do kieszeni swoich ogrodniczek.- Dziwnie trochę, co? -Inaczej- powiedziałam wchodząc głębiej do pomieszczenia i stawiając walizkę przy moim łóżku.- Muszę się przyzwyczaić. -Racja, trzeba się zaklimatyzować- ruszyła w stronę swojego łóżka i usiadła naprzeciwko mnie.- Powiem ci, że chętnie zaklimatyzowałabym się z chłopakami spod 112. Zaśmiałam się na jej słowa kręcąc głową z niedowierzaniem, że już okazała się tak otwarta. -Szybka jesteś, że już ich obczaiłaś- powiedziałam wstając, aby również zacząć się rozpakowywać. -Dali mi w recepcji zły klucz, poznałam ich podczas, gdy wyszli ze swojego pokoju i znaleźli się w 111, która miała być moja- wzruszyła ramionami.- Byli zdziwieni, że to nie ich znajomi skoro to część męska. Już od rana zdążyłam się niezłe nalatać, aby to wszystko poodkręcać. Podobno każdego roku jest straszne zawirowanie z tymi pokojami, organizacja po prostu leży, co jest zadziwiające biorąc pod uwagę fakt, że to świetna szkoła. Jedynie kiwałam głową na jej słowa kiedy rozsuwałam walizkę i zaczęłam wyjmować rzeczy. Pocieszał mnie odrobinę fakt, że nie tylko ja okazałam się taką ciotą, że już pierwszego dnia coś odwaliłam. -Co studiujesz?- zapytałam kiedy zapadła cisza po jej wypowiedzi. -Projektowanie krajobrazu- powiedziała rozkładając się na wolnym kawałku jej łóżka, który nie był zajęty przez jej ubrania podkładane w równe kupki.- Kocham rysować, a to bardziej kreatywne niż zwykła architektura. A ty? -Weterynaria- powiedziałam odwracając się w jej stronę. -O Boże, serio?- zapytała siadając gwałtownie. -No tak, co w tym tak szokującego?- zapytałam unosząc prawą brew. -Podziwiam- znowu odetchnęła uspokojona i ułożyła się na łóżku.- Nie umiałabym uśpić zwierzęcia. Jak coś mu się stanie to trzeba umieć zszyć ranę, podać leki czy zrobić zastrzyk. -Mam rękę do zwierząt- mruknęłam wracając do poprzedniego zajęcia. -Tak samo jak jeden z chłopców ze 112- powiedziała, a ja zaśmiałam się pod nosem. -To też już wiesz?- zapytałam wyjmując kosmetyczkę. -Oczywiście. Wydaje mi się, że się z nim dogadam, jest bardzo miły- powiedziała rozmarzonym głosem.- Zazdroszczę, będziesz miała z nim zajęcia. Szpieguj go dla mnie, dobrze? -Czy mam to uznać za podpisanie jakiegoś paktu z tobą?- zapytałam przyglądając się bordowemu swetrowi, na którym znalazłam plamkę nieznanego pochodzenia. -Oj tak- usiadła za mną i przytuliła mnie od tyłu.- To jest początek najlepszej przyjaźni w twoim życiu.
