Güneş hep Dünyaya parlak ışıklarını gönderirdi.Güneş Dünya'nın yaşama kaynaklarından biriydi.Ama bir gün Dünya'nın sonunu getirecek bir felaket oldu.Deniz Güneş'in yaşama enerjisini,ışığını aldı ve gitti.O Güneş'in katiliydi.Deniz bir KATİLDİ.
" Her sonun içinde ufacıkta olsa bir başlangıç saklıdır." Bu sözü içimden birçok kez tekrarladım.Sözün içinden kendime bir pay biçmeye çalıştım.Neyin başlangıcı olabilirdi ki? Acının? Özleyişin? Telefonum melodisi kulaklarımı doldururken , aramayı açmadan telefonumu öylece kapattım.Kimseyle görüşmek istemiyordum.Adımlarımı yavaş yavaş büyük suya çevirdim.Maviydi.Büyüktü.Katildi.Bertikul Mark deniz hakkında söyle diyordu;
"Deniz kendine dost olan ve kendiyle barışık olan insanları sever. Yani deniz kendi dilinden anlayan insanlara zarar vermez".
Babam denizin dilinden anlardı.Denizi severdi.Babam deniz aşığıydı.Peki neden babamı almıştı? Madem deniz kendisini seveni almazdı.Babamı neden almıştı.Ne garezi vardı babama?
" KATİLSİN! Senden nefret ediyorum.Sen benden en değerlimi aldın! Sen sönmeyen Güneş'i söndürdün.Sen Dünya'nın en büyük katilisin!Katilsin." Ağlayarak yere çömeldim.
" L-lütfen b-babamı geri getir d-dayanamıyorum." Bir elim kalbimin üzerinde diğer elim size sağ dizimin üzerinde hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.Deniz'in bana gülen suratına rağmen ağlıyordum.Bir hışımla ayağa kalktım.
" Madem babamı benden aldın.Benide al! Benide derin sularına göm." Biraz geri gidip Aralık ayının soğuk günlerinden birinde koşarak denize atladım.Benide alması için.Yüzme bilmeme rağmen suyun altında nefes almaya çalışıyordum.Beni hemen alması için nefes almaya çalışıyordum.Oluyordu.Deniz beni alıyordu.Gözlerimin önü yavaş yavaş karamaya başlarken suyun ciğerlerime doğru yol aldığını hissediyordum.Sana geliyordum baba.Bir şey hızla beni belimden tutup gün yüzüne çıkardığında kendimde değildim.Soğuk bir yere yatırıldım.Yüzme hafif bir kaç tokat yedim.Sonra bir şey oldu.Dudaklarımın üzerinde dudaklarıma baskı yapan bir şey vardı.Boğazımdan mideme naneli bir hava gitti.Midemden gelen tuzlu su ile öksürmeye başladım.Sanki ciğerlerim sökülüyormuş gibiydi.Gözlerim yavaş yavaş açılırken karşımda bana endişe ile bakan bir adet mavi iri gözlerle karşılaştım.Beni yavaşça doğrultup yüzüme bakmaya başladı.
" İyimisin?" Şuan beynim durmuş gibiydi.Ne olmuştu? Beni kurtarmıştı.Ölmemiştim.Onun yüzünden ölmemiştim.
" Senin yüzünden beni de almadı!" Ona bardığım zaman yüzünde eller tutulur derecede şaşkınlık vardı.
" Senin yüzünden ölmed-" Nefes alış verişlerimde zorluk çekerken gözlerim yavaş yavaş kapanmıştı.Sanırım bu sefer Güneş tamamıyla sönüyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DENİZE KÜSKÜN
Teen Fictionİnsan en değerlisini alan bir nesneyi,insanı veyahut cismi sevmez ya bende denizi sevmiyordum.Bunu duyan çoğu insanın tepkisi " Sen delirmişsin , deniz sevilmez mi?" Eğer o büyük , sonsuz ,mavi su sizin babanızı aldıysa sizde sevmezdiniz. Güneş...
