HIS EX-WIFE

Hoofdstuk 4

Madison's POV

Ik weet niet waarom ik dit deed, maar ik rende weg. Ik rende weg van hem, ik rende weg van de situatie waarvan ik bang was dat ik die mee zou maken. Ik rende gewoon weg.

Ik weet niet hoelang ik heb gerend en nu zit ik op een bankje in een park. Waarom moest hij terugkomen? Waarom moest hij terugkomen in mijn leven? Waarom? Ik begin zachtjes te huilen. "Je bent zo'n huilebalk," zegt mijn bewustzijn. Mijn telefoon trilt en wanneer ik kijk naar de beller is het Liam. Ik negeer het en staar in het nirts, maar mijn telefoon blijft trillen. Na een paar minuten stopt het en krijg ik een berichtje.

Liam: waar ben je? Bel me.

Ik negeer het berichtje weer, en loop terug naar mijn auto. Ik moet naar mijn ouders gaan en Emma en Evan ophalen.

Oh god!

Wat als Niall ze vind? Zal hij ze van me wegnemen? De gedachte eraan geeft me kippenvel en ik word bang. Dat zou hij toch niet doen, zou hij? Zou hij mijn kinderen weghalen als hij weet dat hij de vader is?

Nee!

Ik loop snel terug naar mijn auto en ik zucht opgelicht ald ik zie dat Niall en Harry er niet zijn. Ik stap snel in mijn auto en rijd naar mijn ouders' huis.

Ik parkeer de auto voor het huis en loop er snel heen. Zodra ik eenmaal bij de deur ben aangekomen, klop ik de hele tijd totdat mijn moeder de deur voor me opent.

"Hi liever. Hoe-" begint ze, maar ik laat haar niet uitpraten en loop langs haar heen het huis in om mijn kinderen te zoeken.

Evan en Emma zitten op de bank, naast mijn vader, en ze kijken een of andere animatieserie. Wanneer ik binnenloop merken ze me op en rennen ze meteen mijn kant op.
Ik ga op mijn knieën zitten zodat ik op dezelfde hoogte ben als mijn kids en knuffel ze stevig, alsof iemand ze van me wilt afnemen. Nee!

"Mama? Gaat het wel?" vraagt Evan. Dan realiseer ik me dat ik nog aan het huilen ben en ik veeg snel de traan weg.

"Het gaat prima. Zullen we naar huis gaan?" vraag ik en ze knikken.

"Lieverd? Is alles wel oké?" vraagt mijn vader.

"Dat leg ik later wel uit, pap. Ik wil nu gewoon naar huis en uitrusten," zucht ik. Hij knikt, ook al wilt hij heel graag weten war er met me aan de hand is. Mam zegt ook niets en daar ben ik heel, heel dankbaar voor.

Zodra ik thuis ben leg ik de kinderen op bed. Zelfs nadat ze in slaap zijn gevallen, blijf ik naar ze kijken. Ik ben bang dat als ik mijn ogen open en ga slapen, ze hier niet meer zouden zijn als ik wakker word. Gaat het echt gebeuren of ben ik gewoon paranoïde? Ik zucht.

"Ik hou zoveel van jullie beide. Ik kan mijn leven niet kunnen verbeelden zonder jullie. Jullie zijn de reden van mijn blijheid," fluister ik tegen ze, ook al weet ik dat ze me niet kunnen horen. Ik kus hun voorhoofden en loop uit de kamer.

In mijn eigen kamer lig ik op het bed, starend naar het plafond, denkend aan hem. Waarom zag ik hem? Waarom ging ik naar het bal? Waarom heeft Liam me daar naartoe genomen? Waarom is dit alles gebeurd?

Ik blijf maar woelen onder de dekens, de hele nacht. Ik kon niet slapen ondanks dat ik moe was. Ik staarde maar gewoon naar de muur of het plafond, denkend aan alle mogelijke situaties waarbij we elkaar weer tegen kunnen komen. Na een lange tijd woelen en draaien, val ik in slaap.

Voor ik het weet is het ochtend en word ik wakker met hoofdpijn. Het is zaterdag, dus ik heb vandaag vrij. Godzijdank. Ik draai me om, om naar het alarm te kijken en wanneer ik de tijd zie sperren mijn ogen zich wijd open. Het is twaalf uur 's middags en niemand maakte me wakker. Mijn kinderen niet, en het dienstmeidje ook niet. Ik stap snel uit bed, doe mijn ochtendroutine en ga naar beneden.

Emma en Evan zitten op de bank, ze kijken televisie en ze eten koekjes, waarvan ik denk dat het dienstmeisje die heeft gemaakt.

"Hey, jongens," zeg ik. Ze stoppen beide met eten en kijken naar me op. Ze blijven stil, en voor een seconde begin ik me zorgen te maken. "Waarom kijken jullie zo naar mij?" vraag ik ze als ik naast ze ga zitten.

"Kijk eens wie er wakker is," hoor ik een stem zeggen, en wanneer ik me omdraai zie ik Liam staan. Wat doet hij nou weer hier? "Ik kwam hier om te zien of je nog leefde," zegt hij boos tegen me. Zei ik dat hardop? "Ja, inderdaad," zegt hij. Uh-oh.

"Liam, het spijt me. Ik kon gewoon.... ik kon hem gewoon niet aankijken," zucht ik.

"Je kon je telefoon openemen of tenminste op mijn berichtje reageren," zucht hij nu, en hij zit op de bankleuning. "Ik maakte me zo'n zorgen," zegt hij en hij slaat zijn armen om mijn schouders.

"Het gaat prima," glimlach ik droevig naar hem.

"Heb je tegen hem gepraat?" vraagt hij.

"Nee."

Stilte.

"Oké, ik moet nu gaan. Nu ik weet dat het goed gaat, ben ik opgelucht. Maar ik heb plannen met Sophia. Dus ik ga maar weg." Hij doet dit veel, ratelen.

"Oké oké," lach ik. "Ga nu maar. Veel plezier en doe het veilig." Ik fluister het laatste gedeelte als mijn kinderen erbij zijn. Hij lacht en staat op.

"Doei. Wees voorzichtig," zegt hij en hij verlaat het huis.

De rest van de middag gaat voorbij wanneer ik tv kijk met de kinderen en ik ook thuis werk. Oh, trouwens, ik werk as een binnenhuisarchitect. Ik help mijn baas gewoon met zijn onderhandelingen en het ontwerpen van een paar huizen. Het is leuk en het helpt me om de rekeningen en alles te betalen.

In de avond, bak ik wat koekjes met de kids. Beide hebben bloem over hun hele gezicht en ik lach zachtjes.

"Mama! Je bent aan het lachen om je prins," zegt Evan tegen mij, zijn wenkbrauwen in die positie dat hij boos lijkt, maar hij is zo schattig!

"Jij bent geen prins Evan. Eric is een prins," zegt Emma in een 'duh' toon en ik lach om ze.

"Ben ik dan geen prins, mama?" vraagt Evan, met een pruillipje.

"Natuurlijk ben je een prins, baby," zeg ik, en hij grijnst van oor tot oor en steekt dan zijn tong uit naar zijn zus. Ik lach om hen beide en ze lachen mee.

Ons gelach wordt onderbroken door de deurbel en ik was mijn handen voordat ik naar de deur loop. De persoon blijft doorbellen. Wie is dat nou weer?

"Ik kom al!" roep ik en loop sneller. Wanneer ik de deur open, zie ik de laatste persoon die ik verwachtte te zien. Mijn hart racet en alle angst van vanmorgen komt terug.

"Je verwachtte me hier niet, of wel?" grijnst hij.