Aloof Love Story

Prom night

Month of love came and our prom night is coming. Ang lahat ay busy sa kung anong isusuot nila sa gabi ng lagim, or should i say gabi ng pag-ibig. Kung bakit ko nasabing gabi ng lagim? Well, hindi ako nagsusuot ng gown or any outfit na very girly ang dating. I used to wear casual outfits wherever I go.

Kamusta kami ni campus heartthrob? Well he finally court me after that incident sa loob ng kotse niya. Sinusundo niya ako sa bahay as usual, welcome na welcome siya dahil crush na crush siya ni manang Lolit. Kahit na magsungit ako sa kanya, he just smile at me. Killer smile that's what I call it.

Sabay kaming pumapasok sa university and sabay din na umuuwi. As days pass by, ang daming confessions ni Mr. Tangkad na talaga namang nabibigla ako sa tuwing umaamin siya sakin. Kinikilig din, honestly! And I know you are asking if kami na ba officially? Well, pakipot parin ang peg ko.

(Two weeks before the prom night)

"Hey sweetie!", sabi ng kumalabit sa bewang ko.

"Ay kabayo!", at nabitawan ko ang hawak kong sterling notebook.

"Wala naman akong nakikitang kabayo dito sweetie."

"Ay kabute pala.", pigil ang tawa ko.

"Kabute?"

"Oo kabute. Ikaw na bigla nalang sumusulpot at kakalabitin pa ang bewang ko."

"I just want to surprise you.", sabay dampot ng sterling notebook ko.

As usual na ginagawa niya, susunduin niya ako sa classroom at sabay na kakain sa cafeteria. At kapag uwian na sunduin ulit ako at ihahatid ako pauwi. Habang nasa kotse kami pauwi, he entered the topic about the prom night.

"Hey sweetie, about the prom night."

"Hindi ako pupunta."

"At bakit naman?"

"Hindi ako nagsusuot ng gown o kahit formal dresses, hindi ako sanay magpa-charming at never akong magsusuot ng ganun. Ever!", sabay tapon ng tingin sa tinted na salamin ng kotse niya.

"Ah ganun ba. Ok sweetie."

Bakit ganun? Nakita ko sa mukha niya ang sobrang lungkot. Hindi naman talaga ako nagsusuot ng ganung damit at never din akong umattend ng formal gatherings. And we reached my home, bumaba ako ng kotse ng hindi niya ako tiningnan and he just shut the door of his car and drive.

Galit ba siya ng lagay na 'yon? Alam ko namang kahit anong pagtataray ang gawin ko hindi siya magagalit sakin. Deadma lang sa ipinakita ni prince charming. Kinabukasan walang sumundo sakin. Hindi ko nakita ang smiling face of my mornings. And i felt sudden longing for that charming prince na laging nagpapasaya ng umaga ko.

"Señorita wala po yata ang prinsipe niyo."

"Baka na-traffic lang.", dedma na sagot ko may manang.

Bakit ganito? Deep inside super duper hurt ang feelings ko. Should I cry na ba? Or panic and call him what happened to him? No Michaella Shane, delikadesa naman. Dahil wala ang prinsipe ko, si manong driver ang naghatid sakin sa school.

And pagpasok sa university, i found myself looking for him but i saw no trace of Prince Fitzgerald.

"Bhesty, may lovers quarrel ba kayo?"

"Huh?"

"At kanina ko pa napapansin na malayo ang lipad ng isip mo."

"Bhesty.", and my tears fell down my cheeks.

At ang bhesty ko ay agad akong niyakap.

On the aisle..

"She's crying?", si Prince na nakatanaw lang pala sa malayo, pinagmamasdan ang dream girl niya.