Ömürün bir defterinin olduğundan bahsetmiştik. Ne zaman canı sıkılsa açar, yazdıklarını okur sen neler neler atlattın bunu da atlatırsın diyerek kendini rahatlatırdı. Yine öyle zamanlardan birisiydi. Bir yandan müzik çalarken bir yandan defterin sayfalarını çeviriyordu. Birden bir sayfada durdu.
16 Haziran 2013 Çarşamba
Babama..
Bugün ne sensiz gecirdigim ilk babalar gunu ne de son babalar gunu. Kendimi bildim bileli ben boyleydim ve bu hep boyle kalacak. Bazi zamanlar yoklugunu bile hatirlamazken bazi zamanlar hayalinle yasarim. Senli hayaller kurarak sensizlige haykiririm. Bilmezler babasizligin ne demek oldugunu bir yaninin eksik olmasinin ne demek oldugunu. Sen ölmedin ama varligimi hatirlayacak kadar da yasamiyorsun. Ve sen ozlemimi duyamayacak kadar sagirsin aslinda. Ben senin minik prensesin olarak buyumedim. Ben annemin umudu olarak buyudum. Sen beni savasin ortasinda daha savasin ne oldugunu anlatmadan birakip gittin. Biliyordum elbet birgun gidecektin ama bu kadar erken olacagini bilmiyordum. Bu yasa gelene kadar hep bi umutla seni bekledim. O zaman icinde hayatini babalarina adamis cocuklar gordum. Onlarin gozunde ki umudu, mutlulugu, ozguveni gordum. Kiskanmiyor degilim. Babalarinin yaninda oturmak icin kavga edenleri gordukce veya kucuk cocuklarin babalariyla oynamalarini kiskaniyorum ister istemez. Cok ilginc. Onceden fotograflarina bakardim saatlerce. Hic yanimdan ayirmazdim. Okula bile gotururdum fotografini. Sanki hep yanimdaymissin gibi. Cok gecmeden ondan da vazgectim. Sana ait 3-5 fotograf ve hatirlamaya calistigim bir kac ani disinda hicbir sey yoktu bende. Ama artik fotograflarin anlamsizlasiyor, anilarsa degerini yitiriyor.
Biliyorum gittigin yerde mutlusun ve geri donmeyeceksin. Ama yine de bekliyor insan. Hem alistim artik. Bundan oncede yoktun, simdi de yoksun, ZATEN HIC OLMAMISTIN..
Gözleri dolu dolu olmuştu, şarkı artık çalmıyordu ama bunu pek önemsemiyordu, sanki defterden çıkıp birisi ona sarılacakmış gibi deftere bakıyordu. Evet, bunu babasına yazmıştı. Bazen bu gibi durumlarda bu yazdığı yazıları babasına mesaj olarak atmak istiyordu ama bunun çare olmayacağını biliyordu. Ne yapacağını bilmeden defteri kapatmıştı. Çünkü anneannesinde akşam yemeğe davetlilerdi. Her zaman ki gibi hazırlanarak annesi abisi ve Ömür evden çıktılar. Bu sefer anneannesine gittiğinde her zaman olduğu gibi olmayacaktı, bazı şeyler değişecekti. Bunu bilmeyerek düştüler yola...
