Merhaba arkadaşlar,
sizden bu bölümü okurken bir ricam olacak. bahsettiğim gibi Ömür rap müzik dinlemeyi seven bir kızdı. bu bölümü yazarken kenarda ek olarak koyduğum Terzi Mehmet şarkısını dinlerseniz eğer daha iyi olabileceğini düşündüm. Ömür ne zaman dedesini özlese o şarkıyı dinler çünkü. beğenmeniz ümidi ile iyi okumalar :)
... Ebrar'a cevap yazıyordu ve birden annesinin sesiyle neye uğradığını şaşırdı Ömür. 'anneeee !! annee babaaaamm !! annee babaamm !!' diye bağırıyordu annesi. sesi duymasıyla birlikte gözlerinin dolması bir olmuştu. mesajda ne yazdığını anlamıyor hatırlamıyordu o an sanki zaman durmuştu dünya dönmüyordu gözlerinin önünü bir beyazlık kaplamıştı ve gözünden iki damla yaş düştü. koşarak merdivenlerden aşağı indi bahçeye indiğinde herkes birbirine sarılmış ağlıyordu. tek kelime edemedi. edeceği kelimeler boğazına dizilmişti. konuşsa canını acıtacaktı. büyük kuzeninin kendisine baktığını gördü. Ömür de kuzeninin gözlerine baktı. gözleri kıpkırmızıydı. 'düşündüğüm mü oldu' der gibi gözleri büyük kuzenine bakarken başını hafifçe aşağı eğdi. kuzeni evet der gibi gözlerini kapattı. onunla aynı zamanda Ömür de gözlerini kapattı ve içinden geldiği gibi ağlamaya başladı. söylemek istemiyordu kabul etmek istemiyordu veya kabullenemiyordu. birden büyüklerin toparlandığını gördü. Ömürün annesi ' biz dedenin yanına gidiyoruz, siz evde kalın, birbirinize dikkat edin' dedi. halbuki o an kendisine bakmak bile istemiyordu kimse. onlar gitmişti. sadece dört kişi kalmıştı evde. Ömür ve üç kız kuzeni. herkes ağlıyordu. Ömür ' hastaneye gelmek istemeyin sonra da haberi alınca herkesten çok ağlayın. aferin size aferin süpersiniz ' diye geçirdi içinden. o akşam zaman geçmek bilmiyordu sanki. iki saat kadar sonra geldiklerinde herkes daha üzgündü. ağlamıyorlardı çünkü bütün gözyaşlarını hastanede harcamışlardı. böye bir durum olduğu zaman o evde en az üç gün kalınırmış. üç gün orada kaldılar. bu üç gün içinde hayatı boyunca unutamayacağı bir olay yaşamıştı. dedesi son kez gelmişti. şu şekilde anlatalım.
sürekli misafirler gidip geliyor her gelen baş sağlığı dileyip oturuyordu. her baş sağlığı dileği Ömürün yüzüne tokat gibi iniyor olayın gerçekliğini daha çok hissediyor daha çok üzülüyordu. teyzesi yoktu. dedesinin son yolculuğunda yanında olacaktı. mutfakta eşyaları hazırlarken bir ses duyuldu dışardan. ' anneee babam geldiii annee babam geldi dışarı çıkın bakın babam evine geldii !!! ' bu ses teyzesinin sesiydi. Nur teyzesinin sesiydi. koşa koşa balkona çıktılar. gördüğünün karşısında gözyaşlarını tutamadı dizlerinde derman kalmadı dizlerinin üstünde balkon demirlerinden tutarak arabaya baktı. cenaze arabasıydı kapının önündeki. içinde dedesi vardı. arkada. yeşil örtünün altında ki tabutta. yakıştıramıyorda dedesini orda görmeyi. araba çok durmadı hemen geri gitti. Ömür aynı şeklide aynı yere baka kaldı. hiç kımıldamıyordu. küçük kuzeni Berra vardı. 3 yaşında. sürekli sorular soruyordu. ' dedem neden o arabadan inmedi? Nur Teyzem babam geldi diye bağırdı ama dedemi göremedim? ne zaman gelece dedem?' soruları duyuyor ama cevap vermiyordu. üç gün bitmişti herkes eve gelmişti. Ömür üzgündü. içinde bir sıkıntı hiç dolmayacak bir boşluk vardı.
O an bir şeyler yazmak istedi ve her zaman ki gibi defterini kucağına çekti. içinde kalanları kalem deftere döküyordu..
Ah be dedem..
Bugün sensizliğimizin beşinci günü. Hala inanamıyoruz yokluğuna. Alışkındık, hastaneye gider 3-4 gün kalır geri evine kanepene, kapının önündeki sandalyene oturur bizi mutlu ederdin. Hastaneden çıktıktan sonra moral olsun diye seninle kalırdık. 5 gün önce yine hastaneye kaldırıldın. Ben kendimi hazırlamıştım, hastaneden çıktıktan sonra seninle kalacaktım. Haplarını verecektim. Ben şanslıydım. Seni hastanedeyken de gördüm. Söz verdim sana hastaneden çıkınca poğaça yapacağım diye. Hastaneden çıkmak sana nasip olmadı be dedem. Kendimi seninle kalmaya hazırlamıştım, daha sensizliği düşünemezken sen bana sensizliği yaşattın.
Ah be dedem..
Ölüm haberini bayramın birinci günü aldık. Elim ayağım titredi inanamadım önce. Bahçeye koştum direk herkes ağlıyordu. O zaman içimde bir boşluk oluştu be dedem. O an kime baksam ağlıyordu kime baksam gözleri kıpkırmızıydı kimisi sessizce ağlıyor kimisi haykırıyordu kimisi çaresizce etrafta dolaşıyor kimisi ne yapacağımızı planlıyordu. Sen paniği sevmezsin dedem. Söyleyemedim o an. Ağzımdan kelimeler çıkmaz olmuştu beynim uyuşmuştu içimde ki boşluk gitgide büyüyordu.
Ah be dedem..
Kanepeni, kapının önündeki saldalyeni sevindirmek varken neden onları üzdün? Neden onları boş bırakıp toprağı sevindirdin? Neden bizi sahipsiz bıraktın? Sen benim babamdın. Neden beni kimsesiz bıraktın? Bana bardakta su ikram etmeyi, düzgün yemek yemeyi, düzgün konuşmayı sen öğrettin. Ben daha senden çok şey öğrenecektim. Beni her gördüğünde babamı sorardın. Kızardım sana ama sonra hemen geçerdi kızgınlığım. Her zaman seni görmeye geldiğimizde kapının önündeki saldalyende oturur bizi beklerdin. Bizi gördüğünde gözlerinin içi gülerdi, mutlu olurdun. Seni kapının önünde göremezsem hemen salona koşar yattığın kanepenin karşısına oturur seninle konuşurdum.
Ah be dedem..
Evine son kez gelişin bu şekilde olmamalıydı. Tabutla gelmemeliydin. Olmamalıydı gelmemeliydin işte. Son kez sana sarılmalıydım. Sen gittin gideli kanepen boş, gözümüz yaşlı kaldı. Arkandan konuşuyorlar dede. Rahmetli diyorlar, ölü diyorlar sana. Yakıştıramıyorum sana o kelimeleri. Sen benim hiç ölmeyecek olan kahramanımdın. Sen koskoca Mehmet Arol'dun. Bahçede ki masanın başına geçer, erik ağacının altında otururdun. Şimdi kimse oraya oturmuyor dedem. Berra'ya anlatamıyoruz seni, hep soruyor bize ne zaman gelecek diye. Son kez o arabayla geldiğinde '' dedem neden arabadan inmedi '' dedi. Sahi neden arabadan inmedin dedem? Neden evini sensiz bıraktın? Neden cennete gittin? Neden son kez kapadın gözlerini? Söylesene be dedem. çok mu zor uyanmak? Sen gittin ya, ne eski bayramlar var artık ne de eski gülüşler. Hoşçakal dedem. MEKANIN CENNET OLSUN..
