Van Zes Jaar Geleden

Hoofdstuk 1: Club Lightning

'Elizabeth! Elizabeth! Elizabeth!' Roept het publiek terwijl ik het podium af loop.
'Ik hou van jullie!' Roep ik terug. Het publiek begint hard te juichen en ik verdwijn van het podium. Mijn microfoon geef ik aan Derek en mijn hakken trek ik meteen uit. Demetria komt op me af met een bidon gevuld met water.
'Je hebt geen afspraken meer vanavond, dus je kunt doen wat je wilt.' Zegt ze.
'Mooi. Ik ga je de beste club in de stad laten zien, Demi. Je gaat het geweldig vinden.'
'Ik weet het niet hoor, O. Ik ben best moe. Jij niet?'
Ik onderdruk een lachje. 'Ik heb net twee uur gedanst en gezongen voor een gillend publiek. Tuurlijk ben ik niet moe.'
We lopen door naar mijn kleedkamer, waar ik mijn performanceoutfit uittrek en een leuk jurkje aantrek dat ik combineer met een paar zwarte sleehakken. Mijn haar doe ik in een knot en ik werk snel mijn make-up bij. Demetria maakt zich ook klaar om te gaan stappen, waarna we helemaal klaar zijn om te gaan.
'Zeker dat je wilt stappen?' Vraagt ze nog eens wanneer we bij de uitgang staan.
'We zijn nu toch helemaal opgemaakt en klaar om te gaan?' Vraag ik lachend. Ik pak haar hand en trek mijn lieftallig assistente door de artiesteningang mee naar buiten. Ik schrik van de gestaltes die om de deur heen staan en ineens keihard beginnen te gillen. Fans, top.
Demetria en ik lopen snel langs ze heen. Ze lijken ons te willen volgen, maar hun moeders houden hun tegen. Ik hoor dat er veel foto's van ons worden gemaakt terwijl we weglopen in onze prachtige kledij.
'Club Lightning?' Vraagt Demetria wanneer we voor de club staan.
'De beste club van de hele stad. Misschien wel van heel Nederland.'
'Daar overdrijf je, O.'
'Ik overdrijf niet.' Ik loop naar de deurwachter toe en glimlach vriendelijk naar hem. 'Oliver.'
'Ondina, goed je weer te zien. Hoe gaat het met Elizabeth?'
'Kom net van haar concert.' Lach ik.
'En wie is deze dame?' Vraagt hij, kijkend naar Demetria.
'Oliver, ontmoet Demetria, mijn assistente en beste vriendin.' Stel ik haar vol trots voor.
Oliver glimlacht naar ons en haalt twee speciale armbandjes uit zijn zak. Hij bindt ze om onze polsen en stapt aan de kant zodat we naar binnen kunnen lopen.
'VIP voor Ondina en Demetria. Veel plezier.'
Demetria en ik lopen met in elkaar gehaakte armen naar binnen. We hebben geen jassen bij ons dus slaan we die gang over en lopen gelijk door naar de club.
'Je kent hem?' Vraagt Demetria, schreeuwend over de luide muziek heen.
'Ja, we zaten bij elkaar op school.' Schreeuw ik terug.
'En hij weet dat jij Elizabeth bent?'
'Ik begrijp echt niet waarom je artiestennaam niet gewoon Ondina Marsden is.'
'Dat heb ik al een miljoen keer gezegd, Demi!' Roep ik. Ik kom bijna niet over de muziek heen en we staan achterin de zaal, bij de ingang. 'Ik wil gewoon niet dat ze in mijn privéleven komen. Familie, vrienden, ik wil niet dat ze mijn naam zomaar kunnen opzoeken.'
'Op een dag komt er iemand achter.' Zegt Demetria.
'Dan is dat maar zo. Voorlopig ben ik gewoon Elizabeth May als ik in de schijnwerpers sta.'
Ik zucht. 'Ik ga iets te drinken halen. Ga jij maar vast naar de VIP-lounge.'
'Oké.'
Ik loop richting de bar en ga ertegenaan hangen. Meteen komt de barman naar me toe en glimlacht breed naar me. 'Een whiskey en een rum.' Hij knikt en maakt snel de drankjes klaar. Hij zet ze neer op de tafel en wacht tot ik mijn portemonnee tevoorschijn haal. Ik laat hem mijn VIP-bandje zien. Hij knikt weer, waarna ik opsta en met de drankjes richting de VIP-lounge ga.
Opeens verschijnt er een gestalte voor me, waardoor beide whiskey en rum over me heen vliegen en ik achterover val. De glazen vallen neer op de grond maar zijn gelukkig niet kapot.
Ik kijk op en zie dat het een man is die me zojuist omver stootte, maar ik kan zijn gezicht niet zien. Hij strekt zijn hand naar me uit. Ik neem hem aan en laat me omhoog hijsen.
'Je hebt geluk dat ik een VIP-bandje heb, anders had ik je tien euro rente laten betalen.' Zeg ik geïrriteerd, terwijl ik check of mijn bandje nog goed om mijn pols zit.
Ik kijk op en staar recht in het gezicht van de man. Zijn glimlach verdwijnt en geschrokken kijkt hij me aan.
'Ondina?' Vraagt hij.
Zo snel als ik kan loop ik langs hem heen naar de VIP-lounge. Ik laat mijn bandje zien en ren naar binnen. Uit het zicht van de club plof ik neer op de bank, waar Demetria al zit.
'Wat is er gebeurd?' Vraagt ze. Het is dus overduidelijk dat ik enorm overstuur ben. Ik heb hem al zes jaar niet gezien, niet gesproken.
Mijn hart gaat tekeer en ik voel de vlinders in mijn buik fladderen. Ik krijg het nog warmer dan ik het al had en begin steeds heftiger te ademen. Nooit had ik gedacht hem nog te zien. Niet na die ruzie. Ik kwam thuis en heb meteen zijn contact verwijdert, alle foto's en video's verstopt in een map diep in mijn computer. Nooit zou ik die zomaar tegen kunnen komen zonder er opzettelijk voor te gaan zoeken.
'Ondina, haal adem. Wat is er gebeurd?' Vraagt Demetria opnieuw. Ze geeft me een glas water, wat ik in een keer achterover sla en terugzet op de salontafel.
'Ik zag Thomas.' Weet ik uiteindelijk uit te brengen. Ik voel een traan over mijn wang stromen.
Demetria blijft stil en slaat haar armen om me heen. Ze heeft Thomas nooit gekend maar ze kent alle verhalen, goed en slecht.

We hebben een half uur in de VIP-lounge gezeten, tot ik me bedacht dat ik me echt belachelijk gedroeg en dat ik beter kon gaan feesten, in plaats van sip zijn en me druk maken om niks. Met Demetria liep ik de VIP-lounge uit. We mengden ons tussen de mensen op de dansvloer en beginnen mee te dansen op de muziek.
'He! Dat is jouw nummer!' Lacht Demetria wanneer de eerste klanken van een van mijn nummers uit de boxen komen.
'Het karaoke-uur is aangebroken, feestgangers!' Roept de DJ. 'De eerste die naar voren komt mag meezingen met Elizabeth May's grootste hit van 2018!'
'Ga!' Roept Demetria naar mij. Enthousiast ren ik naar voren en spring met een dronken sprongetje als eerste het podium op. Iedereen begint te gillen zodra ze me zien.
De DJ overhandigt me een microfoon. 'Zo te zien hebben we de levensechte Elizabeth May op het podium!' Roept hij lachend in zijn microfoon.
Ik begin vrolijk mee te zingen met mijn eigen nummer. "Mijn grootste hit van 2018" noemde de DJ het. Het is toch niet zo'n grote hit? Of wel? Weet ik veel! Daar let Felix wel op. Ik moet gewoon mooi zijn en goed zingen. En natuurlijk ook de juiste dingen zeggen tijdens interviews. Ik wil niet weten wat er gebeurd als ik me zou verspreken. Niet dat dat nog nooit gebeurd is. In het begin van mijn carrière heb ik wel eens iets doms gezegd, maar ik moest nog leren. Ik was negentien, had nul ervaring, net een album uit en geen idee wat ik moest doen.
'Elizabeth May, iedereen!' Roept de DJ na het nummer is afgelopen en ik het podium weer afspring. Ik word opgevangen door Demetria, die lachend haar arm om me heen slaat. Ze drukt een glas rum in mijn handen, wat ik in een keer achterover sla.
Lachend en met in elkaar gehaakte armen lopen we richting de VIP-lounge.