Van Zes Jaar Geleden

Hoofdstuk 2: Flauwgevallen

Ik schrik wakker van een harde dreun, alsof er iets op de grond is gevallen. Ik wrijf in mijn ogen en ga rechtop zitten. Ik kijk de kamer rond en zie dat ik niet in mijn bed in de toerbus lig.
In paniek kijk ik om me heen tot ik een mannelijk figuur in de deuropening op de grond zie liggen. Dat is waarschijnlijk die harde dreun geweest waar ik van wakker werd?
Het figuur staat op en wrijft pijnlijk over zijn been.
'Goedemorgen.' Zegt hij.
Met grote ogen staar ik hem aan. Thomas.
'Wa- wat doe ik hier?' Vraag ik een beetje paniekerig. Thomas loopt naar me toe en kalmeert me voor ik helemaal in paniek raak. 'Hebben we-'
'Nee.' Kapt hij me meteen af. 'Je bent gisteravond flauwgevallen en ik wist niet of je met iemand was. Uiteindelijk heb ik je mee naar huis genomen. Oliver weet dat je hier bent. Hij zou bellen als iemand je zou komen zoeken, wat dus net is gebeurd. En... toen viel ik.'
Ik knik en wrijf over mijn voorhoofd, die enorm veel pijn doet.
'Hier, een glas water.' Thomas pakt een vol glas water van het nachtkastje en zet het in mijn hand. Ik neem een grote slok en zet het terug op het kastje.
'Ik heb wel wat kleren voor je.' Hij staat op en loopt naar de kast, waar hij een casual jurkje uit haalt.
'Van je vriendin?' Vraag ik.
'Huisgenoot. We wonen hier met z'n vieren. Kayla is vanavond bij haar vriend blijven slapen.' Legt hij uit. Ik knik en pak dankbaar het jurkje van hem aan.
'Als je wilt kun je even douchen. Ik zal een ontbijtje voor je maken.' Thomas staat op en wilt weer de kamer uit lopen.
'Dat hoeft echt niet.' Zeg ik.
'Ga nou maar gewoon douchen, Ondina. Ik breng je zo wel naar huis, of waar je ook moet zijn.' Hij loopt de kamer uit. Ik zucht en loop de enige andere deur in de kamer in, waarvan ik vermoed dat het de badkamer is. Mijn vermoedens zijn waar en ik loop recht de badkamer in. Ik neem een snelle douche en trek het jurkje van Thomas' huisgenoot aan, waarna ik de kamer uit loop.
Thomas staat in de keuken. Op het keukeneiland staat een bord met twee broodjes erop. 'Ik hoop dat je dit nog steeds lekker vindt.' Zegt Thomas. 'Het is tenminste al zes jaar geleden.'
Ik ga zitten op de barkruk en glimlach. 'Dankje.'
'Dus... Elizabeth May?'
'Ik moest een naam verzinnen.'
'Waarom niet Ondina Marsden?' Vraagt hij.
'Omdat ik niet wil dat mensen in mijn privéleven gaan snuffelen en zo alles kunnen zien.'
'Wat zouden ze dan kunnen zien?'
'Die foto van jou tijdens oudjaar 2011.'
'Oei, dat is maar beter ook.' Thomas en ik beginnen te lachen. 'Man, dat was echt dom.'
'Ik heb je nog gewaarschuwd.' Zeg ik.
'En terecht. Wil je trouwens iets drinken?'
'Een glaasje water, alsjeblieft.'
Thomas draait zich om en haalt een glas uit de kast en vult hem met water. Hij zet het glas naast mijn bord neer. 'Alsjeblieft.'
'Dankje.'
'Je ziet er niet anders uit dan voorheen.' Merkt hij op.
'De beroemdheid is niet naar mijn hoofd gestegen. Ik kleed en gedraag me heel anders als ik naar buiten ga. Ik word ook weinig herkend, wat heel fijn is.'
'Ik kan het me niet voorstellen hoe het is om beroemd te zijn.' Zegt Thomas.
'Het is niet altijd een pretje. Waarschijnlijk staan er allemaal foto's van mij op dat podium in de club gisteren.'
'Oh, dat geloof ik graag. Ik heb ook foto's gemaakt.' Hij haalt zijn telefoon uit zijn zak en laat me de foto's zien. 'Valt nog mee.'
'Zeker. Na dat herinner ik me niks meer.' Lach ik.
'Voor zover ik het heb gezien had je het erg naar je zin.' Zegt Thomas.
'Dat is altijd zo als ik me niks herinner.'
Ons lachen valt langzaam stil, wat eindigt op een ongemakkelijke stilte waarin geen van ons weet wat we moeten zeggen.
'Ik moest maar eens gaan.' Zeg ik uiteindelijk, de stilte verbrekend.
'Ik zal je kleren pakken.' Thomas loopt terug naar Kayla's slaapkamer, waar ik vannacht geslapen heb, en komt terug met mijn jurkje en hakken die ik gisteren aan had.
Ik pak mijn kleren van hem aan. 'Dankje.'
'Heb je nog steeds hetzelfde nummer?' Vraagt Thomas.
'Wat een domme vraag, Tom. Natuurlijk niet, het is zes jaar geleden.' Zeg ik.
'Ze vragen het in films altijd!' Verdedigt hij zichzelf.
We lopen richting de voordeur. Thomas opent de deur voor me. 'Spreek ik je nog?'
'Ja.' Ik draai me om en loop het appartement uit.

'Godzijdank, Ondina.' Mijn manager, Markus, rent het concertgebouw uit. 'Waar was je? We waren doodongerust.'
'Ik was bij een vriend thuis.'
'En je kon niet even bellen?' Vraagt hij terwijl we richting de toerbus lopen.
'Ik was iets te dronken. Het spijt me, Markus. Het zal niet nog eens gebeuren.' Beloof ik.
'Een vriend?' Vraagt Markus.
'Ja. Ik heb ook vrienden, weet je.'
'Ik ben gewoon blij dat je oké bent. Hoe laat ga je met Demetria de stad in?'
'Geen idee, maar we zijn om zeven uur terug.'
'Als beloofd.' Zeggen Markus en ik in koor.
Ik type de code van de toerbus in en open de deur. Markus volgt me naar binnen en gaat zitten op de bank.
'Morgen doen we interviews. Overmorgen vertrekken we om vijf uur. Stipt. Blijf dus niet te lang hangen bij je familie.' Zegt Markus.
'Het is wel mijn familie.' Verdedig ik.
'Dat weet ik, maar toch. We hebben een strak schema te volgen.'
'Ik zal optijd zijn, Markus. Ik beloof het.'
Markus staat op en loopt de toerbus uit. Ik zucht en loop naar de kleine lounge achterin de toerbus. Ik open het kastje en pak een ketting die een fan me een keer heeft gegeven. Ik heb één kastje waar ik alle cadeau's van fans in bewaar, tot ik ze naar huis op kan sturen. Ik heb een hele kamer vol met spullen in mijn appartement.
Ik ga zitten op de bank en zet de tv aan. Ik zap naar Celebrity News. Het eerste wat ik zie is een foto van mij in Club Lightning, dronken. Het ziet er tenminste uit alsof ik het leuk heb.
Demetria klopt op de deur en komt de kleine lounge binnen. 'Zullen we zo gaan?'
'Ja, is goed. Over een half uur buiten de bus?' Stel ik voor.
'Is goed.' Demetria loopt weg en sluit de deur.