Van Zes Jaar Geleden

Hoofdstuk 3: De Fotostudio

'...en vandaag zijn we hier in de studio in Utrecht met zangeres en model Elizabeth May. Elizabeth...'
'Hallo.' Groet ik glimlachend, ook al heb ik de presentator, Adam, al voor de uitzending ontmoet.
'Hoe is het om een echte popster te zijn?'
'Het kan soms best overweldigend zijn, om eerlijk te zijn. Iedereen denkt dat het geweldig is om beroemd te zijn, maar af en toe is het best vermoeiend.'
'Na een show, bijvoorbeeld?'
'Meestal na een optreden bij een awardshow. Bij een toeroptreden ken ik alle pasjes inmiddels wel, maar voor een awardshow doe ik steeds iets anders.'
'Wat is het leukst aan toeren?'
'Dat ik allemaal verschillende landen bezoek en mijn fans kan ontmoeten.'
'En wat is het leukste aan Utrecht?'
'Dat ik mijn familie en vrienden weer zie.'
'En misschien ook een vriendje?'
Ik grinnik en schud mijn hoofd. 'Nee, dat denk ik niet.'
'Dus er is wel iemand?'
'Ik weet het niet zo goed. Het is ingewikkeld.'
'Laten we dan hopen dat dat goed komt.'
De presentator begint een heel verhaal te vertellen terwijl ik wegdroom naar Thomas.
'Elizabeth?' Vraagt hij. Ik kijk op en glimlach.
'Sorry, wat zei je?'

'Je moet er beter bij blijven, O.' Zegt Markus.
'Het spijt me, oké. Ik wist niet dat ze dat zouden vragen.' Verontschuldig ik me.
'Ik ook niet. Het spijt mij ook. Dit heeft tenminste geen schade gebracht. Een misschien is beter dan een ja of nee. Er is nu toch niks meer aan te doen. Dit waren alle interviews voor vandaag.'
'Dus ik ben vrij vanaf nu?' Vraag ik.
Markus knikt. 'Ben je wel om elf uur terug?'
'Altijd.'
Markus glimlacht en loopt weg. Mijn telefoon trilt in mijn zak. Ik haal hem eruit en zie dat ik een appje heb van een onbekend nummer: Hey, wil je vanavond ergens eten? X Thomas
Een brede glimlach vormt zich om mijn gezicht. Meteen stuur ik een appje terug: Heel graag.
Ik sla Thomas' nummer op in mijn contacten en sluit mijn telefoon.
Demetria komt aangelopen. 'Hey, wilde je vanavond nog iets doen? Ik hoorde dat er voor vanavond niks meer is gepland.'
'Nee, ik heb al plannen.' Antwoord ik.
'Wat dan?' Vraagt ze nieuwsgierig. 'Ga je in de lounge films kijken?'
'Nee.'
'Wat dan wel?'
'Ik ga op een date.' Ik probeer mijn glimlach te verbergen, wat mislukt.
'Met wie? Thomas?' Vraagt Demetria.
'Ja.'
'Dan moet je die rode jurk aan!' Ze pakt mijn hand en trekt me mee naar buiten, waar de toerbus staat. We lopen door naar de lounge achterin de bus en halen de kleren die we gisteren hebben gekocht uit een grote tas. Demetria zoekt de rode jurk en houdt hem voor mijn lichaam. 'Geweldig.' Merkt ze op.
'Zeker weten?' Vraag ik.
'Ja.' Ze draait zich om en opent een kastje waar allemaal schoenen in liggen. 'Met deze hakken.' Ze pakt een paar hakken en geeft ze aan mij.

'Ik ben om elf uur terug.' Zeg ik.
'Anders kom ik je halen.' Zegt Markus.
'Komt goed, Markus. Ik beloof het.'
'En beloftes breken we niet!'
'Precies. Maak je dus niet druk, ik word echt niet levend begraven hoor.'
'En dan stiekem toch niet dood zijn?' Lacht Demetria.
'Precies die, Dems. Maar nu ga ik, want ik wil niet te laat komen.' Ik loop de toerbus uit en sluit de deur achter me.
Oké, waar moet ik heen? Rechts, denk ik. Thomas heeft me het adres van het restaurant doorgegeven, maar ik heb er nog nooit van gehoord.
Na een klein kwartier lopen kom ik aan bij het restaurant: Camilla's.
'Heeft u een reservering?' Vraagt de man bij de deur.
'Ik denk het.' Antwoord ik.
'Naam?'
'Marsden.'
De man kijkt op zijn tablet en knikt. 'We hebben meerdere. Voornaam?'
'Thomas. Thomas Marsden.'
'Ah, loopt u maar mee.' Ik loop achter de man aan naar een tafeltje bij het raam. Mijn jas hang ik over de rugleuning van de stoel.
Na ongeveer twee minuten zie ik Thomas in de reflectie van het raam naar binnen lopen. Snel leg ik mijn telefoon weg.
Hij komt naar de tafel toe. Ik sta op en omhels hem met een glimlach.
'Ik was bang dat je niet zou komen.' Zegt Thomas.
'Waarom?' Vraag ik lachend wanneer we gaan zitten.
Hij denkt even na over wat hij moet zeggen. 'Nou... ik-'
Ik lach en leg mijn hand op de zijne. 'Het is oké.'
Hij knikt. 'Hoe is het om beroemd te zijn?'
'Het zingen is heel erg leuk, maar de aandacht van de paparazzi wordt me soms te veel.' Antwoord ik.
'Je ziet er moe uit.'
'Toeren is vermoeiend.'
'Ik heb vanmiddag naar een paar van je liedjes geluisterd.' Zegt Thomas na we wat te drinken heb besteld.
'Echt? Welke?'
'Uhm... ik vond Supergirl een heel leuk nummer. Maar er was er eentje van je eerste album die ik heel erg leuk vond.' Hij denkt even na. 'Ik ben de titel vergeten.'
Thomas begint het liedje te neuriën. Meteen herken ik het. 'Reflection.'
'Ja! Reflection!'
Dat nummer gaat over hem.
'Wat doe je voor werk?' Vraag ik snel.
'Ik ben fotograaf.'
'Echt?'
'Ja, ik heb een fotostudio geopend verderop in de straat. We kunnen straks wel even langs gaan?' Stelt Thomas voor.
Ik knik. 'Ja, dat lijkt me heel erg leuk. Wat fotografeer je? Ik wist helemaal niet dat je dat leuk vond.'
'Ik werd moe van gamen, dus ik probeerde iets nieuws.'
'Hoe ben je begonnen?'
'Met mijn telefoon. Ik had een Instagram account aangemaakt, dat nu mijn bedrijfsaccount is.'
'Wauw.'
'We hebben het wel mooi voor elkaar, zeg.' Lacht Thomas. Ik lach mee.

Twee uur later zijn we uitgegeten en verlaten we samen het restaurant. We lopen door de straat richting Thomas' fotostudio. Hij haalt de sleutel uit zijn zak en laat me naar binnen.
Ik kijk de grote studio rond. Op de muren hangen allemaal foto's.
'Deze,' zegt Thomas. 'heb ik gemaakt tijdens het concert van Karol Erina.'
Verbaasd draai ik me om. 'Wanneer?'
'Twee jaar geleden, in Barcelona.'
'Maar daar-'
'Jij stond in haar voorprogramma, maar je was niet lekker geworden, dus nam Tess Manson het van je over.' Zegt Thomas, wijzend naar de foto van Karol op het podium. 'Ik wist natuurlijk niet dat jij het was, maar-'
'We hadden elkaar bijna ontmoet.'
Thomas knikt. 'Ik dacht er net aan toen je het had over de toer.'
'Ik sta versteld.' Zeg ik lachend.
Thomas glimlacht breed en kijkt weg van de foto, naar mij. We kijken elkaar recht in de ogen.
Thomas legt zijn hand op mijn wang en drukt zijn lippen op de mijne. Ik sla mijn armen om zijn nek en zoen hem terug.
Hij haalt zijn lippen van de mijne en kijkt me nerveus aan. 'Sorry, ik-'
'Het is oké, Tom. Het geeft niet.'
Hij knikt zachtjes. Ik strijk met mijn duim over zijn wang.
Thomas buigt weer naar me toe en zoent me. We lopen een stukje achteruit en ik knal tegen een muurtje. Beide lachen we.