ตอน อย่ามาให้เห็นหน้า

1.8K 26 5
                                    

เลโอตื่อขึ้นในเช้าวันต่อมา เขารู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว เขาพยายามลุกและพาตัวเองเข้าห้องนัำไป เพื่ออาบน้ำตอนนี้เขารู้สึกเกลียดลู่คัสมาก เลโออาบน้ำแต่งตัวและออกจากห้องอย่างเงียบๆ เพื่อไม่ให้ล๋คัสตื่น เลโอรีบเรียกแท็คซี่กลับคอนโดทันที

ลู่คัสตื่นขึ้นในตอนสายๆ พร้อมวาดมือไปหวังจะกอดคนนอนข้างๆ แต่ต้องตกใจรีบเด่งตัวลุกขึ้นอย่างเร็ว

ลู่คัส:ตัวเล็กๆๆ ตัวเล็กอยู่ใหน "เดินเรียกอีกคนทั่วห้อง ก่อนจะเขาทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง"ตัวเล็ก......


เลโอกลับถึงคอนโดโชคดีที่พี่ชายเขาออกไปเรียนแล้ว ไม่งั้นต่องมานั่งตอบคำถามพี่ชายแน่ว่าไปโดนอะไรมา ก็ไอ้รอยดูดเป็นจ่ำๆเต็มตัวที่ไิอ้คนนั้นทำใว้ เลโอเดินเข้าครัวไปหานมดืมแล้วกินยาแก้ไข้พร้อม เลโอนั่งดูทีวีตรงโซฟาแล้วหลับไปตอนใหนไม่รู้ จนพี่ชายเลิกเรียนกับมาเลยปลุกเขา

เรนท์:ตัวๆๆ ตัวค่ำแล่วตื่นไปอาบน้ำ แล้วกลับมาตอนใหนเนีย

เลโอ:อืมมมมมเดียวไปอาบขอนอนแปบนะตัว

เรนท์:ไม่ได้ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าว ดูเหมือนตัวมีไข้นะไม่สบายละเนีย ไปๆอาบน้ำจะได้มากินข้าวกืนยา

เลโอ:อืมๆไปแล้วๆ บ่นอยู่ได้ เฮย.."ถอนหายใจอย่างรำคาญ

เลโออาบน้ำเสร็จออกมากินข้าวกินยาแล้วเดินเข้าห้อง ไปนอนต่อโดยการกระทำทุกอย่างอยู่ในสายตาพี่ชายเขาทั้งหมด พอเก็บจานล้างเสร็จเรนท์ด้วยความห่วงน้องเลยเดินเข้าไปดูน้องในห้อง และดูแล้วเลโอคงเพลียเพราะพิษไข้เลยหลับไปแล้ว เรนท์ถึงเดินกลับห้องตัวเอง.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หนึ่งอาทิตย์ต่อมาเลโอมาเรียนวันแรก หลังจากไม่สบายเป็นอาทิต เลโอเดินไปหาเพื่อนๆที่ใต้อาคารเรียน

ตงตง:มาเรียนได้แล้วหรอวะสัต คิดว่าตายไปแล้ว

เลโอ:เหี้ยกูแค่เป็นไข้เวัย

ทั้งใจให้นายคนเดียว(18+)Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang