WHAT WE'RE MISSING

01|| AS IT IS

Αυτή είναι η αρχή.

Ήτανε ένα συννεφιασμένο απόγευμα στα τέλη του Αυγούστου και ο αέρας μύριζε άγρια λουλούδια και θαλασσινή αρμύρα. Τα κύμματα έσκαγαν στους βράχους και καθώς προχωρούσα άτσαλα στο μονοπάτι τα λουστρίνια μου λερώνονταν από το νωπό χώμα ενώ δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω.

Την ημέρα του γάμου μου, η νύφη μου φορούσε ένα φόρεμα κόκκινο το οποίο ανέμιζε με κάθε βήμα που έπαιρνε για να έρθει κοντά μου, και τα μαλλιά της, ξανθές τούφες, χρυσές σαν το άχυρο, μπλέκονταν στο πρόσωπο της. Τα χέρια μου έτρεμαν σαν ήρθε να σταθεί δίπλα μου.

Ο πάτερ είχε πάρει τη θέση μπροστά μας και ξεκίνησε να μας διάβαζει ενώ σιγαλόφωνοι ψίθυροι ακούγονταν από τα πίσω καθίσματα οι οποίοι σταμάτησαν δευτερόλεπτα αργότερα. Όλα ήταν υπέροχα και ο κόσμος είχε ξεθωριάσει μπροστά στα μάτια μου μέχρι που ο κουμπάρος μου με έσπρωξε απαλά στη μέση για να πω τους όρκους. Περνώντας τη βέρα στο δάχτυλο της Ariel γνώριζα πως αυτή θα ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής μου και είχα δίκιο, δεν υπήρξε στιγμή που να μετάνιωσα τον έρωτα μου γι' αυτήν την γυναίκα.

Εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορούσε να υπάρχει κάτι πιο σωστό ή υπέροχο από την μεταξένια αίσθηση της στην αγκαλιά μου. Την είχα κράτησει σφιχτά στα χέρια μου και την ένιωθα να κουρνιάζει στο στήθος μου, το άρωμα της ήταν μεθυστικό. Μεθούσα με την παρουσία της.

Γνώριζα την κάθε χημική αντίδραση του κορμιού της και αυτή ήξερε πως ήμουν το προιόν της. Τα χείλη μας αιωρούνταν στο άπειρο προτού είχα χαιδέψει το μάγουλο της ενώ εκείνη ήταν ακόμα χαμένη στον κόσμο της, ο οποίος ήταν φτιαγμένος με κομμάτια από τον δικό μου.

Είχε γύρει πάνω μου και προτού περάσει μια στιγμή, τα χείλη μου είχαν ανταμώσει τα δικά της. Το μυαλό μου είχε αδειάσει. Κάθε φορά ήταν σαν τη πρώτη. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τι συνέβαινε ή τι θα μπορούσε να είχε συμβεί. Εκείνη τη στιγμή υπήρχε μόνο η πραγματικότητα του καλίγραμμου σώματος της που ήταν κολλημένο πάνω στο δικό μου, η γεύση της, η μεταξένια αίσθηση από τις μπούκλες των μαλλιών της. Αυτό ήταν το φιλί που ανακήρρυτε τη νέα μας ζωή. Ήταν φωτιά, τα πυροτεχνήματα στο συννεφιασμένο ουρανό. Μπορούσα να νιώσω τους χτύπους της καρδιάς μου- ή ήταν της Ariel;- να χτυπάνε κόκκινο και τότε ήταν, που υπήρχαμε μόνο εμείς οι δύο, μόνοι μας, για πάντα.

Και μετά άρχισε να βρέχει. Θυμάμαι η Ariel είχε ξεκολλήσει από πάνω μου και είχε αρχίσει να γελά ανοιχτόκαρδά καθώς οι καλεσμένοι με χαμόγελα στο πρόσωπο τους έτρεχαν βιαστικά κάτω από τις προχειροστημένες σκηνές οι οποίες δεν άντεξαν πολύ και μετά από λίγο κατάρρευσαν από το βάρος της βροχής. Η μουσική ωστόσο είχε συνεχίσει να παίζει και παρ' ότι μέσα στις λάσπες, ανάμεσα σε πατήμενες παπαρούνες και με γλάρους να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας, είχα τον καλύτερο γαμήλιο χορό της ζωής μου με την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου.