WHAT WE'RE MISSING

02|| BREAD, SALT & WINE

[ Μια μικρή εισαγωγή, η ιστορία διαδραματίζεται την Άνοιξη του 2018 στην Ιρλανδία.
Το πρώτο ( δηλαδή το προηγούμενο ) και τελευταίο κεφάλαιο αφηγούνται από έναν χαρακτήρα ο οποίος ονομάζεται κ. Πέτρος ενώ τα υπόλοιπα από τον πρωταγωνιστή ].

Είναι ένα από αυτά τα ήσυχα Σαββατιάτικα πρωινά όπου η πόλη κοιμάται ακόμα και φαντάζει αιώνια σχεδόν μπροστά στα μάτια μου όσο προχωράω μόνος μου στους ερημωμένους από ζωή δρόμους. Όταν φτάνω, όλα είναι στάσιμα κάτω από τις ασπριδερές ακτίνες φωτός που ξετρυπάνε ντροπαλά από τα αραιά σύννεφα και χαιδεύουνε σχεδόν με ευλάβεια την ασθενή βλάσθηση που ζωντανεύει ανάμεσα στα ραγισμένα πλακάκια του πεζοδρομίου και τις ξεθωριασμένες ταράτσες των γκρίζων πολυκατοικιών. Έχει ψύχρα, σκέφτομαι τρίβοντας τα μπράτσα μου, έπρεπε να είχα βάλει πιο χοντρή μπλούζα.

Ο ουρανός έχει πάρει την πιο χλωμή απόχρωση του γαλάζιου και ο βορινός άνεμος που κατηφορίζει από τα βουνά σφυρίζει στα αυτιά μου μια συμφωνία γραμμένη από αγριολούλουδα και μέλισσες προτού συνεχίσει την πορεία του αντανακλόμενος στα ορμητικά κλειστά παράθυρα.

Ο αέρας είναι τόσο παγωμένος που όταν τον εισπνέεις καίει τα πνευμόνια σου όμως σε κάνει να νιώθεις ζωντανό. Νιώθω το δέρμα μου να τσιτώνει. Τα χέρια μου τρέμουν από το κρύο σαν μια καλά λαδωμένη μηχανή μέχρι που μπορώ να νιώσω τον παλμό μου που αγκομαχάει να πάλλεται στο κρανίο μου. Το να είσαι ζωντανός μυρίζει σαν την πρωινή φρεσκάδα αφού βρέξει και έχει αποχρώσεις από το γήινο, πράσινο, άρωμα των πεύκων με μια νότα ευκάλυπτο. Έτσι είναι να νιώθεις την αιώνιοτητα.

Στην τελική όμως, τι σημαίνει να είσαι θεός;
(α) Του δείχνεις τα εύθραυστα κόκκαλα σου και περιμένεις να πεινάσει για την ψυχή σου. Αφήνεις το ξεραμένο αίμα στα χέρια σου και κυκλοφορείς έτσι δημοσίως, περιμένεις να το γλύψει, να καθαρίσει το σώμα σου με ροζιασμένα χέρια και ένα στόμα φτιαγμένο για να λαχταράει.