Mazoşist ||MYG||✓

°•°1°•°

Sevmek ama sevilmemek. Bir insan çok severken en büyük nefret kaynağı olur mu? Şu acımasız Dünyaya geldiğimden beri en büyük nefret kaynağı ben oldum. Ailesi tarafından sevilmeyen bir insanı kimse sevmezdi benim düşünceme göre. Zaten öyleydi. Ne annem, ne babam, ne de abim beni seviyordu. Zaten okul ortamında hiç arkadaşım yoktu. Herkesin bana iğrenir bakışları canıma tak etmişti. Hayatta pek çok şeyden zevk almadım. Hatta çoğu şeyden nefret ederdim. İnsanların benden nefret ettiği gibi...En büyük zevkim kendime zarar vermek. Bundan sebepsizce zevk alıyordum. Kolumda bulunan jilet izleri hayatımdaki her bir anı anımsatıyordu. İyi veya kötü.. Anılarım arasında unutmak istediklerim terazide ağırlıklı basıyordu. Kolumdaki jilet izleri kimsenin umrunda değildi...

Salonda oturmaktan sıkılmış, odam(!) olacak balkona geçtim. Jilet alıp iyice temizledim. Ve banyoya geçtim. Kapıyı kilitleyip yere oturdum. Birkaç jilet izinden sonra kolumu yıkayıp sardım. Jileti alıp yerine koydum. Zevkliydi. Eğlenceli bir uğraş gibiydi. Tek mutluluğum oydu. Tekrar odama(!) geçtim. Yatağa öküz misali uzanıp düşünmeye başladım. Neden ben bu hayatı yaşıyorum? Neden tek nefret kaynağı benim?.... Fln filan. Bunları düşünmeyi bırakıp daha çok hayal kurmaya başladım. Acaba başka bir ülkeye kaçıp kendime yeni bir hayat kurabilir miyim? En zekicesini yapıp evden çıktım. İnternet cafeye gidip en uzak ve en ucuz uçak biletlerine baktım. 10 saatlik bir yolculuk ve 3.568Tl ile Güney Kore mi yoksa 5saatlik yolculuk ve 2.345Tl ile Almanya mı? 1.223 TL ile Kore'ye gitmek daha mantıklı. Ama para biriktirmem lazım. Hemen bir iş bulup çalışmaya başladım. 1-2ay sonra yeterli parayı topladığımı düşünüp annem ve babamın kredi kartlarını boşalttım. En yakın zamana uçak bileti alıp gece herkes uyurken bavulumu hazırladım. Sabaha doğru çıkacaktım. Oturup beklemeye başladım. Kolumdaki sargıyı açıp jiletimle birlikte banyoya geçtim. Jilet izlerinden kolum görünmüyordu. Canım acımıyordu. En azından insanların acıttığı kadar...