sunshine •ziam• ✓

17 /final/

Finallll
sonunda dediğinizi duyar gibiyim<3

*

Perdenin açık olmasını fırsat bilen gün ışığı tüm sıcaklığıyla odayı kuşatırken, Zayn huzursuzca gözlerini açtı yeni güne.

"Lanet güneş!"
"Uyanmak istemiyorum! Uykum varrrrr!"

Bütün gece yatakta huzursuzca kıpırdanıp durmuş tam uykuya daldığı sırada da korkunç bir kabusla uyanmıştı.
Şimdiyse güneş ışıkları uyumasını engelliyordu.
"Tanrım, sinir krizi geçireceğim"

Zayn'in öfkeli sesini duyan Barbara panikle odaya girdi "Zayn sorun ne tatlım?"

"Bütün gece uyuyamadım, çok uykusuzum Barbara"

"Senin için yapabileceğim bir şey var mı?"

"Perdeyi kapatsan yeterli olur sanırım"

Barbara perdeyi kapatırken, Zayn aklına gelen şeyle hızlıca yataktan kalktı.

"Barbara saat kaç? Bugün Liam- yani Doktor Payne'le seansım var"

"Saat on bir, Zayn sana söylemem gerek-"

"Barbara! Geç kaldım hemen giyinip gitmeliyim"

"Zayn sana bir şey söylemeliyim"

"Bunu sonra konuşsak olur mu? Gitmem gerek"

Zayn telaşla giyinmeye devam ederken Barbara onu durdurdu.

"Doktor Payne gitti, artık burada çalışmıyor"

"Ne! Neden?"

"Bilmiyorum Zayn, kimse bilmiyor. Seninle artık Doktor Rosa ilgilenecek, tek bilgim bu."

Barbara konuşmaya devam etti ancak Zayn artık onu duyamıyordu.
Gözyaşları önünü görmesini engellerken, kafasında yankılanan sesler görünmez birer el gibi boğazını sıkmaya başladı.

**

Miles'ı kaybetmesinden yalnızca bir hafta sonra Liam'ın gitmesi, Zayn'i derin bir boşluğa sürüklemişti.
Geçirdiği krizin ardından daha çok denetlenen bir odaya alınması durumunun kötüye gittiğinin kanıtlar nitelikteydi. Doktorlar onun intihar girişiminde bulunacağından neredeyse emindiler, hastalar arasındaysa sessiz bir bekleyiş hakimdi.
Ancak Zayn, herkesi yanıltıp yeniden gözünü açtı dünyaya. Çünkü tattığı yeni bir şey vardı. Aşk.
Tüm acımasızlığa karşı zırhını kuşandı, biliyordu içindeki sevgi hayata karşı kullanabileceği en güçlü silahtı.

**
5 yıl sonra...

"Üzgünüm beyefendi randevunuz yoksa sizi içeri alamam, lütfen ısrar etmeyin artık"

"Haklısınız kusuruma bakmayın, en iyisi ben gideyim"
Zayn sekretere sevimli olduğunu düşündüğü bir gülümseme verip çıkışa yöneldi.
Hayır tabiki gitmeyecekti. Yıllardır bu anı bekliyordu, kimsenin bunu engellemesine izin vermezdi.
Çıkışa giden koridorda beklemeye başladı ancak zaman ona inat geçmek bilmiyordu sanki.

"Git artık şu lanet öğlen yemeğine manyak kadın"

Kafasını uzatıp bekleme salonunu izlerken, boynu kopacak gibi hissediyordu.
Odanın kapısı açılıp içeriden biri çıktığında panikle geriledi.
Öğleden önce son seans olmalıydı çünkü sekreter kadın çıkan kişiyle birlikte ayağa kalkmıştı.
Sekreter kadın Zayn'e doğru gelmeye başlayınca Zayn panikledi ancak kadın kafasını bile kaldırmadan Zayn'in arkasında duran kapıdan içeriye girdi, yorgun olmalıydı.
Zayn kafasını kaldırdığında önünde beklediği kapının yemekhane kapısı olduğunu fark etti.