I lost my heart in your eyes

16. To tylko emocje (epilog)

KONIECZNIE SPRAWDŹCIE,  KTÓRE FF CHCECIE BY ZOSTAŁO DODANE JAKO PIERWSZE!

Harry pracował w swoim biurze i to nie był jego dzień, co raz na lotnisku coś się działo i oczywiście, on musiał to odkręcać. Na jego nieszczęście do biura przybiegła jego sekretarka, z wiadomością, że jakaś kobieta nie potrafi posługiwać się angielskim i straszliwe się awanturuje, kiedy chcą zobaczyć rutynowo zawartość jej walizki.

- To jaki do cholery język umie? - brunetowi puszczały nerwy.

- Hinduski - odparła - Tyle potrafiła powiedzieć po angielsku.

- Weź Louisa do niej, ja za chwilę do was dołączę. On mówi biegle w tym języku - westchnął.

- Dobrze - skinęła głową i poszła po męża szefa, który był już w prawie piątym miesiącu ciąży.

Zielonooki dokończył raport, który już trzy razy odpuszczał przez losowe sytuacje i tym razem miał zamiar go skończyć. Wiedział, że Louis poradzi sobie z jego zadaniem. Niestety po kolejnych dwudziestu minutach ponownie przyszła do niego,  tym razem bardzo blada sekretarka.

- Już po wszystkim? - spytał z nadzieją.

- Tak jakby, Louis wszystko załatwił... - mówiła niepewnie - Pański mąż się mocno zdenerwował i jakby... trochę omdlał świeżo po rozmowie? - skończyła, pocierając swój kark.

- Kurwa, gdzie on jest? - zielonooki poderwał się zza biurka.

- Michael zabrał go do restauracji, by się czegoś napił - była bardziej zdenerwowana przez nastrój szefa.

Harry bez wahania wyszedł z biura i szybkim krokiem skierował się do restauracji. Martwił się o swojego ciężarnego męża, ba on był przerażony, że mogło im się coś stać. Kiedy wszedł do dobrze mu znanej restauracji, niemal od razu zobaczył młodszego, który był blady i miał głowę odchyloną do tyłu na krześle.

- Loueh? - od razu usiadł obok szatyna i złapał jego zimną dłoń.

- Harreh - otworzył oczy i spojrzał na bruneta - Jednak cię wezwali.

- Nie zostawiłbym cię samego - odparł z przekonaniem w głosie.

- To tylko emocje - zapewnił męża.

- Mimo wszystko, to nie dobre dla dziecka - skrzywił się.

- Wiem, ale ta kobieta była niemożliwa - odparł poważnie.

- Czemu ona się właściwie tak wykłócała?

- Najpierw o sprawdzanie walizki, o miejsce, jakie dostała w samolocie, a jeszcze później o kolejkę - kręcił głową.

- Oszalała, to rutyna i rzeczy niezależne od nas - prawie warknął.

- Tłumaczyła to pierwszym w życiu lotem, co nie jest prawdą... No chyba, że jakoś przyjechała wcześniej do Anglii - odparł i dopiero teraz odłożył pustą szklankę.

- Czemu ja nie przewidziałem tego - był na siebie zły.

- Hazza, spokojnie - poprosił i tym razem to on złapał policzki bruneta.

- Nie wybaczyłbym sobie, gdyby coś wam się stało - kręcił głową.

- Jesteśmy cali kochanie - zapewnił, patrząc w zielone oczy i położył dłoń mężczyzny na swoim brzuszku. Wiedział, że Harry cieszy się z tego, jak bardzo się ukazuje.

- Nie upadłeś, prawda? - upewniał się.

- Nie, Michael mnie złapał w ostatniej chwili - odparł.