❝eat something❞ ↬mark&hyuck

four

Haechan: Şey ben bilmiyordum. Başın sağ olsun.

Mlee: Teşekkürler, şimdi git ve bir şeyler ye.

Haechan: Daha yeni yedim.

Mlee: Yalan söyleme. Bugün kafeteryada yoktun ve hiçbir şey yemedin.

Haechan: Gerçekten...
Beni stalker gibi takip edeceğine neden karşıma çıkmıyorsun?

Mlee: Çünkü seninle takılırsam dışlanabilirim.

Donghyuck derin bir nefes verdi ve kırık kalbinin sızlattığı gözlerini kapayarak elindeki telefona baktı.

Bu okula geldiğinden beri kilosu yüzünden dışlanıyordu. Aslında pek kilolu sayılmazdı fakat Kore standartları yüzünden onunla ne kadar şişman olduğuyla ilgili dalga geçiyorlardı.

Aslında Donghyuck biliyordu. Kimsenin yanına gelip onunla konuşmamasının sebebinin onunla uğraşan popüler tayfa olduğunun farkındaydı.

Yine de bir şey yapamıyordu işte. Onlara karşı da çıkamıyordu. O popülerlerin arasına girerse belki bu kötü ünü iyiye dönüşebilir diye düşünüyordu. Bu yüzden diyete başlamıştı.

Yaptığı diyet aslında sağlıklı değildi. Gün içerisinde neredeyse hiçbir şey yemiyordu. Ailesinin okula gitmeden önce zorla yedirdiği yemekleri de okula gidince kusuyordu.

Çok kilo vermişti. Bir ayda kendini aç bırakarak ideal kiloya ulaşmıştı fakat o kendini halâ şişman olarak görüyordu. Aynaya baktığında herkes onun eski haline göre şimdi çok çok ince olduğunu söyleyebilirdi fakat Donghyuck için öyle değildi. Kendine bakınca halâ vücudundaki gereksiz yağları görüyordu.

Anoreksiya Nervoza hastalığının onda olduğunu düşünmüyordu. Tanrı aşkına, her diyet yapan Anoreksiya mı olmak zorundaydı? O az da olsa yiyordu ki. Ayrıca halâ biraz kiloluydu. Bu sebeple diğerine devam etmesi gerekiyordu.

75 kilodan 59 kiloya düşmesine rağmen tartının üzerine çıkınca tartının kırılacağını düşünüyordu.

Kilo vermeliyim, diye geçirdi içinden. Biraz daha kilo vereyim, sonra bırakırım.

Sonra ayağa kalktı ve masanın üzerinde duran kantinden aldığı minik keki orada unuttu.

Ayağa kalktığı anda başı dönmeye ve gözleri kararmaya başlamıştı. Alışkınım, dedi içinden; yalnızca tuvalete kadar dayansam yeter.

Birkaç adım attıktan sonra bilinci kapandı ve bir kuğu gibi süzülerek yere kapaklandı. Aslında bilinci açık gibiydi fakat hareket edecek gücü kendinde bulamıyordu. Neyse, biraz dinlensem bir şey olmaz, diyerek gözlerini hiç açmadı; hem kalkınca daha çok kilo veririm.