Cara Willison

2.

Tring. Het geluid van mijn irritante wekker. Tijd voor school. Ik zwaai mijn benen uit mijn bed en sta op. Ik hoor gerinkel in de keuken wat bevestigd dat Mike al wakker is. Ik wandel nog half in slaap mijn inloopkast binnen. 'S ochtends is het altijd een zoektocht naar kleren. Uiteindelijk ga ik voor een schattig jurkje, iets wat ik normaal nooit zou aantrekken. Ook loop ik naar de wapenkast en bind een pistool aan mijn bovenbeen vast. Gewoon voor de zekerheid. Ook in mijn schooltas verdwijnt een mes. Je weet maar nooit wie je opkomt zoeken wanneer je de gevaarlijkste huurmoordenaar bent. Dan zit het leven vol met risico's. Mijn haar verdwijnt in een staart en een zonnenbril wordt opgezet. Ik zucht en loop met tegenzin naar beneden.

Ik rij met met de auto de parking op van school. Ik kom wat groepjes met mensen tegen. Een jongen valt me op. Ik ken hem niet maar hoe dan ook hij is best wel knap. Meteen schut ik die gedachte weer uit mijn hoofd. Ik heb daar geen tijd voor.  Ik stap de auto uit en warme zonnenstralen vallen op mijn gezicht.

De deur van het klaslokaal schiet open. 'Beste mensen hier is jullie medeklasgenoot. Hij is nieuw dus wees een beetje aardig voor hem alsjeblieft.' En met die woorden loopt de directeur meteen de klas weer uit.  En daar, vooraan in de klas staat die jongen. De jongen van de parking.
Gelukkig zit ik achterin en kan ik wegduiken zodat ik nog minder opval.
'Hai, ik ben beau. Ik woon hier nog maar een paar weken. En nu ben ik hier!' 'Ga maar ergens achteraan zitten Beau.' Ik zak nog dieper weg, naast mij is een stoel vrij en ik heb geen behoeftd aan gezelschap. Ik zie dat Beaus ogen de klas door gaan. Zijn blik blijft hangen op mij en hij begint te lopen. 'Deze stoel is vrij, right?' Ik knik. 'Ja ga maar zitten hoor.' 'Wat is je naam?' Hoor ik naast me. 'Emma.' We krijgen een geïriteerde blik van onze docent. Beau kijkt me aan en schiet in de lach. 'Emma en Beau nu stil.'
Stiekem kijk ik opzij. Ik zie dat Beau hard aan het werk is. Zijn tong steekt tussen zijn tanden door. Het ziet er wel schattig uit. Meteen bij die gedachten wordt ik boos. Nee Emma. Hij is niet knap. Focus. Je hebt andere prioriteiten.
Ik voel mijn telefoon trillen in mijn zak. Meteen pak ik hem erbij.
Beste Cara,
Ik ben terug van mijn vakantie en zou je er graag alles over willen vertellen. Zou je vanmiddag naar onze oude vertrouwde plek kunnen komen? Ik zie je op 4 uur. Tot dan
Groetjes.
Er staat geen afzender bij maar ik weet dat het van Reinder is. Hij praat altijd in een soort code taal, als het onderschept wordt weet niemand namelijk waar het over gaat.
Ik voel dat er twee paar ogen me aanstaren. Door mijn wimpers heen kijk ik stiekem opzij en zie dat het beau is. 'Wie is Cara?' Hoor ik dan. Shit. Nu moet ik me hier ook weer uitpraten. 'Ik heb werkelijkwaar geen idee. Dit is vast naar het verkeerde nummer gestuurd.' Ik zie in zijn ogen dat hij er geen woord van gelooft. 'O' De bel gaat. Gelukkig staat Beau op en loopt weg. Gered door de bel zullen we maar zeggen.

'Reinder appte me vanmiddag. Ik ga nu naar hem toe.' Mike kijkt op. 'Doe hem alsjeblieft de groeten!' Smekend bijna kijkt hij mij aan. 'Doe ik!' Ik sprint nog even de trap op en loop mijn kast binnen. Ik pak mijn zwarte pruik, zonnebril en de sleutels van de rode cabrio. Ik hou van die auto. Ook stop ik een extra pistool in mijn broek.
Aangekomen bij het café waar we altijd afspreken zie ik dat zijn moter er niet staat. Ik loop het rookerige hok binnen en zet mezelf neer op een barkruk. Achter in de hoek zitten twee mensen. Zo'n klef stelletje. Dat is een van de redenen waarom ik liefde haat. De andere reden is omdat het niet past in mijn leven. Het lijdt me af. En bovendien wie wordt er nou verlieft op Cara, een huurmoordenaar waar iedereen bang voor is. Ik hoor de deur open gaan en draai me om. Reinder komt naar me toegelopen. 'Ik heb wat voor je.' Hij zet zich naast me neer en schuift een dossier naar me toe. 'Deze opdracht lever je veel geld op. Je hebt 48 uur de tijd.'