Bana Sakın Aşık Olma

Yeni bir aile

Odamın kapısı hafifçe çalındı. Ve içeri o beni sürükleye sürükleye karanlık odaya götüren bayan elizabeth girdi. "Gidiyorsun!" derken yüzünde bir senden kurtuluyoruz artık sırıtışı vardı.

"Ya öyle mi demek yeni ailem geldi. Benden kurtuluyorsunuz!" dedim. Yüzündeki sırıtış biraz olsun silindi ama o istifini hiç bozmuyordu. Piç karı! Neyse valizimi alıp aşağı indim. Zengin görünümlü bir adam beni görünce tebessüm etti. Acaba başımdan geçenleri biliyormuydu? Bilse beni evlatlık almazdı zaten. Zaten benide bu zamana kadar evlatlık alan bu yüzden olmamıştı. Bu adam iyiydi ve ben bu adamı üzemezdim. Ama eninde sonunda başıma gelenleri öğrenecekti. Daha önce başıma bir sürü felaketler gelmişti. Mesela 12 yaşındayken erkeklerin yetim hanesinden 19 yaşında bi oğlan tarafından tecavüze uğramıştım. Kolumda ki faça izleri daha bir iki ay önce kaybolmuştu. Ve daha fazlası. Adam beni görünce "merhaba sen Bukre olmalısın ben Selim." dedi

"Evet adım Bukre. Daha önce yaşa-..."

"Yaşadığın şeyleri biliyorum Bukre. Ve bunların üstesinden beraber geleceğiz. Anlaştık mı?"

"Anlaştık" dedim ve arabaya doğru yürümeye başladık. Bu adam gerçekten iyi birisiydi. Ayrıca çokta güvenilir birisine benziyordu. Arbaya bindik. Baya lüks bir arabaydı. Bi yarım saat sonra havaalanına geldik. Buraya neden geldik bilmiyorum. Arabadan inince "Neden havaalanına geldik?" dedim

"Çünkü ben burda yaşamıyorum tatlım. Buraya aslında bir iş görüşmesi için gelmiştim. Yani Almanya'ya gidiyoruz"

"Almanya mı?"

"Evet canım"

Oha lenn Almanya'ya gidiyorum. Cukka cukka. Gidiyorum gidiyorum lülülülülüh! Evet biraz abarttım tamam.

"Hadi Bukre uçak kalkmak üzere gidelim" dedi ve yürümeye başladığı sırada kimliğini düşürdü. Ama o farkında değildi. Tam kimliğinizi düşürdünüz. Dicektim ki gözümü kimlikte yazanlardan alamıyordum. Anne adı-Gül Baba adı-Osman

Memleket-Aydın Soyad-Konak. Bu bu olamazdı. Dilimi yutmuştum resmen. Bu adam benim amcam olamazdı. Bu kimlikte yazanlar babamın kimliğinde yazanlarla aynıydı. Hem fotoğrafı o fotoğrafı daha önce babamın cüzdanındada görmüştüm. Soyadım "Konak'tı" bu imkansızdı! Gözümden akan yaşlara aldırmadan yürüyordum. En sonunda önümde yürüyen adama "Amca?" diye seslenince bana baktı. Şaşırmıştı. Ağladığımı fark edince yanıma geldi. Neden ağladığımı anlamaya çalışırcasına bana bakıyordu. En sonunda gözü kimliğe ilişti. Anlamıştı. Biliyordum artık bi amcam vardı. Belki kuzenim ve yengem. Amcam bana bakarak "Artık yalnız değilsin!" dedi. Ama merak etmiştim doğrusu bunca zaman nerdeydi?