Him (voltooid)

Hoofdstuk 13

*Nina*

Het is zover, de begrafenis van mijn ouders is over een paar uur. Het is 8 uur en mijn broer en zijn vriendin zij inmiddels bij ons gearriveerd. Ik zit samen met Myla te ontbijten maar ik merk al dat ik niet veel honger heb. 'Hoe was het gister?' Vraagt Myla.
'Het was heel leuk.'
'En?' Vraagt ze.
'En we hebben gezoend.'
Ze kijkt me met een geschrokken maar blije blik aan.
'Oh my god Nien! Jullie passen echt bij elkaar.'
Ik glimlach zwakjes. Ik ben nog steeds niet 100% overtuigd van hem door zijn verleden. Ik vind wel dat ik hem een kans moet geven maar hij hoeft maar één foutje te maken en het is klaar. Op dit moment zou ik wel graag bij hem willen zijn.
'Waar denk je aan?' Vraagt Justin.
Ik kijk hem even aan.
'Lisa kan ik je even spreken?' Vraag ik terwijl ik haar aankijk. Ze staat op van de bank en loopt naar de gang.
'Wat is er?'
'Hoe wist jij zeker dat je verliefd was op Justin?' Ze kijkt me even verbaasd aan.
'Nou op de momenten dat ik het hardst iemand nodig had was hij er voor mij, hij begreep me zonder woorden en ik veranderde in een heel ander persoon als ik bij hem was.'
Ik knik even. Ik kom er denk ik snel genoeg achter of hij me echt leuk vindt.
'Dankjewel' zeg ik nog en we lopen samen terug.

Het is half 10 en we stappen in de auto. Ik heb mijn haar gekruld en opgestoken en zwarte laarsjes aangedaan. Het is een uurtje rijden naar mijn vorige woonplaats dus we zijn er op tijd. Ik heb al een speech voorbereid maar ik ben echt heel zenuwachtig. Iedereen kijkt je zo aan en ik ken waarschijnlijk bijna niemand daar. Ik heb mijn oortjes in en sluit mijn ogen.

Na een uur rijden zijn we aangekomen. Er staan al aardig wat auto's. Als we het gebouw binnenlopen is het al best druk. Overal staan mensen te praten. Ik hoor een deur opengaan en draai me om. Daar staan ze. Max, Levi, Daniël en Mason. Alle 4 staan ze daar. De tranen springen in mijn ogen van geluk. Ik ren naar ze toe en omhels eerst Daniël, dan Levi, dan Mason en als laatste Max. Hij trekt me in zijn armen en dit moment lijkt wel uren te duren. De fijnste. Knuffel. Ever.
'Ik ben zo blij dat jullie er zijn, dank jullie wel' lach ik door mijn tranen heen.

Het is mijn beurt. Ik heb met een aantal mensen gepraat die mij wel kennen, maar ik hun niet. Ik ben vooral bij mijn familie en vrienden gebleven. Ik moet nu dus mijn speech gaan geven en oh, wat ben ik zenuwachtig.

Ik loop naar voor toe en ga voor een tafeltje met een microfoon staan. Ik kijk nog even naar Myla en Max en ze geven me allebei een knikje als teken dat het goed gaat komen. Ik zucht diep.

'Lieve papa en mama, een aantal weken geleden zaten jullie in het vliegtuig. Ik baalde ervan dat jullie weg gingen en ik weer alleen was. Ik dacht bij mezelf, 'over een paar dagen zijn ze weer terug.' Helaas is dat niet gebeurt. Ik heb jullie nooit meer kunnen zien, ik heb niet goed afscheid genomen, ik heb jullie niet meer vast kunnen houden en vertellen wat ik nog wilde vertellen. Namelijk, dat ik ontzettend van jullie houd. Ondanks we weinig tijd samen doorbrachten hield ik zo ontzettend veel van jullie. Helaas kom je daar pas achter als het te laat is, als ze er niet meer zijn. Ik ga jullie zo trots maken lieve papa en mama.' Ik barst in tranen uit en slik een paar keer goed.
'Ik hou van jullie' fluister ik nog een keer in de microfoon.

Ik loop terug naar mijn plek waar ik met liefde word opgevangen. André, Myla en zelfs Max en Levi hebben tranen in hun ogen.
'Ik ben zo trots op je' fluistert Myla.
'Dat zijn we allemaal' glimlacht Max.
Ik geef ze allemaal een stevige knuffel en dan is André aan de beurt.

Nadat, voor mijn gevoel, 500 mensen 'gecondoleerd' hebben gezegd, heb ik eindelijk tijd om met mijn vrienden te praten.
'Ik ben zo blij dat jullie er zijn.'
'Toen je het me gister vertelde kon ik niks anders dan aan je denken. Ik moest en zal je komen steunen, en gelukkig waren zij het er mee eens' zegt Max terwijl hij naar zijn vrienden wijst. Ik glimlach lief en we praten over van alles.

Het is 6 uur later en we zijn thuis.
Ik heb veel steun gehad aan mijn vrienden. Ik ben zo blij dat ze er waren. Het was echt een hele emotionele dag. Ik heb niet echt meer met Max gepraat over gister maar dat komt nog wel. Ik ga nu vooral een lekker lang bad nemen.

Het is 22:30 uur en ik trek mijn pyjama aan. Ik ga vanavond vroeg naar bed. Ik loop nog even naar beneden om gedag te zeggen.
'Slaap lekker.'
'Slaap lekker' krijg ik van beide terug.
Ik duik mijn bed in en stuur nog een appje in de groepsapp met Max en zijn vrienden.

Ik: bedankt dat jullie er vandaag waren, ik vond het heel erg fijn. Slaap lekker.

Ik besluit morgen wel weer te kijken en zet mijn mobiel uit. Na een uur te hebben nagedacht over vandaag val ik toch eindelijk in een diepe, onrustige slaap.

Yesss ik ben weer back! Ik heb echt heel lang niet meer geschreven and I'm so so so sorry! Ik had echt zó geen zin meer op te schrijven. Toen ik na een lange tijd weer boeken van andere mensen ging lezen besefte ik me weer hoe leuk het eigenlijk is. Ik ga dit boek wel afsluiten omdat ik een nieuw boek wil gaan schrijven. Ik denk dat er ongeveer nog een stuk of 5/10 hoofdstukken zullen zijn. Maar dat ligt ook heel erg aan mijn inspiratie. Het kan zijn dat ik toch doorga met het boek. Maar ik wil wel vast ideeën opdoen voor een volgend boek dat ik ga schrijven, als jullie nog ideeën hebben, laat het in de reacties weten of stuur me een privé bericht met wat jullie graag zouden willen lezen.
Nogmaals sorry voor de lange pauze, ik ga proberen zo veel mogelijk te schrijven en vaak te updaten.
Ciao!❤️