Mutlu Son

BUZ...

Multimedia'da Can...

Can'ın Ağzından:

      Ah benim aptal kafam ah.. Nasıl almilaya vurabildim anlamıyorum. O sinirle gözüm hiç kimseyi görmüyordu ki. :(  Ben Yağmura ana okulundan beri aşıktım. O ise beni hiç görmezdi. ama ben her zaman kendime bir şans verip umudumu kaybetmezdim. Aslında biliyorum beni sevmiyeceğini ama ne bileğim umut işte...

         8. Sınıftayken mezuniyet balosuna benimle gitmesi için teklifte bulundum... tabikide kabul etmedi.

Doğum günündeyken ona çok güzel bir müzik kutusu almıştım hala saklıyomu bilmem ama onun o zamanki sevgilinin aldığı aldığı bir demet gül kadar bile sevinmemişti. 

( İÇ SES ) : Tabiki sevinmeyecek Can sen onun neyisin ki? 

   Biraz eski konulardan düşündükten sonra Almilayı ziyaret etmem gerektiğini anladım. ' Offf suratına nasıl bakıcam yaa' 

Üstüme bir şey almadan çıktım. Zaten iki sokak üstümüzde oturuyorlardı.

       Evlerinin kapısına geldiğimde derin bir nefes aldım. Zili çaldım... Açan Songüldü (hizmetçi) ona:

- Almila müsait mi?

- Durun bir dakika efendim ben bakıp gelim.

     Biraz bekledim... Almila aşşağıya indi gayet iyi görünüyordu bu beni biraz da olsa rahatlattı. 

- Aa Can hoşgeldin buyur gir içeriye.

- Yok Almila saol ben senin nasıl olduğuna bakmak için gelmiştim.

- İyiyim işte altı üstü kafamı vurdum. Gel bahçede oturalım.

- Tamam olur.  

   Almila Songüle dönüp:

- Songül bize iki Limonata getir.

   Bahçeye geçip salıncağa oturduk.

- Almila ben tekrardan özür dilerim. Ama biliyorsun söz konusu Yağmur olunca kendime hakim olamıyorum işte. Ona  açılamıyorumda , ama kimsenin ona yaklaşmasını istemiyorum. 

   Almila suratıma biraz daha dikkatli baktı ve.. 

- Bak Can sen gerçekten çok iyi birisin. ve.. Yağmuru bilirsin işte elini sallasa ellisi yani çok güzel ve popüler bir kız. Bence kalbini kırma. Ha yine dene şansını ama ne bilimişte ya üzüleceğin şeyler yapma.

    Evet dedikleri doğruydu ama kobul etmek istemiyorum.

- Almila sende güzel bir kızsın ama ben seni... yani ne bilim Yağmurdan farklısın... sende istesen erkekler arkanda sıra olur ama... neden yani?

     Almila durup dururken güldü ve sonra ciddileşti.

- Ben hayatımı yaşayacağım,paylaşacağım kişiyle sevgili olmayı tercih ederim. :)

- Hımm mesela Mete denen çocuk olabilir mi? Mila (Can Almilaya öyle der.) 

    Birden afalladı sonra bana hafif bir yumruk atıp:

- Hayır Can! Ne alaka?

     Bunu söylerken bile yere bakıyordu.

- Hadi be Mila yalan söyleme en son 5. sınıfta Ayaz'a aşık olduğunda yapmıştın.

- Ne sen hatırlıyomusun? inanmıyorum Can.

- Eee ne sandın kızım senin aşkındı o bende iyigene dövmüştüm onu. :)

- Evet hatırlıyorum çocuk bir daha bana 2 m'den fazla yaklaşamadı. :)

     Biz böyle konuşurken limonatalarımız da bitmişti. Her zamanki gibi dibinde kalan buzlarla savaş yapacaktık. İkimizde aynı şeyi düşünürken Almila birden bir buzu beni tişörtümden içeriye attı. Buzun hissettirdiği yanma ile yerimden sıçradım. bende elime bir buz alıp onun sırtına attım. Çok soğuk olacak ki yerinde hoplamaya başladı. Tam yeni bir buz ona atacakken annesi içeri girdi ve 'Off Allah'ım ne yaptım' buz suratına vurdu. Kadının bir an çığlığıyla ilkildim. 

- Almila ben sana bir daha bu çocukla görüşmeyeceksin demedim mi? 

- Anne bende sana sonra konuşuruz dedim.

   O sırada gerçekten yerin dibine girdim. 

- Efendim çok özür dilerim ben bilerek yapmadım. Gerçekten. Benim bir mev..

- Sus! duymak istemiyorum şimdi lütfen burayı terk eder misin?

  Almilanın gözlerinin dolduğunu gördüm. Bana bakıyordu. Çok üzgün olduğu belliydi. Bende sadece:

  - Peki Efendim. dedim. Bahçeden çıkıp karşı parkın bankına oturdum. Olanları düşündüm.Aslında Mila'nın annesi haklıydı. Ben herşeyi maf ediyorum. Böyle düşünürken arkamda bir el hissettim arkamı dönüp kimin olduğunu görmek için baktim.

- YAĞMUR ? 

Merhaba kusura bakmayın uzun zamandır yazamadık. :) İyi bir bölüm olması dileğiyle.. :) xxd