သီးသန္႔ျဖစ္တည္မႈ...(အပိုင္း-၅)ဇတ္သိမ္းပိုင္း
=============================
ဆႏၵနဲ႔ဘဝတစ္ထပ္တည္းမက်တဲ့ေလာကႀကီးထဲ ျဖစ္ျခင္တာေတြထက္ျဖစ္သင့္တာေတြကိုသာ ဦးစားေပးလုပ္ေဆာင္၍ေနေနရသည္သာပင္....။
အဘိုးတို႔အိမ္ေ႐ွ႕သို႔အေရာက္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ ကားေပၚမွေလးတိေလးကန္ေျခလွမ္းမ်ားျဖစ္ဆင္းသည္။ကိုႀကီးသည္ ကြၽန္ေတာ့္၏လက္ေက့ကိုကားေပၚမွခ်ေပးသည္။ၿပီးေနာက္ကြၽန္ေနာ့္၏ပုခံုးကိုပုတ္ကာညႇင္သာစြာစကားဆိုသည္။
"ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလးနဲ႔စိတ္ညစ္မခံေနနဲ႔....အဆင္ေျပေအာင္ေနေနာ္..."
"ဟုတ္...ေမာ္လၿမိဳင္ျပန္ေရာက္ရင္ ဖုန္းဆက္ဦးေနာ္ကိုႀကီး..."
"အိုေကညီ...ဂ႐ုတစိုက္ေနဦး....ကိုယ္တို႔သြားေတာ့မယ္..."
"ဟုတ္..."
ကိုႀကီးသည္ကားအတြင္းျပန္ဝင္၍ကြၽန္ေတာ့္အားလက္ျပႏႈတ္ဆက္ကာ ကားကိုေမာင္းထြက္သြားသည္။
ကိုႀကီးမ႐ွိေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ဟာသာသာႀကီးလစ္ဟင္းသြားသလိုခံစားရသည္။ခြဲခြာျခင္းမည္သည္ခနတာခြဲခြာျခင္းဟုဆိုေပမဲ့လဲ သတိတရလြမ္းဆြတ္ေနရသည္သာပင္...။ကြၽန္ေတာ့္၏အလြမ္းဒဏ္သည္ ကိုႀကီး၏ကားျမင္ကြင္းမွေပ်ာက္သည္ႏွင့္စတင္ကာခံစားရေတာ့သည္။ေအးခ်မ္းလွေသာေအးသာယာၿမိဳ႕ႀကိးအတြင္း ရင္တြင္းပူေလာင္မႈကိုကြၽန္ေတာ္စတင္ကာခံစားရ၏။
ျပန္ေတြ႔ရမည္ဟူ၍သာစိတ္ကိုေျဖေနေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္၏စိတ္သည္ ေျဖသိမ့္မႈထက္လြမ္းဆြတ္မႈဘက္ကိုပို၍အားသန္ေနသေယာင္႐ွိသည္ဟု ထင္မွတ္ရေလာက္ပင္ ေသာကဗ်ာဝါဒမီးေတာက္ေလာင္၍ေနသည္။ဤသည္ကအခ်စ္လား...မဟုတ္အလြမ္းပင္...သို႔ရာတြင္အခ်စ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာေသာအလြမ္းျဖစ္သည္။
----------------------
ထိုေန႔တစ္ေနကုန္ကိုႀကီး၏ဖုန္းကိုသာေစာင့္ေမ်ွာ္၍ေနသည္။စိတ္ထဲတြင္လဲပူပင္မႈမ်ားကအတိုင္းထက္အလြန္ပင္။ဖိုးဖိုးကိုျပဳစုေပးရမည္ဆိုေပမဲ့ ဖိုးဖိုးေနမေကာင္းဟုဆိုသည့္အဓိပၸါယ္မ်ွသာ အနည္းငယ္နာမက်န္းျဖစ္ေန၍သိပ္ပင္ပင္ပန္းပန္းမျပဳစုေပးရ...။အဖိုး၏မိန္းမအဖြားႏွင့္လဲမ်က္ႏွာျခင္းမဆိုင္ျခင္၍ အခန္းထဲအတြင္းတြင္သာတစ္ေနကုန္ေနမိေဆာ့သည္။ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ကိုပင္ အခန္းအတြင္းတြင္သာစားျဖစ္သည္။ဤမွ်ေလာက္ပူေလာင္ေသာကမ်ားျပားမႈဒဏ္ကိုကြၽန္ေတာ့္တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ပထမဆံုးခံစားဖူးရျခင္းျဖစ္သည္။
