Hayal adlı kitabın baş karakteri dört sene önce annesini ve iki yaşındayken ölen kardeşini kaybetmiştir. Bunun üstüne babası , üvey annesi ve üvey kardeşi ile beraber yaşamaktadır. Bu yaşadıklarının üstüne tek huzur bulduğu ve yüzünün güldüğü yer ol...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu bölümü ben bile şaşırarak yazdım doğrusu : )) Umarım beğenirsiniz . Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın . İyi okumalar dilerim ^ ^
Güvenliğin kapıyı açmasıyla hem irkildim hem de düşümcelerimden sıyrıldım . Belli ki dalmıştım . Akın abi - güvenlik - benim halime acırcasına gülümsedi . Ancak ben bana kimsenin acımasını isteyen biri olmadım olmam da . Gurur ile alakası yok . - Yani gururuma yediremediğimden falan da değil . - Akın abiye hızlıca döndüm ve " Bana acıma ! Bana acıcak kadar zavallı bir duruma düşme ! " dedim , kesin , ayrıca sert bir biçimde . Söylediklerimin ağır olduğunun farkındaydım . Sonuçta benden büyük birine emir vererek konuşmuştum ve " zavallı " kelimesini de kullanmıştım . Sinirlenince kendimi kaybeden biriyimdir . Bu huyumu şuan yurt dışında tedavi gören dedem annemden aldığımı söyler hep . Annemin sinirlenince kendine hakim olamayıp ne dediğini kestiremediğini ve kimin canını yakacığının umrunda olmadığını . Aslında gerçekten tam olarak annemden almışım bu huyumu .
Koşar adımlarla bahçede yürümeye başladım . Yarattığım gergin havadan uzaklaşmak istiyordum . Yarattığım gergin havadan uzaklaşmak istiyordum . Daha hızlı , hızlı , hızlı derken bahçedeki taşlardan birine takılıp sendeledim . Bir yere tutunuyum derken bahçıvan masasının örtüsüne tutundum . Ancak hem düştüm hemde örtüyle beraber kafama gübre su döküldü . Tüm vücudum su ve gübre olduğu için savaştan kaçmış mülteciye benziyordum doğrusu .
Okul çantamı sırtımdan çıkardım ve yere düşerken elimde olan telefonumu aramaya başladım . Neyse ki kuru çimenlerin üstüne düşmüştü . Telefonumu elime aldım ve ayağa kalktım . Kalktığım gibi de gübreler su ile karıştığı için montumun üstünden çamurlar akıyordu . Şeyda teyze ve Hakan amca - bahçıvanlar - yanıma koşarak geldiler . Şeyda teyze " Kızım ne oldu ? ! " dedi bende en itici sesimle " Sizin temizlemediğiniz taşlara takıldım ve ortada bıraktığınız gübre ve su üstüme devrildi ! " dedim . Bunun üzerine Hakan amca " Kızım bahçede temizlik günü unttun mu ? Temizlik günlerinde bahçede taş , börtü böcek herşey çıkıyor ve biz burayı temizlediğimiz için doğal olarak eşyalarımız ortada oluyor . Zaten temizlik günlerinde bahçeye o yüzden çıkmıyorsunuz ya . " . Evet haklıydı . Sanki evren bana oynuyordu . Benim sinirlerim iyice gerilmişti . Gözlerimi devirdim ve neredeyse yere işkence çektirerek ayaklarımı yere vura vura yürüdüm .
Evin kapısını adeta yumruklayarak çaldıktan sonra Semiha teyze - hizmetçi - kapıyı açtı ve gözlerini pörtleterek bana baktı . Ağzını tam açacakken " Hiç sorma ! " dedim sesimin tonuna sıkıştırdığım sahte sevecen bir sesle . Merdivenleri parmaklarımın ucundan çıktım ve kimseye bu halimle görünmediğim için sevinirken babam , odasından çıktı . Kahkaha atarak " Bu hal ne kızım ? ! Çöplükten falan mı çıktın ? " dedi . Benim ise tek tepkim gülümsemek ve dişlerimin arasından " Çok komok ! Hohoho " demek oldu .
Odaya girdikten sonra binevi eşyalarımı fırlattım ve banyoya girdim .
**********************
Banyodan çıktıktan sonra üstümü giyindim ve kimilerinin kızıl kimilerinin - bayağı - açık kahverengi dedikleri saçlarımı taradım . Saçımı havluya sarıp banyodan çıktım ve ağzım açık kaldı . -Üvey - annem - Tuanna - yatağımın ucundaki koltuğa oturmuştu . Banyo kapısını bilerek , biraz daha sert bir şekilde annem sırf beni duysun diye kapattım . Bana döndü ve yatağımın bu sefer de yanında bulunan L tipi koltuğa oturdu . Sonra bana anlam veremediğim sevecen ve şefkat dolu bir sesle " Gel Hayal . Otur yanıma lütfen . Seninle gerçekten önemli bir konu hakkında konuşmam gerek . " dedi . Tam yanına oturmuştum ki babam içeri öyle bir daldı ki ikimizde oturduğumuz yerden sıçradık . Babam " Hayır Tuanna ! Daha anlatamazsın ! Zamanı değil ! " dedi . Bu sefer de annem oturduğu yerden ayağa kalkarak " Bu onun da hayatını ilgilendiriyor ve bilmesi gerek ! " dedi . Ama babamın kararı netti . Babam ne derse o olurdu. Ben gerçekten neler olduğunu anlam veremeden ve annemin beni korumasının şokunu atlatamadan babam anneme öldürücü bakışlar atmasını bitirip odadan çıktığında annem ; " Madem şimdi zamanı değil sadece şunu bil . Önce çıkmaza , sonra cennete gitmişsin gibi hissedeceksin . Ama cennete gitmen zaman alabilir çünkü çok kötü şeyler olucak ..." dedi ve saçımı okşadı . Ardından odadan çıktı .
