My Divine Intervention

1. Welcome Home

Arthur

I really don't like to go back home. I hate my mom. And I don't like to live with her.

"Welcome home son", my dad greeted me. I really don't understand why he still love my mom. After what she done to our family.

"Arty,I miss you", my mom greeted me.

I avoided her hug.

"I'm tired", said i.

"Let's go, everybody is excited to see", she said behind my back.

Nothings change when we arrived in our house.

"Welcome back young master Arthur", they shout at me with confetti.

I can't remember the other maids but i remember Nay Rosing.

"Nay Rosing", i went on her and give her a hug.

"young master,akala ko hindi mo na ako maalala", she said.

"I can't never forget you Nay", i said.

"Hi, Arty", a female voice said.

I looked at her with doubt.

"Ella, hindi mo na ako naalala", she said.

"Ah, anak, siya si Mariella, yung childhood friend mo",my mom said.

"Mariella?"

"oo, magkababata tayo, remember?", she said with a smile on her face.

"I can't remember", i said. Actually, I do remember her, we are close before. She's the only one knows about my mom.

"Ito naman, nag-Australia ka lang, kumalimot ka na", she said.

"Kain na po kayo, nakahanda na po ang pagkain", Nay Rosing said.

"Oo, mommy mo ang nagluto", Mariella added.

"I'm tired", and I went upstair.

Ella

"Hoy, hindi mo man lang titikman yung luto ng mom mo", sigaw ko.

Hindi siya sumagot sapagkat nagtuloy-tuloy siyang umakyat.

"Hayaan niyo na lang muna siyang magpahinga, dalhan niyo na lang siya ng pagkain pagkagising niya",sabi ni Madam.

Alam kong galit si Arthur kay Mam Ariane. Hindi ko man alam kung bakit but gusto kong ibalik ang dating Arthur. Alam ko na nasa loob parin niya iyon, nababalotan lang ng galit.

Nakita ko si Lola Rosing na naghahanda ng makakain ni Arthur.

"Lola, dadalhin niyo ba kay Arthur yan?" tanong ko.

"Oo, hindi pa kasi bumababa", sagot naman niya.

"Ako na po ang magdadala Lola", prisinta ko.

"Mabuti pa nga, para magkareunion naman kayo",

Kinuha ko ang pagkain niya. Dumako ako sa kwarto niya. Kumatok muna ako ng tatlong beses bago pumasok. Nakita ko siyang nagkaupo sa may veranda ng kwarto niya.

"Arty, dinalhan kita ng makakain", sabi ko.

"Did i tell you to come in?" sabi niya.

"Kumatok naman ako ah, hindi mo ba narinig",

"Get out", sigaw niya.

"Ok, oh ito ilalagay ko na lang dito para kapag nagutom ka kumain ka na lang, huwag lang mag-alala luto yan ni Lola ko", sabi ko. "Kumain ka ah", at lumabas na ako.

Bumaba na ako..

Pinalampas ko muna ng 1 oras bago bumalik sa kwarto niya.

Kumatok muna ako ng 3 beses. Binuksan naman niya yung pinto at biglang binigay ang dinala kong pagkain kanina na hindi pa nagagalaw.

"Hindi ka kumain",

"As you can see",

"Hindi ko pwedeng ibalik ito, lola will get upset, hinanda niya ito para sayo", may paawa effect pa ako.

Kinuha niya ulit ang pagkain. Ngumiti ako at sinundan sa loob.

"Alam mo nung nawala ka, lagi ko itong nililinisan, ako naka-incharge dito", sabi ko at umupo sa may kama niya.

"Please dont sit on my bed", sabi niya.

Tinuloy ko parin ang pag-upo.

"Kumain ka na", sabi ko na lang. "Talaga bang hindi mo ko naalala?"tanong ko.

"Is it important to remember you?",pabalang niyang sagot.

"Oo,best buddy mo kaya ako, kasama mo ako sa lahat",

Hindi siya sumagot.

"Kamusta ka sa Australia?" tanong ko ulit.

"Do I have to answer all your questions?"

"Oo, reunion natin ito, gusto kong malaman ang nangyari sayo sa Australia",

" I got deported", sagot niya.

"Bakit?"

"Bullying",

"Bakit ka naman nambully? hindi mo ba alam na mali ang mambully", sermon ko.

"Are you my mom? Don't lecture me",

" No, I'm not your mom, but I am your noona, bilang nakakatanda sayo,dapat kitang pagsabihan",

"Come on, your just 2 year older than me"

"Kita mo, naalala mo nga ako", sabi ko sabay tawa.

Nakita kong nagbago ang expression ng mukha niya.

"Tapos ka na, akin na itong pinagkainan mo huh", sabi ko at kinuha ko na ang ponagkainan niya at lumabas na sa kwarto niya.

******************************

Paranoid personality disorder is characterized by a pervasive distrust of others, including even friends, family, and partners. As a result, this person is guarded, suspicious, and constantly on the lookout for clues or suggestions to validate his fears. He also has a strong sense of personal rights: He is overly sensitive to setbacks and rebuffs, easily feels shame and
humiliation, and persistently bears grudges. Unsurprisingly, he tends to withdraw from others and to struggle with building close relationships. The principal ego defense in paranoid PD is projection, which involves attributing one's unacceptable thoughts and feelings to other people.