ONUN GİBİ

1.BÖLÜM

Hayallerini seven bir kız , dünyayı insanları seven kız nasıl olur da vazgeçer değil mi ? Dünya tatlısı , neşe dolu , etrafına mutluluk saçan kızı kimse böyle görmeye alışkın değildi belki annesi yanında olsa bile o da kızının bu hale düştüğüne inanmazdı. O kız kimsenin inanmayacağı bir kız oldu . Bu kız, dünyadan insanlardan ve kendinden vazgeçti. 

Onu bu hale getiren şey neydi böyle ?  

 Bir insan bir insanı ancak bu kadar sevebilir....

Her şey annemi kaybettiğim gün başladı. Annem benden istemeyerek sonsuza denk gittiğin gün her şeyi kaldıramaycak kadar küçüktüm. Anne demek benim için dünya demekti. Annem gittiği gün yapamacağım şeyleri yapmaya kalkıştım hem de yasak olan bir şey 'İNTİHAR' etmeye çalıştım. Sonucunda annemsiz 18 yaşına geldim. Bu zamana kadar babamda kaldım, zaman zaman anneannem teyzem veya dayım baktı. Sadece baktılar ama annem gittiği gün bütün insanlık öldü benim için değer verdiğim tek şey annemin ' Yatağımda yatmam için aldığı pelüş kurbağam ' ben nereye o oraya gider. Onsuz yatakta yatmam. Ona sarılınca bir nebze olsun annemi hatırlarım. Ben GAYE AKSOY annemin katilini bulacağım. Sırf bunun için on sene çalıştım hem çalıştım hem para kazandım. Hedefime ulaştım İstanbul Hukuk Fakültesini kazandım, annem için başardım. Bir gün annemin katilini bulursam onu değil HAYATININ ANLAMINI ALACAĞIM. Çünkü onu öldürmek ona hediye olur .

 Peki ya o kişi bensem .İşte o zaman...

4 yıl sonra......

22 yaşında bir genç kız oldum, mezun da oldum. Başarılı bir öğrencilik hayatım oldu diğerleri gibi olmasam da fakülteden mezun oldum. Önemli olan kısmı başardım. Annemin kızı oldum...

İlk iş hayatıma yarın başlayacağım. Yapmam gereken her şeyi yapacağım onlara yeni bir dünya yaratacağım benim gibisini ilk ve son defa yaşayacaklar. Avukatlık dünyasına yeni başlasam bile onların kurallarına uymayacağım kendi hedefimi yaşarken başkalarını ezip geçmeyeceğim ve bir kural daha elime aldığım her davayı mutlu sonla bitireceğim. Bunları yapayım ki amacı sadece para kazanan avukatlardan farkım olsun. Girdiğim alışveriş merkezi çok büyüktü insanlar burada nasıl vakit geçiriyor. Boğuk havası ve göz alıcı ışıklandırmaları insanlıktan çıkmak için yeter –sesli bir şekilde güldüğümde- herkes bana bakması ilgimi çekti ve daha sonra yaptığım şey aklıma gelince küçük bir gülümseme sunup herhangi bir mağazaya girmiş bulundum. -Ne yani ilk defa mı gülen bir insan görüyorlar – söylenerek ve kahvemi yudumlayarak elbise bakarken gözüme bir elbise takıldı. Uzaktan üstünde loş bir ışık ve sanki rüzgarlar esiyor. Aslında sadece bana öyle geliyormuş –gözümden düşen bir damla yaşa aldırış etmeyerek- kıyafete sadece uzaktan baktım.

' Yardımcı olmamı ister misiniz ? ' yanıma gelen çalışana bedenimi söyleyip ödemek için kasaya getirmesini söyledim.

' Sizin gibisini ilk defa görüyorum , buraya gelen herkes almayacak olsa bile mutlaka dener ve konuşur.'

İnsanlardan nefret etsem bile cevap verme gereği duydum çünkü masum bir insanı cevapsız bırakmak kadar kötü bir şey yoktur.

' Ben .....'