เกวินพยายามตั้งคำถามกับตัวเองทุกวันจันทร์ว่าอะไรดลใจให้เขาตอบรับคำขอเป็นแฟนกับผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่า ติส ที่สุดในดีทอร์ยด้วย เพราะทุกวันจันทร์ที่เขามาทำงาน ที่โต๊ะจะต้องมีช่อดอกไม้มาส่งให้ทุกอาทิตย์ พร้อมการ์ดงี่เง่าที่เขียนแค่ว่า
'สวัสดีวันจันทร์ ทำงานสุขสันต์นะ จาก K.'
หรือบางครั้งก็
'สวัสดีวันจันทร์ สดใสชื่นบาน จาก K.'
คืออยากจะถามว่า คุณมึงว่างหรือครับ?แต่ก็ไม่อยากคัดคออีกฝ่ายเท่าไหร่นักหรอกเพราะจะเจอกันทีก็แค่ทุกสุดสัปดาห์ที่เป็นวันลาประจำของเขาอยู่แล้ว ถ้าไม่นับว่ามีภารกิจพิเศษอะไรทำนองนั้นล่ะนะ
...
'ขอเตือนเป็นครั้งที่หกว่าให้เลิกส่งดอกไม้งี่เง่ามาได้แล้วเว้ย!
ปล.วันอาทิตย์ไปกินอาหารจีนกัน'
แคมสกี้มองดูข้อความที่เด้งเข้ามาในโทรศัพท์ก่อนจะยกยิ้มขบขัน อีกฝ่ายน่าจะรู้ได้แล้วว่าเขาไม่มีทางเลิกส่งไปที่ทำงานอีกฝ่ายแน่ๆ ถามหาเหตุผลหรอ?
ก็มันน่าสนุกจะตายไป
คิดดูสิ ผู้ชายอกสามศอกปากเสีย นิสัยอันธพาลแต่ดันมีคนส่งดอกไม้มาให้ทุกวันจันทร์ ไม่เป็นGossipในที่ทำงานของเกวินก็ให้รู้ไปสิ
อีกฝ่ายแคมสกี้ชอบที่อีกฝ่ายมักจะมาโอดครวญใส่ด้วย ท่าทางที่เหมือนจะบ้าตายของอีกฝ่ายทำให้เขาอยากจะหัวเราะอัดหน้าให้รู้แล้วรู้รอดแต่ต้องรักษาท่าทีไว้ เพราะแค่นี้ก็โดนอีกฝ่ายเรียกว่า เด็กเนิร์ด เด็กเนิร์ด เด็กเนิร์ด ทุกครั้งที่เจอกันเขาก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ว่าแล้วตอนนั้นไม่น่าเอารูปสมัยก่อนให้ดูเลยจริงๆ
เสียหายชะมัด
จะว่าไปวันนี้เขาก็ค่อนข้างจะว่าง แอบไปเซอร์ไพร์ที่บ้านอีกฝ่ายดีไหมนะ?
...
เป็นอีกวันที่เกวินลากสังขารกลับมาบ้านด้วยสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คดีที่ไปทำวันนี้มันแย่มาก ถึงจะจับตัวคนร้ายมาได้ก็เถอะ..
อยากเจอชะมัด
"ไงที่รัก ดีใจไหม?" เกวินเงยหน้ามองพ่อเศรษฐีตรงหน้าที่ยืนรอต้อนรับเขาด้วยเสื้อยืดกากๆและกางเกงใส่เล่นกากๆ
มาดคนรวยหายไปไหนหมดฟร่ะ?
ฟุบ
"เฮ้ วันนี้มาแปลกนะ มีเรื่องอะไรไม่ได้งั้นหรือ?" แคมสกี้ถามพลางลูบผมสีชอคโกแลตที่ซบลงมาบนไหล่ของตัวเอง เกวินยกแขนโอบรอบคออีกฝ่ายอย่างไร้เรี่ยวแรง
"เด็กหน่ะ อายุห้าขวบเอง โดนพ่อเลี้ยงฆ่าเพราะเมายา แม่ง! เพิ่งห้าขวบเอง ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ว่ะ" เกวินระบาย คนถูกกอดได้แต่กอดตอบปลอบอีกฝ่ายก่อนจะพาเข้าไปในบ้านล้างเนื้อล้างตัวส่วนเขารออยู่หน้าทีวีรุ่นเก่าที่เกวินไม่ยอมโยนทิ้งไปสักที
"อิลิ คืนนี้นายจะค้างรึเปล่า?" เจ้าของบ้านถามเสียงอ่อน คืนนี้เขาไม่อยากอยู่คนเดียวเลย แต่ก็ไม่อยากรั้งไว้เพราะตอนนี้ชายตรงหน้าต้องคอยช่วยพวกหุ่นแอนดอร์ยในการอัพเดทโปรแกรมบางอย่างที่อธิบายมาสองครั้งเขาก็ไม่เข้าใจจนเลิกที่จะถามอีก
"ไม่ล่ะ คืนนี้นอนกับคุณดีกว่า ไม่ได้ค้างบ้านคุณมาสองอาทิตย์ คิดถึงเตียงแข็งๆไม่ได้จริงๆ" แคมสกี้แซวก่อนจะดึงให้อีกฝ่ายลงมานั่งบนโซฟาข้างๆโดยไม่ลืมที่จะโอบไหล่ไว้หลวมๆ
"ถึงเตียงจะถูกแต่นอนสบายนะเฟ้ย!"
"หึ นอนเถอะ พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงานแต่เช้านี่?" มือสีซีดเลื่อนมาเขี่ยรอยแผลบนจมูกของร่างในอ้อมแขนอย่างเคยชิน
"อืม พรุ่งนี้ขอกาแฟด้วยนะ"
"ได้สิ"
..............................
เป็นตอนสั้นๆแบบเจ็ดตอนจบค่ะ
