el dolor del miedo

To

Nefretinden kurtulman için hiçbir nedenin yok aslında. Seni güçlü ve ayakta tutan bu. Sana daha iyi hissettiren bu. Gözyaşlarına engel olamadığını anladığında kendinden nefret eder gibi oluyorsun ve bırakıyorsun ağlamayı. Sonra ise her şey kendiliğinden gelişiyor. Akıtamadığın gözyaşların içinde sana bir duygu bırakıyor. Zamanla her şeyden ilgin gidiyor. Mutlu olmaya çabalarken kendini nefret ederken buluyorsun. Önceden bizi mutlu eden şeyler sönüyor, soluklaşıp soyut bir hal alıyor. Bu halde olmak siz insanlara göre 'acizlik' olarak tanımlansa da, beni böyle bir insana dönüştüren kişiyi tanıyor musunuz, yaptıklarını biliyor musun? Önyargıları kırabilseydik eğer, daha mı iyi olurdu dünya? Yada bazen kurtarıcımız olan önyargılarımıza göre mi konuşmalıyız.

Bu yazılarım elbet bir gün ortaya çıkacak. Eğer bunlar doğru ise bize neden anlatmadın, diye soracaklar. Söyleyecek bir kimsem olsaydı, söyleyebilirdim. Beni fazlamı popüler sanıyorsunuz veya derdine hakim olabilecek kadar kendine güveni yüksek olan bir olgun birey? Beni olduğumdan da güçlü yapan insanlar, şimdi çok mu mutlular bilmiyorum ama, bundan sonra olmayacaklar. Tıpkı Ashton gibi. Benden nefret edenlerin duygularıyla beslenen bir 'canavar' olabilirim. Ama kimsenin bu durumum yüzünden beni haklı sanması imkansız bile. Benim de mutlu bir hayatım vardı. Ailem ile geçirebildiğim zamanlar vardı. Hayır, benim hayatım asla bir kişi tarafından yok olan hayatlardan değildi. Benim hayatım birçok insan tarafından ve düşüncelerim aracılığı ile yok olan bir düştü sadece. Fazlaca şey hissettiğim o zamanlarda bir ruh hastası da değildim. Fakat hayatımın ellerimden kayıp gittiğini ve düşüp yere çakıldığımı anladığım gün bir rüyadan uyandığımı farkettim.

Yanımda sadece kardeşlerim kalmıştı. Onlar için yaşamaya başladım. Ruhen ve fiziken kötü olsam bile onların hatalarını en aza indirmek için çabaladım, onlara birkaç şey öğrettikten sonra gerisini kendi imkanları ve istekleriyle öğrendiler. Yaşıtlarına göre olgunlaştılar, beni anlamaya başladılar. Haklı olan tarafın sadece Tanrı'nın gördüğünden eminim. Değiştim, onları da değiştirdim. Bunları ölen ailem için yaptığımı sananlar varsa eğer, önyargıları gerçekten kırma zamanı. Ailemin öleceği biliyordum. İkisi de genlerden gelen hastalığa yakalandı ve vefat ettiler. Ailem için yapsaydım eğer, bu kadar çabalayacağımı sanmazdım. Çünkü ailem yeteri kadar bizler için çabalayamadı. Daha doğrusunu söylemek gerekirse, istemediler. Onlar farklı bir yol seçtiler ama bizlerle de olduğu kadar ilgilendiler. Nefretimi klişe şeyler için yaşatmıyorum içimde. En dip köşelerde bile akıllanmayı becerdiysem, elimden gelenin de en iyisini yapmak için buradayım. Hissettiğim duygu bir yanıcı, intikam duygum ise bunu alevlendiren bir çakmak gibi düşünün. Acınası bir halim yok, belki de sizlerden bile iyi yaşıyor olabilirim. Önyargılarınız üstünde insan bile olabilirim. Ama bunu bilme gibi bir yetkiniz asla olmayacak. Sürekli nefret hissetmiyorum, aksine kardeşlerimi seviyorum ve korumaya çalışıyorum. Bu konunun fazla süreceğinden emin değilim ama, Ashton'ın sürekli ağlamasından bıktım. Bu günlük bulunduğu zaman ilk başta onun okumasını sağlayacağım.

Ezra Garcia 2010 Şubat Ayı
'He's suffering now' Diary

Merhabalar ilk başta, yada onun gibi bir şey. Kitaplarımı okuyan tek bir kişi dahi olmasa da, hissettiklerimi anlatmaktan bıkmayacağım. Nefret kitapları yazdığım için okuyan yoktur fakat eminim ki onlar da bazen bunları hissediyorlardır. Birçok pembe, perili, mucizeli kitaplar okudum. Sanmayın ki içime kapanık bir kişiliğe sahibim. Ama bunlar benim o kitapları okurken bile hissettiğim şeyler. Ve bunları paylaşma amacım, kendilerini böyle hisseden kişilerin kendilerini kötü hissetmemesini ve farklı gibi düşünmemeleri. Bölümlerin okunmadığı gibi bunun da okunmasını sanmıyorum. Fakat sevdiğim için yapıyorum, bana iyi hissettirdiği için, bunlar yüzünden hayatımın fazla aksamaması için. Teşekkür ederim okuyan veya okumayana.
Final yazısı değildir.
Lil Happy Lil Sad- Kill Myself
Please, do not judge me about my revenge.