De buurtpolitie - Geen tijd om het uit te leggen -

Komt dit goed?

"Ik ken Jens wel." Zegt Tineke. "Jens is mijn broer." Bij het horen van die woorden kan ik geen letter meer uitbrengen. " Het spijt me heel erg dat hij je dit allemaal aandoet. Mijn moeder heeft Jens afgestaan bij zijn geboorte. Ik heb Jens al zeker 10 jaar niet meer gesproken, en ineens stond hij voor mijn neus toen ik en Koen Obi gingen zoeken. Het enige wat ik me nog kan herinneren is dat ik hier wakker werd." Ik word er stil van. " Waarom heb je dat nooit verteld? Je wist dat ik samen was met hem." Zeg ik kwaad en triest tegelijk. "Ik.... Ik durfde niet. En ik dacht ook dat ik hem nooit meer zou terug zien." Zegt ze met een schuldgevoel. "We moeten hier zien weg te komen." Zeg ik nogal in paniek. Dan gaat de deur open. "Ik moet even weg. Ik ga inkopen doen. Het word nog gezellig vanavond." Zegt Jens met een gemene lach op zijn gezicht. "Braaf zijn eh." Lacht hij. Hij gaat naar boven en sluit de deur achter zich. "Floor, mijn gsm zit in mijn achterzak maar ik kan er niet bij. Kan je hem uit mijn zak schoppen?" Zegt Tineke. Ik probeer met al mijn kracht de gsm uit haar zak te schoppen, maar te vergeefs. Ik geef niet op en blijf proberen. Na 15 minuten is het me toch gelukt. "Gelukt!" Roep ik nogal opgelucht. Tineke toetst het nummer in van de commissaris en belt hem. "Hallo met Comissaris Berckmans." Klinkt er uit de gsm. " Chef! Tineke hier je moet ons helpen! Ik en Floor zitten gevangen in een kelder ergens in een huis. Ik denk op een afgelegen plek want ik heb nog geen enkele auto horen voorbij rijden." Zegt ze nogal gehaast. "Tineke! Ok we zoeken alle bossen en afgelegen plaatsen af." Zegt de chef. En dan komt Jens binnen. Hij hoort de gsm, gaat er als de bliksem op af en zet de gsm uit. " jullie stomme trutten!" Schreeuwt Jens. " dat zet ik jullie betaald. Jullie komen hier niet zomaar vanaf." Zegt hij razend met een grijns op zijn gezicht.

"Ik heb net Tineke aan de lijn gehad! Alle teams, doorzoek alle afgelegen plaatsen en bossen. Er is een kans dat ze daar zitten. Alle mannekes tempo!" geeft de chef iedereen orders. Iedereen vertrekt meteen.

Jens wilt Tineke meenemen maar ik schreeuw dat hij haar met rust moet laten. "Zo onze kleine meid gaat een grote mond opzetten? Zoals ge wilt!" Zegt hij geërgerd. Hij komt naar mij toe, doet mijn kettingen los en neemt me mee naar boven. "Ge hebt er zelf om gevraagd he. Dacht Ge nu echt dat ge hier zomaar mee weg kwam!" Riep hij kwaad. Hij bind mij weer vast aan de tafel en gaat naar de keuken. Hij komt terug met een groot mes in zijn handen. "Nu ga ik het niet zacht aan doen." Zegt hij met een grijns op zijn gezicht. Hij komt naar mij toe pakt mijn pols en snijd hem open. Ik schreeuw het uit van de pijn. "Klep toe!" Schreeuwt Jens en geeft me een klap. Het bloed stroomt uit mijn pols en de tranen vloeien over mijn wangen. Hij neemt mijn andere pols en snijd er ook diep in. Ik schreeuw het uit en begin heel hard te huilen.

Pov Tineke

Ik hoor een luid geschreeuw en begin me nu echt heel veel zorgen te maken. Ik kom hier niet leven uit. Ik ben de volgende. Ik hoor weer een luide schreeuw en nu ook gehuil. Ik ben bang. Na 2 minuten is het helemaal stil. Ik begin te huilen en te roepen. "Floor! Floor" schreeuw ik. De deur van de kelder gaat open. "Dag zus, da's lang geleden he." Klinkt de stem van Jens. Ik krijg een rilling door heel mijn lijf. "Denk maar niet dat ge er vanaf zijt, nu is het u beurt". Zegt hij met een glimlach. "Gij vuile klootzak! Wat hebt ge met Floor gedaan!" Roep ik kwaad. Op dat moment hoor ik sirenes. "Shit" roept Jens. "Dees komt nu niet goed uit voor u." Zegt Jens kwaad. Hij komt naar mij toe en houd een mes aan mijn keel. "Geen woord!" Zegt hij dreigend. De kelder deur gaat met een zwaai open. Ik zie Koen en de chef in de deuropening staan. "Geen stap dichter of ze is er geweest!" Schreeuwt Jens. Ik ben zo bang, de tranen rollen over mijn wangen.  Ineens klinkt er een schot. Koen heeft Jens in zijn schouder geschoten. Hij laat zijn mes vallen en grijpt naar zijn schouder. Koen rent naar hem toe en slaat hem in de boeien. "Alle oké?" Vraagt de chef bezorgd. "Ja alles oké, ik heb niets." Antwoord ik. "Is Floor oké?" Vraag ik bezorgd. "Jens heeft haar polsen overgesneden. Ze is nu onderweg naar het ziekenhuis, maar ze is in een kritieke toestand." Met die woorden krijg ik een krop in mij keel en een rilling raast door mijn lichaam. "Ik wil hier weg" zeg ik. De chef maakt me los en we gaan naar buiten. "Ik wil naar Floor!" Zeg ik met tranen in mijn ogen. "Ik rijd wel kom" antwoord de chef. We rijden zo snel als we kunnen naar het ziekenhuis. Na 10 minuten komen we aan.

We stappen uit en ik loop zo snel het kan naar binnen en ga naar de balie. "Hoe is het met Floor? Floor Lommelen. Is alles oké met haar? Op welke kamer ligt ze?" Zeg ik gehaast en heel bezorgd. "Rustig mevrouw ik zal het even na vragen." Zegt de vrouw achter de balie. De chef komt naast me staan en probeerd me te kalmeren. "Ze zijn nog volop bezig met mevrouw Lommelen. U kunt wachten op de 2e verdieping aan intensieve zorgen." Deelt de vrouw mee. Na die woorden ren ik zo snel ik kan naar boven en ga naar een dokter toe. "Hoe is Floor er aantoe?" vraag ik al huilend aan een dokter. De chef komt naar me toe en houd me rustig. "We zijn nog met haar bezig, maar". Op dat moment komen er allemaal dokters naar de kamer waar Floor ligt toegelopen. "Een noodgeval, u zult even moeten wachten." Zegt de dokter gehaast. "Floor? Dat is de kamer van Floor!" Schreeuw ik. En ik begin te huilen. Na een paar minuten komt de dokter naar buiten. "Het spijt me, maar mevrouw Lommelen heeft een hart stilstand gekregen en we hebben haar niet meer kunnen redden." Verteld de dokter. Ik geloof het niet. Dit kan niet waar zijn. "Ik wil haar zien." Zeg ik met betraande ogen. De dokter laat mij bij Floor binnen en de chef wacht in de wachtzaal. Daar ligt ze. Ze ademt niet meer. En een lange pieptoon was nog te horen uit de monitoren. Ik ging bij Floor liggen en begon nog harder te huilen. Plots hoorde ik een korte piep. En daarna nog één. Ik stond recht en keek op de monitoren. "Dokter dokter!!" Riep ik luid. Een dokter kwam meteen binnen. "Ze leeft." Zeg ik vol ongeloof en vreugde. Er komen nog andere dokters binnen en ze controleren de monitor en de hartslag. "Dit is ongelooflijk" zegt de dokter. "Dit is nog nooit eerder gebeurt. Een echt mirakel." Zegt de dokter. "Zou u even de kamer kunnen verlaten zodat we haar kunnen verzorgen?" Vraagt de dokter me. "Tuurlijk." Antwoord ik. Ik ga naar buiten en ga naar de chef in de wachtzaal en vertel hem wat er net gebeurt is. 20 minuten later word Floor naar een kamer gebracht. De dokter komt naar mij en de chef toe. "Binnen een uurtje zal Mevrouw Lommelen waarschijnlijk ontwaken en mag u bij haar gaan." Meld de dokter.

Sorry dat het zo lang geduurd heeft voor het vervolg. Ik had niet zo veel tijd om te schrijven. En had ook niet zo veel inspiratie. Ik zal proberen meer te publiceren. 💝