Merhaba ben Wesley. Wesley Shorce 16 yaşında bir katilim. Hapishanede ki 7. gün bu gün ve daha 8 ay burada kalacağım. Yazmak istiyorum size yaşadıklarımı her gün her saat hissettiklerimi bilmenizi istiyorum. Ben bir katilim.Katiller en çok ölümden ve gerçeklerden korkar.
22 Temmuz Günü aldığım alköl ile babamın arabasını çalarak,Kalifornia 15. cadde de tam 3 kişiyi ezdim ve bunlardan biride daha 12 yaşında olan bir çocuktu. Diğerleri ise onun anne ve babası. Bir aileyi yok ettim ve bunun üzerine tam 3 hafta yargılandım. Alabileceğim en çok cezayı istedi savcı ve dediğini yaptı.
Ama ben iyiyim atlattım sadece gözlerimin önünde beliren karaltılar ve gece gördüğüm kabuslarım kaldı. Birde hep kan olan çarşafım. 2 günde bir kan lekeleri oluyor bende gidip banyoda yıkıyorum.
Uyumak istemiyorum. Burada uyumak istemiyorum. Gözlerimi kapatmaktan korkuyorum.O da burda . Bana hesap soruyor. Kendimi de öldürmemi istiyor ama ben yapamıyorum.
Hayır Dwane yapamam kendimi öldüremem.
'Dwane' de burda hep benimle kalıyor ve her gün hesap soruyor bana 12 yaşında olduğunu söylüyor hep. Neden bilmiyorum ama sınava girmiş sürekli onun sonucunu öğrenmemi istiyor benden.
Bu gün ona yalvardım saatlerce ayaklarına kapandım beni affetmesi için ama o her affet deyişimde bana öfkeyle baktı. Her affet deyişimde vücuduma cam parçasıyla kesikler atıyordu ama öldürmüyor.Cam parçasını bana veriyor ve kendimi öldürmemi istiyordu.
Yapamam diye ağlıyordum saatlerce yine öyle bir durumdu bu. Dwane yanıma oturup benimle ilk kez konuştu:
- Ama bana yaptın ?
- Gerçekten çok pişmanım beni affet yalvarırım affet.
- Bu kadar kolay olmamalı Wesley.Seni affedemem. Sen bir katilsin.
Hemen her gün bunu bana defalarca hatırlatıyordu. Sen bir Katilsin Wesley... Sen Bir Katilsin...
Evet ben bir katilim.Fakat ben bunu hiç istemedim hemde hiç. Atlatacağım bunları biliyorum. Dwane beni affedecek bunu hissedebiliyorum.
Bazen uyuyor Dwane saatlerce onu izliyorum. Ne kadar da küçük daha bende öyleyim bende çocuğum ama o daha çocuk. Hem katiller çocuk olmaz biliyorum. Ben artık çocuk değilim. Ben bunları düşünürken hep aynı şey oluyor Dwane yatağımda uyurken çicekler açıyor sank çarşafımın desenlerinde ama ben yatınca kan lekeleri oluyor her tarafı. Üzerimde yok ve nerden geliyor bir fikrim yok. Üstelik hemen yıkamazsam çıkmıyor. Lekeler kalıyor.
Geçen gün bana yemek getiren gardiyandan yıkanmasını istedim. Ona kan lekelerinin cıkmaması halinde çarşafın degiştirilmesini istedim ve ben bunları söylerken Dwane anlamsızca gülüyordu bana.
Gardiyan şöyle bir çarşafa bakıyor. Kan lekelerine bakıyordu. Sonra döndü ve:
- Sen dalga mı geçiyorsun! dedi.
Büyük şaşkınlıkla
-Hayır efendim. Asla görm..
Daha lafımı bitirmeden önümdeki yemek kabını aldı.
- Aç kalda gör.Lanet olası katil!!
-Ama efendim kan lekeleri var...
Gitti. Üstelik yemeğimi de alarak gitti. Çok açıkmıştım her gün bir kez yiyorum ve bugün oda yok. Zayıflıyorum ve bunu her hücremde hissedebiliyorum.
Dwane gardiyanın gitmesinin ardında kahkahalar atmaya başladı. Bana gülüyordu ama neden? Belki de yemeğimin alınmasından dolayı olabilir.
Onu ilk kez gülerken izliyordum.Birşey hoşuna gitmişti ama ne olduğunu anlayamadım.
Onun gülümsediğini görünce dayanamadım ve hemen ardından bende gülümsedim.
Benim güldüğümü görünce. Bana baktı ve birden durdu yine o soluk ve ciddi suratınla bana dönüp.
-"Lanet bir Katilsin ve ölmeyi hak ediyorsun"
diyerek üzerime yürümeye başladı... Bana yaklaşan her adımını "Katilsin Sen Bir Katilsin" diyerek atıyordu. Geriye çekilemiyordum artık beni öldürecekti. Hazırlanmıştım gözlerimi kapatıp duvara yaslandım ve canımı almasını belkedim. Korkudan elimde bulunan çarşafı sıkıyordum. Hadi gel ve beni öldür hak ettiğimi ver bana diye sayıklıyordum .
Öldür beni Dwane gönder beni Cehenneme gönder.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bana Sakın Gerçekleri Anlatma!
AcciónKorkuyorum ölmekten. Ben bir katilim. Katil Wesley. Öldürmekten Kork-muyorum. Ölümden Korkuyorum. Adım Wesley Korkak bir katil. Bana gerçekleri anlatma yoksa öldürürüm seni! Ben bir katilim ve katiller için ölüm olan gerçeklerden korkuyorum.
