Walang salitang makakatumabas sa sakit na aking naramdaman nung araw na ikaw ay lumisan. Maraming tanong ang gumuhit sa aking isipan. Mga tanong na di ko alam kung may mga kasagutan, o kung meron man, ikaw lang din ang nakaka alam. Ano ang aking nagawa at ganito ang naging hantungan ? Di ba sapat ang ating mga pinag daanan upang mapatunayang ako'y karapat dapat ipaglaban? Ano ang nag udyok sayong ako'y bitawan? Ganun ba kadaling bitawan ang lahat ng ala alang ating pinagsaluhan?
Sana akoy iyong sinabihan upang akoy nakapaghanda naman. Para akong isang sundalo na sumabak sa digmaan na di man lang pinaghandaan. Di alam kung ano ang unang mararamdaman, sa dami ba naman ng sakit na iyong iniwan alin ba ang unang iindahin?
You don't have any idea how broken I am. You don't have any idea how hard it is for me to keep going. You don't have any idea how miserable I am after you left, so stop saying it's okay or it will be okay because it will never be that easy. There is always something in you that will keep on reminding me how painful loving is. Something that will always be my boundary in loving a person. Fear of loving someone, fear that you have created in me.
So don't blame me if one day i will not recognize you, because I choose to let go of you. I choose to love myself than be surrounded by the painful memories of you.
BINABASA MO ANG
Tayutay ng Pag-ibig
PoesíaMga salitang nais kong bitawan sa iyong harapan ngunit hindi ko kaya dahil ayaw mo nang lumaban para sa ating pgamamahalan.
