Buwan ang nakalipas mula nung araw na ika'y lumisan, hindi pa rin mahilom hilom ang sugat na iyong iniwan. Hindi pa rin alam kung san sisimulan, san sisimulan ang hakbang papunta sa kung saan. Sa kung saan di na ako nasasaktan, sa kung saan di na ako nahihirapang ngunmiti kahit kunwari lang.
Nakaupo sa gilid ng bintana sa isang bus kasama ang kaibigan, walang imikan at purong katahimikan lang ang mapapakinggan. Habang pinagmamasadan ang bawat tanawing madaraanan biglang pumasok sa aking isipan.
"Hindi ka ba napapagod masaktan? Masaktan ng paulit ulit na lang? Ate girl, di mo deserve yan. You deserve better, You deserve happiness. " and I snap out, wiping the tears in my cheeks. Nagiging iyakin na yata ako this past few months. Narealize ko, oo nga naman, bat nga ba ako nananatili sa ganito? Nasa akin naman ang disisyon kung magiging masaya pa ba ako o hindi na diba? Ako naman may hawak ng buhay ko, ng kaligayahan ko. I am responsible of my own feelings and thoughts.
At mula sa reyalidad na yun, dun ako humugot ng lakas. Here's the thing, Don't depend your happiness to other people or even sa mga material na bagay dahil di sila permanente, ang Diyos lamang ang permanente. Be your own kind of happiness. Just be yourself. Okay lang namang umiyak ka, normal yan kasi nasaktan ka but don't stay on that situation. You can cry every night and fake a smile in front of people but never lie to yourself that you are fine even when you are not. And when you finally realize that its okay to be not okay, that's the very moment you became you.
BINABASA MO ANG
Tayutay ng Pag-ibig
ŞiirMga salitang nais kong bitawan sa iyong harapan ngunit hindi ko kaya dahil ayaw mo nang lumaban para sa ating pgamamahalan.
