What is love? [DUTCH TWICE FANFIC]

e e n (1)

Mijn naam is Ava van den Heuvel. Ik ben 24 jaar oud en ben hier om het nieuwste lid van Twice te worden.

Zo kwam ik de villa binnen, de villa waar ik de komende 3 maanden zou verblijven. Van de duizenden deelnemers was ik hier, bij de laatste 20. Ik had talent zeiden ze. Genoeg talent om me een kans te geven in deze grote finale. Tot nu toe, was gewoon mijn best doen meer dan genoeg maar nu werd het pas echt serieus. Al deze mensen hier hadden bewezen dat ze talent hadden. Maar met alleen talent kom je niet zomaar in een van de grootste kpop girlgroups van het moment. Het tweede wat je nodig had was een goede band met de leden van Twice en DAT was waarom we hier nu waren. We hadden allang bewezen dat we het kpop leven aan konden. We hadden maanden getraind en ons alles gegeven; en nu waren we hier. 3 maanden om te bewijzen dat je loyaal en trouw bent.
Ik stapte aarzelend naar binnen en werd begroet door een grote hal. Kroonluchters hingen van het plafond en kleurden de hal een zachte kleur roze. De muren waren bedekt met schilderijen van schilders waar ik de naam niet van wist en de vloer was bedekt met een beige tapijt. Als ik niet beter wist zou ik denken dat ik droomde. Het leek net een sprookjes kasteel van binnenuit. Ik was er nu echt zei ik tegen mezelf. Ik moest mezelf ervan overtuigen dat het me echt was gelukt. Ik kon het nieuwe lid worden. Ik kon de winst al bijna proeven. Langzaam liep ik naar de receptie toe en keek naar de verveelde receptionist achter de balie. Haar groene ogen staarden dood naar de muur. Als ik niets had gezegd, had ik er waarschijnlijk 'S morgens nog hebben gestaan. "Ava. Ava van den heuvel" zei ik uiteindelijk. De vrouw achter de balie knikte en gaf me de sleutel van mijn kamer; kamer 26. Ik glimlachte naar de vrouw als in 'bedankt' en stopte de sleutel in mijn tas. Ik kon later naar mijn kamer gaan. Eerst wou ik zien wie er nog meer waren, wie mogelijke vrienden konden zijn en voor wie ik moest uitkijken de komende maanden.
Mijn ogen scanden de hal, er waren al veel mensen. Het viel me op hoeveel verschillende mensen het waren, geen een persoon leek op elkaar. Het maakte me een beetje nerveus, iedereen had wel iets unieks en dan stond ik daartussen. Een doorsnee meisje. Ik kon geen Koreaans en ik had al zeker niet de looks van een kpop ster. Natuurlijk waren beiden van die dingen veranderbaar, maar het maakte me alsnog licht onzeker. Mijn ogen vielen stil op een Japans lijkend meisje. Ze zag er zo... bekend uit, dat het niet goed voelde. Toen ik beter keek besefte ik me dat het Momo was! Als in, de Momo van Twice! Ik keek om me heen, niemand anders had het door. Ze waren allemaal zo bezig met zichzelf dat ze haar niet zagen staan in de hoek van de hal. Dit was mijn kans om alvast een voorsprong te krijgen op de anderen! Zo sneaky mogelijk liep ik naar haar toe. Ik fluisterde mezelf kalmerende woorden toe, ik was zo nerveus om eindelijk oog in oog te staan met mijn idolen. Ik vertelde mezelf dat ze ook gewoon een persoon was en dat ik niet bang hoefde te zijn maar toen ik voor haar stond voelde ik mijn hart harder kloppen. Ik keek recht in haar ogen en begon sneller te ademen. Ik kon het niet helpen, het gebeurde gewoon. Ze keek niet weg van mij, integendeel zelfs, ze glimlachte zachtjes. Alsof ze mij wou kalmeren. Ik zuchtte diep en keek naar de grond, goed gedaan Ava. Je hebt het nu al verpest. Als je niet eens kan kijken naar je toekomstige vrienden, laat staan dat je papparazi aan kan. En laten we nog niet over de hysterische fans beginnen. Je bent er niet klaar voor. Je kan dit niet. Iedereen is beter dan je. Hoe ben je überhaupt in de top 20 gekomen? Ik schoot uit mijn gedachten toen ik een stem hoorde "Are you okay?" vroeg Momo in haar beste Engels. Ik knikte, ik was meer dan oke, het was alleen dat Momo in het echt nog veel knapper was dan ik me ooit had kunnen voorstellen en dat dat me sprakeloos maken. En dat ik nauwelijks mijn angst en opwinding kon inhouden. Dat was alles, verder was ik meer dan oke. Ja, echt. Een lichte bloos spreidde zich over mijn gezicht en mijn wangen werden langzaam warm. Het bleef even stil maar daarna kreeg ik mezelf eindelijk aan het praten "het is hier erg mooi." Momo bleek het er mee eens te zijn omdat ze knikte. Weer zo'n stilte. Ik wist dat ik awkward was maar dit was wel echt next level. Als ik serieus een kans wil maken moet ik beter mijn best doen! Talent is nu niet meer relevant, het gaat allemaal om de indruk die je maakt! "Ik ben nerveus, iedereen hier is zo speciaal en dan ben ik hier. Ik maak geen schijn van kans!" Pas toen ik dat zei had ik door dat ik hardop nadacht en verborg mijn gezicht in mijn handen. "Sorry." Momo schudde haar hoofd en beet haar lip. Ze vond me vast irritant, het moest wel. Ik zou mezelf ook irritant vinden als ik haar was. Maar inplaats van me afkraken lachte Momo liefjes naar mij. "Het komt wel goed, love. Iedereen hier is net zo nerveus als jij. En dat is normaal! Dit is een one of a lifetime kans!!" Ik knikte om te laten zien dat ik luisterde. "Zelfs al mocht je het niet redden om in Twice te komen. Je bent nu hier. Heel Korea krijgt dit te zien. Je word sowieso een hit!" Haar woorden lieten me al iets zelfverzekerder worden. Die Momo, ze motiveerde me altijd. Zelfs al had ik haar nog nooit echt ontmoet. "Je hoeft je echt geen zorgen te maken-" Haar woorden werden onderbroken door een stem die als Sana klonk. De zachte klank van haar stem galmde door de hal. "It is 10 am, loves. Je weet wat dat betekend! Het is tijd om naar je kamer te gaan en te slapen. Morgen is het eerste uitje dus wees goed uitgerust!" De hal werd weer stil. Ik keek naar de grond en beet mijn lip. "Dankjewel" bracht ik uit en daarna, zonder echt gedag te zeggen ging ik opzoek naar mijn kamer. Ik had er gelijk spijt van. Wat moest ze wel niet denken?
Mijn kamer was op de derde verdieping. Hellemaal aan het einde van de gang. Op de deur van de kamer was mijn naam gegraveerd in cursief. "Ava". Dit was echt mijn kamer. Binnenkort weet misschien iedereen mijn naam. Ik ging de kamer binnen en mijn ogen vielen gelijk op het kingsize bed. Er zouden misschien wel drie mensen in passen als je dat zou willen. Ik gooide mezelf op het bed en rolde mezelf in de lakens. Het voelde gelijk aan als thuis. Als een cocon keek ik de kamer verder rond. Er was een kledingkast met alle soorten kleding die je maar zou willen en een tafel vol met make-up. In de linkerhoek van "mijn" kamer ( ja het was echt mijn kamer, mijn naam stond op de deur. Dat moest ik mezelf nogmaals vertellen) stond een bank met een tv maar ik verwacht daar geen gebruik van hoeven te maken. Ik was hier immers om te proberen de nieuwe Twice te worden. Deze kamer was net zo groot als mijn huiskamer. Behoorlijk groot dus. Ik tilde mezelf van mijn bed af en greep voor mijn pyjama in mijn tas. Ik moest mijn tijd goed besteden. Dat betekende zo min mogelijk tijd verspillen en dus ook zo vroeg mogelijk te slapen. Ik hees mezelf in mijn Garfield pyjama en gooide mezelf nogmaals op het bed. Het zachte matras veerde zachtjes onder me en voordat ik het wist, was ik diep in slaap.