7 dni

ciemność

Dzisiaj są nasze urodziny. Obchodzimy je wspólnie, a raczej osobno. Przypomniało mi się jak mało rozmowny jesteś. Jak bardzo irytującą mnie cechę pokochałam. Rok temu złożyłam Ci bardzo długie życzenia. Starałam się, układałam pierw w myślach co dokładnie Ci powiem i to też udało mi się zrobić. Chciałam byś poczuł się wyjątkowo, tak wyjątkowo jak byłbyś jedyną osobą, którą znam. A Ty? Ty tylko podziękowałeś i życzyłeś wzajemności w ich spełnieniu. Widzisz, to wtedy przestaliśmy rozmawiać. W ciepły do przesady lipcowy dzień. I nie czułam nic. O mój Boże, jak ja długo bezuczuciowa byłam.

A później trafiłam do jednego pomieszczenia razem z Tobą. Byliśmy rozgrzani alkoholem, wychodząc na zewnątrz zbieraliśmy białe puszyste śnieżynki w kosmyki włosów i materiał ubioru. Płatek spadający na Twój zarumieniony policzek topił się. Szybko. A moje serce cały czas pozostawało twarde. Nie znaliśmy się przez całą imprezę, tak jakby tysiąckrotna wymiana zdań w ogóle nigdy się nie odbyła. Bo może się nie odbyła skoro była tak lekka i niewinna? Obojętna? Jak uważasz...? Dopiero, gdy wybiła 3 nad ranem i większość ludzi się rozeszła podszedłeś do mnie i poprosiłeś do tańca. Tańczyłeś tak szybko aż zwróciłam Ci uwagę. Ale wiesz co? To był pierwszy raz, gdy poczułam, że moje ręce są ciepłe tak jak Twoje. Poprzednicy podkreślali tylko słabość mojego krążenia.

Dotykałam wtedy Twoich dłoni. Tak piękne długie palce przyrównały się do moich i pojawił się ogromny kontrast. To była pierwsza noc odkąd znów nasze drogi życia spotkały się na skrzyżowaniu. Wtedy byłam wpatrzona w zły obrazek. Widzisz, modlę się do Boga by cofnął czas do tych dni.

A teraz trzymam w dłoni bardzo ważny rysunek. Jest jedyną rzeczą jaką mam po Tobie. Głupieję przez niego. Bo to chyba choroba wygrzebać go z szafy po kilku latach i kłaść pod poduszkę.