Ik wist dat ik fout zat. Maar ik wist ook dat zij fout zat. We hadden beide onze fouten gemaakt. En hoewel ik wist dat ik haar niet kon beschuldigen, zolang ik mijn eigen fouten maakte, ging ik er mee door. Iedereen wist dat zij fout zat en daar spraken ze me dan ook op aan, maar ik wist het net zo goed, en toch verdedigde ik haar. Meestal. Als ik haar niet verdedigde, dan roddelde ik mee over haar. Hoe irritant ze wel niet kon zijn, of de echte redenen waarom ze niet was komen opdagen. Ik kon voor haar blijven liegen, maar iedereen wist dat het niet waar was, dus waarom zou ik nog blijven leigen tegen iedereen? De enige waar ik nog tegen zou liegen, was mezelf. Maar zij zat net zo fout als ik. Ze gaf me het gevoel alsof haar mobiel belangrijker was dan mij, liet me voelen alsof ik raar was en alsof iedereen op Twitter, Facebook en MSN interessanter was dan mij. Maar negatief doen, zorgt er niet voor dat ik haar terug krijg. Want we hadden ook veel leuke tijden gehad. Stiekem zwemmen in het meer, muziek luisteren tijdens tekenen en jongens uitlachen, vanwege hun rare haar. We hadden het gezellig en wisten precies wat we van elkaar konden, mochten en moesten denken. En toch wist ik dat onze vriendschap ooit zou en moest eindigen.
YOU ARE READING
BBF
Non-FictionHeb je ooit een vriendin verloren, als ze nog steeds naast je staat? Heb je ooit een vriendin verloren, als ze nooit dood is gegaan? Heb je ooit een vriendin verloren, door alleen maar naar haar te kijken? Heb je ooit een vriendin verloren, net zoal...
