This is my life ✔

:22:

p.o.v Julia

De volgende dag is iedereen al snel weer op school en zit ik alleen met de kleintjes, tot dat de bel gaat. Zodra ik de deur open, kijk ik nogal verbaast naar de persoon aan de deur.

Louis en Harry staan samen voor de deur.

'mogen wij even binnen komen'

Ik zet een stap achteruit als teken dat ze binnen mogen komen. Zodra ze de woonkamer in lopen blijven ze beide staan, kijkend naar de tweeling die samen aan het spelen zijn en Kane die op de bank zit. 'wow'.

de 2 jongens kijken ongelovig naar de 3 kinderen in de woonkamer. 'Kane, Ryan en Kate voor als jullie het willen weten'. Ik plof op de bank en zet Kane weer op mijn schoot.

'waarvoor kwamen jullie hier? Jullie horen toch op school te zitten?'.

'jij hoort toch ook op school te zitten, maar jij hebt je ook al een paar dagen niet meer laten zien zonder ook maar iets tegen school te zeggen'.

Harry heeft gelijk, maar ik heb er een goede reden voor. 'wat is jullie reden om te spijbelen?'. De 2 jongens kijken elkaar een keer aan en dan weer terug naar mij.

'we komen hier met je praten' zegt Louis. 'hoezo dat nou weer?'. 'waarom kom je niet meer op school en doet Niall sinds gister ineens zo vreemd?'.

'waarom zou ik iets over Niall weten als hij me compleet negeert? En ik heb betere dingen te doen dan op school te zitten met mensen die me beoordelen op het kleinste dingetje wat ze horen, terwijl dat ze niet naar de rest van het verhaal willen luisteren'.

'je had ook gewoon kunnen zeggen dat je niet met Niall op school wil zijn' zegt Harry grinnikend. 'maar laat dan iets zien van die bedreigingen, hoe erg is het dan?'.

Met een zucht sta ik op en loop naar de kast waar al de brieven en foto's liggen. Ik pak er een paar brieven en een foto uit. 'sommige brieven zijn voor dat ik Niall heb ontmoet, de bovenste 3 zijn over Niall'. Ik geef de jongens de brieven en houd de foto zelf nog vast.

Louis en Harry bekijken samen de brieven en kijken zo nu en dan naar mij. 'wat heb je nog meer in je hand' vraagt Louis na een tijdje. Ik geef ze de foto. 'deze foto heb ik opgestuurd gekregen toen een van mijn broertjes ontvoerd was door mijn ouders. De foto is al wel een paar jaar ouder, maar toch maakt het me elke keer weer bang'. Ryan komt op me afgelopen en legt zijn hoofdje op mijn schoot, tegen Kane zijn voetjes aan.

'mama, wie zijn die jongetjes'. Ryan kijkt me aan met zijn schattige oogjes. 'dat zijn 2 vrienden van me liefje'. 'doen die ook mee spelen met ons' vraagt Ryan. 'nee, we moeten even praten. Doe maar gezellig met Kate spelen'. Ryan huppelt weer terug naar Kate waar hij op de vloer gaat zitten en verder speelt.

'is het moeilijk om voor zoveel kinderen te zorgen' vraagt Harry.

Even moet ik nadenken over het antwoord, maar al snel weet ik het.

'in het begin is het echt erg moeilijk, maar het went wel steeds beter. Nog steeds is het moeilijk, maar heel veel minder dan in het begin. Ik zie er nu ook de leuke kanten van in'. 'dit is ja best heftig. Maar ze dreigen merendeels met dat ze je broertjes iets aan zullen doen' merkt Louis op. 'ja, ze weten dat hun alles voor me zijn. Daar kunnen ze me het meest pijn mee doen. En nu dreigen ze dus met Niall omdat ik de kinderen goed bescherm en ze weten dat Niall ook veel voor me betekend'.

'weet je of ze iets van brieven ofzo naar hem zullen sturen?'. 'waarschijnlijk wel. Ze zullen hem schokwekkende dingen opsturen en hem zo stalken dat hij merkt dat hij gestalkt wordt, maar niet weet wie het is. Daarom wou ik hem zo graag beschermen, maar hij wil toch niet naar me luisteren dus ik kan er verder niks meer aan doen.

Ik leef mijn leven verder hier thuis, en hij zal er wel achter komen dat ik gelijk had. Maar dan hoeft hij niet meer bij mij aan te komen. Ik heb hem proberen te beschermen en zelfs toen hij zei dat hij geen contact wou heb ik hard mijn best voor hem gedaan, dus ik kan niks anders meer voor hem betekenen. Zo gaat het leven'.

'Niall is een emotioneel wrak. Hij vind het ook niet leuk hoe het nou is gegaan, maar er is op vriendschappelijk gebied zo veel gebeurd bij hem dat het een gevoelig puntje is. Maar neem van mij aan dat hij het echt niet zo bedoeld. Hij weet gewoon niet om te gaan met het feit dat je hem niet alles hebt verteld. Hij zit daar dan zo mee in zijn hoofd dat hij de rest allemaal niet eens hoort en alleen maar denk aan dat je hem niet vertrouwd, want dat denkt hij. Geef hem gewoon even zijn tijd en dan zal hij wel bijdraaien'. 'als ik hem tijd geef dan zullen mijn ouders toeslaan en daar heb ik geen zin in'.

'maar hem blijven appen of bezoeken heeft ook geen zin da-'. Op dat moment gaat mijn telefoon af. Ik pak hem en zie dan dat Justin en Jake hun school belt.

Julia, 'hallo, met Julia

juf, 'hee Julia. Jake heeft een paniekaanval. We hebben hem geprobeerd rustig te krijgen maar het lukt ons niet, dus we moesten je wel bellen'

Julia, 'ik kom er gelijk aan'

'wat is er aan de hand' vraagt Harry. 'een van mijn broertjes heeft een paniekaanval dus ik moet naar zijn school toe. Dit gesprek moet een andere keer afgemaakt worden'.

'Is er misschien een van jullie zo lief om even hier te blijven totdat ik terug ben? Ik kan ze niet meenemen en weet echt niet waar ik ze moet laten op kort termijn omdat ik echt nu naar die school toe moet'. Smekend kijk ik de jongens aan, die bedenkelijk voor zich uit kijken. 'we zijn nu toch al te laat. Dan kunnen we je nu beter helpen dan op school een preek krijgen terwijl we hoe dan ook toch te laat zijn'.

'bedankt jongens, jullie zijn echt top vrienden'.

Snel stap ik op mijn fiets en rijd dan naar Jake zijn school.
Daar aangekomen zie ik zijn klas alweer buiten spelen. Zo vlug mogelijk maak ik mijn weg naar zijn klaslokaal, waar ik hem zie zitten met Justin tegen zich aangeklemd.

De dokter heeft verteld dat familie om zich heen hebben het meeste effect heeft om hem te laten stoppen. Ik loop het klaslokaal in en gelijk zie ik Jake naar me kijken.
'Julia' zegt Jake.

Zijn hele voorhoofd is bedekt met zweet en onder zijn ogen zijn traansporen te zien. Ik haal Justin van zijn schoot en sluit hem dan in mijn armen. 'ik ben bij je lieverd, er kan niks gebeuren. Ik bescherm je'. Zijn ademhaling wordt langzaam aan rustiger en beetje voor beetje voel ik zijn spieren ontspannen.

'gaat het weer vriend'. Jake kijkt me even moeilijk aan, maar knikt dan toch zijn hoofd. 'is het verstandig om hem mee te nemen of hier te laten' vraag ik aan zijn juf. 'neem hem maar mee. We gaan vandaag toch niks speciaals meer doen' antwoord ze.

'maar voordat je gaat wil ik je even spreken'. Samen met Jake zijn juf loop ik naar een hok waar we gaan praten.

'ik hoorde dat je al een paar dagen niet op school bent geweest zonder ook maar iets te laten weten'.
'ik wil niet naar school. Het is niks voor mij en ik voel me er niet fijn. Thuis is mijn plek, en dat zal altijd ook zo zijn' antwoord ik.

'je kan niet thuis blijven zitten. Waarom ga je niet meer naar school, en ik wil een duidelijke reden weten. Misschien ben ik niet meer je juf, maar er moet iemand zijn die je een beetje in de gaten houd'.

'ik ben 15 en mag dat zelf weten. Ik ben klaar met school en ga me nu weer richten op de kleintjes die thuis zitten'. 'dat gaat niet gebeuren want dan stuur ik iemand naar je toe die ervoor zal zorgen dat je terug naar school moet. Elk kind moet naar school, ook jij'. 'ik doe wat ik wil. Ik wil niet naar school, dus dan ga ik ook niet'.

'dan kan je over een paar dagen iemand aan de deur verwachten die maatregelen op zal leggen als je niet naar school gaat'.

Na die woorden staat ze op en loopt ze weg. Ze is mijn moeder niet! Ze kan niks over mij zeggen.