Austin pov :
Ξυπνουσα τρομαγμένος, λουσμενος από ιδρώτα. Πάντα ο ίδιος εφιάλτης απ όταν έφυγα. Ήταν εκείνη, ήταν άρρωστη, άχρωμη, χωρίς ίχνος ζωντάνιας και ήταν στην αγκαλιά εκείνου. Η Al μου. Στην αγκαλιά κάποιου άλλου.... Αναγκάστηκα όμως!Αναγκάστηκα να φύγω. Δεν είναι σωστό για εκείνη να είμαι εκεί. Εξάλλου για την αρχηγεια των Crips υπήρχαν κάποιοι όροι και δεν ήμουν σε θέση πλέον να τους παραβλεψω. Η ζωή μου πλέον έχει κατηφορησει. Υπάρχει η ίδια συνεχή ρουτίνα, τα ποτά και οι γυναίκες δεν σημαίνουν τίποτα για μένα πλέον . Και ειλικρινά μπορώ να δεχτώ πολλά, αυτή η μοναξιά όμως με πνίγει. Φθειρομαι... Προσπαθώ να μη τη σκεφτομαι αλλά φαντάζει αδύνατο. Μενω με τον κολλητό μου τον Simon ο οποίος ήταν η μόνη μου διαφυγή απ την πραγματικότητα. Παρόλα αυτά οι ατελείωτες συζητήσεις γι εκεινη βοηθούσαν κατά κάποιον τρόπο. "Φίλε, συνέλθε επιτέλους" με διέκοψε η άχαρη φωνή του. Καθώς μίλαγα σκέφτηκα εκείνη. Με είχε κοιτάξει με τα καταπράσινα ματιά της τότε στο λόφο και είχε πει χαρακτηριστικά: "Αγαπά με μέχρι να πονέσεις". Που να ξερες μωρό μου... Την έκανα να χαμογελάει για να με ερωτευτεί, μα κάθε φορά που χαμογελούσε την ερωτευόμουν εγώ. Και έχει και αυτό το γαμημενο χαμόγελο που λυγίζει τον πιο σκληρό άνθρωπο. Το χαμόγελο της μόνο, αποτελούσε λόγο για να συνεχίσω να παλεύω. Ο Simon μιλούσε αλλά καταλάβαινα ελάχιστα απ τα λόγια του.
-Τι είδες στα μάτια της;
-Σκοτάδι φίλε. Χάθηκα... Κάποιος πρέπει να τη βγάλει από κει μέσα! Δε θα αντέξει.
Al pov :
Προσπαθούσα να μην τον σκέφτομαι αλλά πονούσε η απουσία του γαμωτο. Πονούσε πολύ! Τον τελευταίο καιρό δεν είμαι ιδιαίτερα καλά. Η αρρώστια μου έχει πάρει άσχημη τροπή αιμοραγω συχνά, χάνω μαλλιά, ο Mike λέει ότι έγινα οχρη... Πάντα δίπλα μου όμως είναι η K. Στέκεται δίπλα μου όταν την χρειάζομαι. Είναι η μητέρα που δε γνώρισα. Παρ όλα αυτά με προβληματίζει ελαφρώς η αρνητική στάση που έχει για τα αισθήματα που έχω για τον Austin. Ωστόσο ατάκες σαν αυτή που έλεγε με έβαζαν σε σκέψεις.. :"Αν κάποιος σε πλήγωσε περισσότερο απ' όσο άντεξες είναι επειδή τον αγάπησες περισσότερο απ' ότι άξιζε" Ίσως είχε δίκαιο. Δεν ήθελα όμως να επιτρέψω στον εαυτό μου να πιστέψω κάτι τέτοιο. Πήγα στο κρεβάτι μου εφόσον τα χάπια μορφινης για να ελαφρύνουν τον αβάσταχτο πόνο προκαλουσαν υπνηλία. Κοιμόμουν ήσυχα οταν τα ξημερώματα ο ενοχλητικός ήχος του τηλεφώνου, ξύπνησε εμένα και πιθανότατα όλη την εστία.Το σήκωσα και τότε άκουσα την βραχνιασμενη φωνή του. "Αν δεν έχεις σκοπό να μου αλλάξεις τη ζωή , μην ενοχλείς τις νύχτες μου. " Βούρκωσα... Τον άκουγα μετά από τόσο καιρό..."Σου λείπω μικρή μου?" ρώτησε σαν μικρό παιδί που είχε ανάγκη να ακούσει το πολυπόθητο ναι. Και τότε θυμήθηκα όλα αυτά που μου είπε πριν φύγει. Σίγουρα δεν άξιζε το ναι μου" Όχι Austin, δε μου λείπεις. Προχώρησα" είπα προσπαθώντας να φανώ όσο πιο πειστική μπορώ." Αν η απουσία μου δεν επηρεάζει τη ζωή μου, τότε το να γίνω ξανά μέλος της, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα" είπε και έκλεισε απότομα το τηλέφωνο. Και τότε σκέφτηκα τα λόγια του στα αρχικά ραντεβού μας:"Ότι σε έκανε να κλάψεις είναι εχθρός μου." είχε πει κοιτώντας με στα μάτια. Τι γίνεται μωρό μου τώρα, που εσύ είσαι ο λόγος που κλαίω;
{~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~}
Geia sas zouzounia😿
Krima.... Eilikrina.
Spoiler Alert filoiiii:Mike
Osoi katalavan, katalavan
YOU ARE READING
~THE LIST ~
Teen Fiction{~~~~~~~~~~~~~~~~~~~} "Και πληγώθηκα όταν συνειδητοποίησα πως καμία απ τις προτεραιότητες σου δεν είχε επάνω το όνομα σου" "Τελικά τι ήμασταν?" "Δύο ερωτευμένοι με κακό συγχρονισμό"
