~THE LIST ~

Extra Chapter 🥀

Listen the song!

   Απλά σου λείπει.... Σου λείπουν οι στιγμες σας, το άγγιγμα του, τα χείλη του πάνω στα δικά σου που κινούνταν με έναν τόσο μοναδικό τρόπο. Αναπολείς τα πράγματα που κάνατε μαζί, το γέλιο του,τα κακογουστα αστεία του, τον τρόπο που αντιμετώπιζε την ζωή. Σου λείπει εκείνος.
  Μετά περνάς το στάδιο που κατηγορείς τον εαυτό σου, σκέφτεσαι τι λάθος μπορεί να έκανες, τι στραβωσε στη "σχέση" σας. Και το χειρότερο; Το χειρότερο λοιπόν είναι ότι είχες ονειρευτεί, ότι έδωσες μέλλον και πίστεψες σε όλο  αυτό. Και όμως τώρα που σκέφτομαι καλύτερα η χειρότερη εκδοχή είναι να δώσατε μέλλον σε αυτή τη σχέση μαζί. Να θυμάσαι τις στιγμές που ήσουν στην αγκαλιά του και κάνατε σενάρια για το μέλλον. Σενάρια που δεν σας επέτρεψαν να πραγματοποιησατε, σενάρια που δώσατε τόση αξία.
Κάπου εδώ για μένα προσπαθείς να κατανοήσεις τον χωρισμό. Ίσως προσπαθείς να το καταλάβεις σαν έννοια για να μη βιωσεις τόσο έντονο το στάδιο της άρνησης. Χωρισμό, αυτόν καθαυτό αποτελεί μονάχα η διαπίστωση πως η καρδιά σου μεταλλάχθηκε , με τον καιρό, από δίκλινη σε μονοκλινη. Όταν τα μάτια σου δε σκουριαζουν πια απ την υγρασία, και όταν το τσιγάρο δε θα είναι το οξυγόνο σου, τότε ναι, μπορείς ν' ανακοινώσεις στον εαυτό σου και σ' όποιον άλλον ότι χωρισες. Χωρισες σημαίνει χωρίστηκες, τεμαχιστηκες, διαμελιστηκες και πορεύεσαι πλέον με τη σιγουριά των επουλομένων πληγών σου, σε αντίθεση με το αντίο που είναι μόνο η αρχή της ακατάσχετης αιμορραγίας του αποχωρισμού. Κι όμως δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα απ το να τελειώσεις μια κατάσταση για την οποία θα 'δίνεις τα πάντα για να μείνεις. Προσπάθησα. Πίστεψε με προσπάθησα. Μέχρι που κατάλαβα πως καμία απ τις προτεραιότητες σου δεν είχε επάνω το όνομα μου. Και όμως όσο και να  μη θέλουμε να το παραδεχτούμε όλο αυτό γίνεται για έναν εγωισμό. Καμία φορά και αυτός ο εγωισμός έχει ανάγκη να είσαι σημαντική για αυτόν όπως ήταν εκείνος για σένα. Παρ όλα αυτά μαθαίνεις κάτι απ όλο αυτό. Παίρνει χρόνο και πόνο συνήθως για να το μάθεις, αλλά...η αγάπη, εινα  δυνατότερη από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα, αν είναι πραγματική, συνειδητοποιημενη, καλού ανθρώπου κατασκεύασμα. Δίνεις ένα συναισθηματικο κομμάτι σου σε κάποιον, που δε θα το πάρεις ποτέ πίσω. Ο,τι και αν γίνει. Δεν ξε αγαπάμε. Θυμωνουμε, πληγωνομαστε, κρατάμε μούτρα,εχουμε εγωισμό, τσακιζομαστε, ματώνουμε αλλά ποτέ,δε ξεαγαπαμε.
Και κάνοντας σκέψεις γεμάτες θλίψη έρχεται  σιγά σιγά και ο θυμός, η ανάγκη να ξεσπάσεις σε κάτι.  Και θες να του γράψεις. Να του γράψεις για να σε ακούει και να έχεις την ελπίδα ότι θα νιώσει τα μισά από αυτά που νιώθεις εσύ...
  Θα πονας. Οχι γιατί ήμουν αξεπέραστη. Ούτε επειδή δε θα σε αγαπήσει καμία τάχα όσο εγώ. Αλλά γιατί όταν τρυπωσα πρώτη φορά στην αγκαλιά σου, μόνος σου χάραξες μέσα της το όνομα μου, εγκλωβισες την παρουσία μου και έκλεισες κάθε διέξοδο διαφυγής. Θα με θυμάσαι, διαολε. Θα με θυμάσαι. Όπως ακριβώς σε θυμάμαι κάθε βράδυ και γω. Και ας είμαστε μακρια, σε ξένες αγκαλιες και αλλότρια χέρια. Κι ας μην έχουμε καν γυρισμό αφού "το λουλούδι αυτής της καταιγίδας και, μ 'ακούς της αγάπης, μια για πάντα το κόψαμε και δε γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς..."
Εσύ θα με θυμάσαι. Εμένα που είχες, μα δεν με έχεις πια. Και για να τελειώσω σιγά σιγά .... Ψέματα δε θα σου πω. Το είχα δει το τέλος μας. Το φοβόμουν και ταυτόχρονα το ευχόμουν. Πες το διαίσθηση, ένστικτο, αυτογνωσία ή όπως αλλιώς αγαπάς. Άλλωστε ποτέ δε χάνεις κάποιον ακριβώς την ώρα που φεύγει. Αυτό συμβαίνει πολύ πιο πριν ή πολύ αργότερα. Κι όμως τώρα μετά από τόσα βραδιά κατάλαβα πως ο δικός σου άνθρωπος, αυτός που σε νοιάζεται, αυτός που είναι για σένα, δε σε αφήνει στην αναμονή ούτε και στην αμφιβολία. Δε σου γυρνάει τη πλατη, αλλά γυρνάει ο ίδιος. Εν τέλει, κανένα απ τα βράδια μου δεν άξιζες, όπως και γω δεν αξιζα τα τόσα "Ίσως". Μην αγχώνεσαι, δε σε κατηγορώ για τη δικιά μου αφέλεια να ξεχάσω, πως στις ανθρώπινες σχεσεις δεν είναι πάντα όλα αμοιβαία.
  Και όσο και να θελω να εξαπατήσω τον εαυτό μου με την ιδέα του θυμού ή της οργής, όσο και να θέλω να σε μισήσω να ξερεις ότι μέσα μου υπάρχουν μόνο οι καλές στιγμές, οι στιγμες αυτές, που πλέον έγιναν αναμνήσεις. Και μπορεί να λεω πως τελείωσε μα για κάνε πως γυρίζεις.... Γιατί μέσα μου ευελπιστώ να έρθεις για το τελευταίο φιλί που δε δόθηκε. Να έρθεις για το τελευταίο σ'αγαπω που δεν ειπώθηκε. Γιατι τελικά τι ήμασταν;
Δύο ερωτευμένοι με κακό συγχρονισμό...
{~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~}
Γειά σας ζουζούνια 💞
Λοιπόν επειδή πιθανότατα θα σας μπέρδεψα με αυτό το κεφάλαιο... Θα ήθελα να το εκλαβετε και να το διαβάσετε όπως εσείς θέλετε. Μπορείτε να θεωρήσετε ότι είναι οι σκέψεις της Αλ για τον Austin ή ότι είναι κάτι σαν εγχειρίδιο και βήματα χωρισμού ή ακόμα και κάποιου είδους wrietters pov. Καμία φορά και εμείς έχουμε την ανάγκη να εκφράστουμε μέσω των κεφαλαίων ή να στείλουμε έμμεσα μηνύματα κάπου...
Αυτά λοιπόν... Αναμένεται κεφάλαιο σύντομα 💋