GIRLS LOVE BAD BOYS

Rozdział 12

Co dwa dni, starałam się odwiedzać go w szpitalu, aż po miesiącu mógł wyjść do domu. Po woli odzyskiwał pamięć, ale tylko co do rodziny. Ja czekałam tylko na moment, aż całkowicie odzyska pamięć, a ja będę mogła wrócić do normalnego życia. Chociaż z drugiej strony podobała mi się rola Matki Teresy. Zawsze byłam goszczona kawą, herbatą i ciastem, a czasem i obiadem.

Na całym tym teatrze tylko cierpiał mój związek z Piotrem. Poznałam go przypadkiem, przez wspólnych znajomych. Zaiskrzyło od razu. Może dlatego, że był on przeciwieństwem Kacpra? Zawsze poukładany, zazwyczaj w garniturze z idealnie ułożonymi włosami. Razem z ojcem prowadził kancelarię prawną i bardzo dobrze zarabiał.

Pewnego dnia kiedy przyszłam do Kacpra, od razu wyczułam, że coś jest nie tak. Był poddenerwowany i roztrzepany. Spędzałam z nim już tyle czasu, że czułam jakbym znała go na wylot. 

- Wszystko dobrze?- zapytałam- Kacper?

- Powiedz mi czy to jest prawda?- spojrzał na mnie surowo i pokazał ręka na swoje biurko.

Leżały na nim listy i to wszystkie adresowane do mnie! Zaczęłam je czytać. Z każdym kolejnym przeczytanym zdaniem, nie mogłam przestać powstrzymać płaczu.

Kacper opisywał tam wszystko. Zaczynając od pierwszego zauroczenia, pierwszej randki, pierwszym pocałunku i o nocy spędzonej w jego domu. W jednym z ostatnich listów opisał ten głupi zakład, który to wszystko zniszczył.

Kolejne listy były o jego wielkim uzależnieniu do hazardu, alkoholu i nocy z nieznanymi kobietami. Zdanie: ,,Nie mogę zapomnieć tego, jak bardzo Cię skrzywdziłem", kończyło każdy list.

- Tak, to prawda- Patrzyłam na niego moimi czerwonymi od płaczu oczami.

Zaczęłam się zastanawiać, co by było gdyby...

Nagle on podszedł bliżej i zaczęliśmy się całować. Ja nawet nie protestowałam, chciałam więcej. Już po chwili leżałam na jego łóżku bez koszulki. Dopiero jego pocałunki składane na moim brzuchu otrzeźwiły mnie.

Szybko wstałam i ubrałam bluzkę. Stałam oparta o drzwi, próbując uspokoić oddech.

- Nigdy więcej, rozumiesz? Gdyby nie ten cholerny wypadek, nadal żyłabym w swoim perfekcyjnym życiu, o które długo walczyłam. Było myśleć wcześniej.

- Jowita!

-Nie! Czekaj. Myślisz, że dobrze czułam się jak po moim pierwszym razie, przeżytym z chłopakiem, którego kochałam on całował się z moją ,,przyjaciółką" z powodu głupiego zakładu? Myślisz, że tak łatwo było mi przyjść do szpitala i udawać, że nic się nie stało? Myślisz, że mój chłopak jest zachwycony, że Ci pomagam? Nie, ale mnie w tym wspiera i szanuje.- wybiegłam z jego pokoju.

Nie wiedziałam, że czy dobrze postąpiłam. Zawsze chciałam, żeby facet patrzył na mnie takim wzrokiem. Jednocześnie poczułam niesamowitą ulgę i pewność. Wiem, że Kacper to w gruncie rzeczy dobry chłopak, ale bardzo mnie skrzywdził. Wybaczyłam mu już dawno, ale lepiej jak nasze drogi nigdy więcej się nie spotkają, myślałam...