A crazy life...

007.

Ik word wakker in het ziekenhuis. Mijn hoofd voelt zwaar. ik zie een apparaat die piept op de maat van mijn hartslag. Er komt een verpleegster binnen, 'gelukkig mevrouw Paris u pent wakker' 'eh j-ja ik de-denk het' 'Het kan zijn dat u nog last heeft van uw Hooft.' 'ja dat merk ik' 'ja, hier is wat te drinken en een koekje. Wat suiker kan je namelijk wel gebruiken. 'O wat dan, niet dat ik het erg vind of zo hoor haha' ik lach alleen wel heel zwakjes. 'als je 4 dagen geen zuiker meer heeft gehad dan...' ze word onderbroken door mijn stem. 'Wat?!! vier dagen?!?!' 'ja je hebt in coma gelegen' 'o ja logisch' 'je krijgt morgen bezoek van de politie. ze komen je een paar vragen stellen, ja?' 'ja is goed hoor' 'ik ga weer en mijn naam is Lucy. de dokter komt er zo aan' 'doei Lucy' ze kijkt me lief aan en zwaait naar me. Even later komt de dokter binnen. Hij ziet er oud uit maar hij heeft wel een aardige blik in zijn ogen. 'ik ben Gerard' hij schud m'n hand 'ik be..' 'lieke Paris' onderbrak hij mij 'ja dat ben ik' ik glimlach naar hem 'heb je Lucy al ontmoet?' 'ja ze was hier net' 'o oké, vind je het goed al ik een paar testjes doe? ' ik knik braaf en hij begint met de testjes. hij meet m'n bloeddruk en kijkt of ik een hersenschudding heb. 'ik ga het even bekijken en dan hoor je zo de uitslag even. o ja en je ouders zijn er voor je'

Ik zie in de deuropening drie mensen staan waarschijnlijk mijn moeder, vader en broertje. Mijn moeder is ongeveer 1.80 en ze lijkt super veel op mij alleen heeft zij groene ogen en ik blauwe. ik denk dat mijn vader kwa gezicht meer op mij lijkt. mijn vader heeft bruine krulletjes en mij moeder heeft net zoals ik lange stijlen blonde haren. en mij broertje rent op me af en trekt me in een dikke knuffel, mijn moeder en vader komen er ook bij. Het voelt fijn om ze weer eens vast te houden. Ook al ben ik het meeste over ze vergeten. ik moet huilen, om alles, alles wat ik heb meegemaakt de afgelopen weken. en maar hopen dat die gek dit nooit meer kan doen! ze laten me los. mijn moeder veegt een traan van mijn gezicht af en geeft me een kus op m'n wang. Ze lopen weg en zuster Lucy komt binnen. 'ga maar even slapen dan ben je morgen wat meer uitgerust voor je gesprek, en ben je misschien wel wat helderder.'oké mag ik wel nog wat water?' 'tuurlijk liek'

-flashback

Ik ben mijn haar aan het doen al ik opeen die man/jongen zonder naam zie ik zet het op het gillen!

'Prinses van me, je moet niet meer zo brutaal doe he! Niet meer zomaar weglopen hè! Schreeuwt hij en hij maakt een gebaar met

het mes bij m'n keel.

Ik begin te huilen, zo hard heb ik nog nooit gehuild, zo bang heb ik me nog nooit gevoeld.

Ik doe m'n mond open om iets te zeggen en sluit hem weer...

'Aaaaaaaaah' ik gil de longen uit m'n lijf. Zuster Lucy komt er gelijk aan. 'ik hoorde je gillen, ik kwam er gelijk aan, wat is er aan de hand lieke?' 'I-ik had een na-nachtmerrie' zeg ik hijgend. En de zweet druppels druipen over mijn lichaam heen. 'aw meissie toch', ze komt naast me zitten en wrijft heen en weer over mijn bezwete rug. 'Wil je wat water?' 'j-ja graag' ik moet nog even een beetje bij komen van mijn nachtmerrie. 'Ga maar snel slapen morgen word een lange dag. en als alles goe gaat mag je over twee dagen al naar huis' 'oké dat is wel goed nieuws, e over morgen hè dan komt de politie me toch overhoren?' 'ja, ga maar snel slapen.' 'Truste' Lucy loopt naar de deur en zwaait nog 'welterusten' en doet het licht uit. hier lig ik dan, helemaal alleen in het ziekenhuis. Nou altijd beter dan bij die gestoorde freak!

-volgende ochtend

Ik word rustig wakker, en ik merk dat ik minder last heb van mijn Hooft. Lucy komt aanlopen met een glaasje water en een aspirientje. Ik neem het in en Lucy zegt 'er is bezoek voor je' en ik zie een lachend Hooft van mijn beste vriendin door het keertje van de deur verschijnen. 'Demi!' 'Lieke' en ze valt me in de armen. Zo blijven we nog even zitten en dan laat ze me los, ze kijkt me met een erg sirieus Hooft aan en vraagt 'waarom liet je me alleen?' 'Deed ik niet.' ze kijkt me vragend aan en laat het maar voor wat het is. 'mag ik bij je blijven tijdens het verhoor?' 'van mij wel maar ik weet niet of h...' ik word onderbroken door geklop op mijn kamerdeur 'binnen' er komen een paar mannen de kamer binnen gelopen met een politie uniform aan. 'Eh hallo' zeg ik. 'hallo Miss Paris.' zegt de voorste man. 'zou u de kamer willen verlaten' en hij kijkt demi aan. ze knikt bedroeft en loopt de kamer uit. Net voor de deur stopt ze en draait ze zich snel op en zwaait nog even naar mij, en ik zwaai terug. en dan loopt ze weg en doet de deur zachtjes dicht.

We zijn al een tijdje aan het praten en hij zegt 'wij weten wie de dader is' 'en?' 'James veendijk.' 'WAT?!' zeggen demi en ik in koor. Ook al zit demi hier niet ze luistert mee vanaf de gang. haha.

'E-en w-w-waarom deed hij dit?' 'De reden hierom was, dat u heeft gezoend met ene Louis, op het jubileum feest van jullie relatie?' 'ja daag daar kan ik me niets meer van herinneren'