She's GONE?

1

I can't explain what kind of feeling I am feelin' right now. Kinakabahan ba  ako? Pero bakit?

Bahala  na si Batman.

I am at the airport right now. Kakauwi ko lang dito sa Pilipinas. Hinahanap ko yung  susundo sa akin. I took off my sun glasses to have a better view. Maraming tao sa airport baka natabunan na sila Mommy.

"Darlin' !"

Narinig kong sigaw ng isang tinig. Hinanap ko kung nasaan yun. It's Mom.
Agad akong  tumakbo palapit sa kanya. Then I hugged her so tight. Gosh! I miss her so much.

I heard a loud groan.

"Can you also give your dad a tight hug sweetheart? I also miss you a lot baby."

Aww. It's dad.

Humiwalay ako sa yakap ni Mom. Like Mom I also gave him a tight hug.

Nang humiwalay ako sa kanya ay  kinuha niya ang maleta ko. Iginiya nila ako palabas ng airport. And there I saw my Kuya.

"Kuya!"

I shouted!

Dali dali akong  tumakbo palapit sa kanya. At ng makalapit ako ay  dinamba ko siya ng yakap.

"Shit!"

I heard him curse.

"I missed you, dickhead!"

"Your mouth, Janine!"

My parents said in unison.

"Sorry. Na-miss ko lang si Kuya."

I said while grinning.

On the way to our house my Mom open the topic. The reason why I came back here.

"Janine, did you came back because of Dennis? "

I sigh, then nod my head.

"I want him back. And I also miss my daughter. "

" Are you willing to give up your mission for them? " My Dad asked.

"No."

I loved my family, but I can't give up my mission. I want to know who killed my twin sister— Sabrina.

" Anak, alam ko ang pakiramdam ng mawalan. Pero sa tingin ko hindi magiging masaya ang ka-kambal mo na unti-unting nasisira ang pagsasama niyo ni Dennis nang dahil sa kanya."

Paano ni  Mommy nasasabi ito? Anak niya rin si Sab.

"Mom, hindi  mo alam  kung anong  nararamdaman ko. Ako ang huling kasama ni  Sab nang patayin siya ng mga hayop na yun. Natatandaan ko lahat ng ginawa nila. I may not be able to remember all— on that night. But Mom, it's haunting me. I always had a nightmare. I can feel Sabrina's pain. Hindi ko siya nailigtas noon. Pero sisiguruhin kong mabibigyan ng hustisya ang pagkamatay niya."

I said. I did not cry. But my voice is cracking while saying those.

" Hindi ko pa siya nakakasama ng matagal, pero kinuha na siya sa atin agad. Nagi-guilty ako dahil wala akong nagawa para iligtas siya. Pero mas lamang yung  galit na nararamdaman ko para sa mga hayop na pumatay sa kapatid ko."

I added.

After I said those word, ay  hindi na sila nag-salita pa ni  Dad. Nakita ko naman sa peripheral vision ko si Kuya na ang lalim ng titig na para bang inaalam niya ang iniisip ko. Hindi ko na lang pinansin yun. Hanggang makarating sa bahay ay hindi na rin ako nag-salita pa.

——

"What do you call this? A trash? Do you think the client will like it?"

I ask angrily.