Together

8

P.O.V Jaden

We liepen samen de deur uit. Voor de deur staat een zwarte motor. Ik had snel Dante een sms gestuurd of hij mijn motor kon brengen. Ze fluit bewonderend. Ik ga erop zitten en ze kijkt me vragend aan. 'Iemand heeft hem gebracht.' Ik deed mijn helm op en gooide de ander naar haar. Ze stapte achterop en we scheurde weg. We reden langs de bomen en naa 10 minuten reed ik een zij paatje in dwars door het bos. Ik gaste terug en reed stukken langzamer over het pad. Uit ervaring weet ik dat er soms taken op hoofd hoogte hangt. Mijn oog was bijna gespietst. Na nog een kwartier stopte ik op een grote open plek. Het was letterlijk een grote cirkel bezaaid met allemaal witte en paarse bloemen en planten. Je hoort enkel vogeltjes fluiten en de vlinders vliegen overal rond. Hier en daar zie je een zonnestraal door de bomen komen. 'Wauw.' Fluistert Alexis. Ze had haar helm afgedaan en stond nu naast me. Grinnikend ging ik met mijn hand door haar verwarde haren. Ze glimlachte lief. Daarna liep ze naar het midden en ging liggen. De helft van haar gezicht werd opgelicht door de zon. Ik was verbijsterd door haar ongelofelijke schoonheid. Ze keek me aan. Eerst onzeker maar daarna glimlachte ze en stak haar hand uit. Ik pakte hem iets te gretig waardoor ze in lachen uitbarstte. Beschaamd kijk ik weg. Ze trekt me onverwachts naar beneden waardoor ik hard op me reed val. Ze Proest het uit. Ik ga naast haar liggen. We houden in stilte elkaars hand vast. Minuten kropen voorbij zonder dat ik me verveelde. Ik concentreerde me op haar langzame ademhaling en de geur van rozen en kaneel. Ik ben blij dat ik deze plek met haar kan delen. Ik vond het perongeluk. Ik had enorme ruzie met mijn vader over... Beter ga ik er nu niet aan denken anders verpest het heel mijn humeur. In ieder geval ik transformeerde en rende als een blinde rond. Uiteindelijk was ik gekalmeerd en wou ik terug naar huis gaan toen ik de geur van deze plek opsnoof. De geur van enorm veel gemengde bloemen, gras en mos. Ik werd nieuwsgierig en kwam hier terecht. Ik heb een hele dag gestaard. Gewoon gestaard en geroken. Een onvergetelijke dag. 'Waarom wou mijn vader mijn nek zien? Hij gaf je een waarschuwing maar waarvoor?' Ik ging om mijn zij liggen zodat ik beter naar haar kon kijken. Het licht van de zon laat haar lichte ogen wit lijken. Zo wit als sneeuw. Het is huivering wekend, magisch en ongelooflijk mooi. 'Hij wou weten of ik je gemarkeerd had.' 'Wat betekend dat?' Nieuwsgierig kijkt ze me aan. 'Je kan je mate alleen markeren als je met diegene naar bed gaat. Als dat gebeurt smelten onze geest samen en intiemer kan niet. Men zegt dat het de meest geweldige gevoel is dat je ooit kan hebben. En het gevoel zal nooit minder worden.' Haar hoofd werd rood. Net als het mijne. 'Maar waarom moet je dan naar de nek kijken? Om te weten of het gebeurt is.' 'Nou als het gebeurt verschijnt er een halve maan in beide onze nek. Die maan is ook te zien in je vacht als je transformeert.' Legde ik uit. Opeens begint ze te giechelen. 'Wat?' 'Mijn vader denkt dat je me meteen gemarkeerd hebt. En dat te bedenken dat onze meest intieme moment een knuffel is. Ik lach met haar mee. 'Hoe kan het dat je zoveel geduld hebt? Ik kijk haar niet begrijpend aan. Ik bedoel...tja de meeste jongens hebben toch geen geduld met dit soort dingen?' 'Nou ja, nu beledig je me!' Zeg ik gemaakt boos. Ze port haar vinger in mijn zij waardoor ik wegrol. 'Luister ik wil je niks liever dan dicht tegen me aandrukken maar ik zie dat je er niet klaar voor bent. Axel en ik zullen geduld hebben.' Axel gromde instemmend maar de verlangen naar haar waren nog altijd ongelooflijk groot. 'Wie is Axel?' Niet-begrijpend kijkt ze me aan. 'Axel is mijn wolf.' Haar blik word alleen nog maar vager. 'Kijk. Iedere weerwolf heeft een wolf in zich zitten.' Shit. Hoe moe ik dit uitleggen? 'Oke kijk als wij een mens zijn moet de wolf toch ergens vandaan komen? Het is niet zo dat ik diep van binnen een grote hond ben. Nee. Op een zekere leeftijd voegt de geest van je wolf zich bij je. Elke wolf heeft een aparte naam, kleur en geur. Je kan met je wolf in gedachten praten en dat kan ook andersom. Mijn wolf heet Axel. En hij is zwart zoals je gezien hebt. Hij vind je ook geweldig. Ook al heb je geen wolf in je. Meestal valt je wolf op de wolf van je mate. Je wolf is ook handig om met elkaar te communiceren als je verandert ben. Anders zou het erg moeilijk worden om met elkaar te praten. Maar in dit geval ben je speciaal genoeg om ons beide stapel op je te maken. Net als je vader en moeder trouwens. Je vader en zijn wolf waren ook dol op haar. Beschaamd keek ik haar aan. Ik weet het wel. Wat er met je ouders gebeurt is. Sorry ik heb het opgezocht in de oude archieven. Je hoeft me er dus niks over te vertellen.' Ze keek me met open mond aan. Daarna boog ze zich voorover en kwam dichter bij mijn hoofd. Eerst dacht ik dat ze me zou zoenen maar ze ging hoger dan mijn mond. Toen ze met haar mond bij mijn oor was zei ze. 'Hallo Axel. Je bent een prachtige wolf.' Mijn wolf gromde blij.

'Ik vind jou ook prachtig schoonheid.' Zei die vervolgens terug.

Ik vertaalde het voor haar en ze moest lachen. 'Wat gecompliceerd allemaal. Ik zou niet weten hoe ik me zou moeten gedragen als wolf. Gelukkig heb ik maar één geest en zelfs die kan ik niet altijd onder controle houden.' We moesten beide lachen. Vervolgens ging ze weer op haar rug liggen en stak haar hand in de lucht. Na vijf minuten kwam er een bruine vlinder met gele oogjes op de vleugels op haar hand zitten. We keken bewondert naar het mooie wezentje. 'Doe ook.' Fluistert ze zachtjes. Ik volg haar voor beeld en doe mijn hand omhoog. Ik lig zo stil als een standbeeld. Waarschijnlijk iets te stil omdat er een prachtige blauwe vlinder met zwarte strepen op de vleugels op mijn neus land. Alexis kijkt liefde vol van mij naar de vlinder. Ik moet scheel kijken om hem te zien. Het is een prachtig wezentje. Het vloog na een paar seconden weer weg. Net als die van Lexi. 'Dankje dat je me deze plek wou laten zien Jaden. Ik voel me hier zo gelukkig en zorgeloos.' Ze pakte mij hand weer en knijpt erin. 'Het is vanaf nu onze plek. We zijn waarschijnlijk de enige die het kennen.' 'Dan zijn we bofkonten.' Ik keek haar in de ogen. 'Dat ben ik zeker.' fluister ik. Ze buigt haar hoofd mijn kant op. En dit keer ben ik er zeker van dat ze niet in mijn oor gaat lopen praten. Ik buig me ook voorover. Onze voorhoofden komen tegen elkaar aan. Ik kijk naar haar ogen. twee centimeter van de mijne. Haar lippen. Zo vol en zacht. Alles klopt aan dit gezicht. Lange wimpers. Lieve wangen. Ze heeft jukbeenderen. Alleen niet zo opvallend. Als ze lacht verschijnen er hele kleine kuiltjes in haar wangen. Ook knijpen haar ogen een beetje dicht als ze lacht. Haar grote amandel vormige ogen kijken me verlangend aan. Ik weet dat ze wacht op mij. Mijn ogen zullen onderhand wel zwart geworden zijn. Dat gebeurt alleen waneer een wolf boos is of als een wolf heel veel lichamelijk verlangt naar iemand. Ik trek het niet meer en druk dan mijn lippen zachtjes op de hare. Ze zijn zo warm en zacht. Ik hoor hoe er een zucht uit mijn mond ontsnapt. Ik strijk met mij tong over haar lip om toestemming te vragen. Ze doet haar mond een beetje open als antwoord. We gaan zo synchroon dat het lijkt alsof onze lippen gemaakt zijn voor elkaar. Ik ga helemaal op in onze kus. Zacht, langzaam en teder. Er is geen haast dus waarom ruw? Nee. Ik hou van lange tederen kussen. Ik stop even en kijk haar aan. Ze kijkt me dromerig aan en glimlacht. Vervolgens strengelt ze haar hand in mijn haren de duwt onze lippen weer terug op elkaar. O ze is zo goed. Veel te goed. Doet ze dit vaker? Met wie dan? Niemand is als beginneling zo goed. Ik moet er niet aan denken dat ze hier beter in word dan dat ze nu als is. Dan heb ik al na één kus problemen. Ze stopt en slaat haar armen om me heen. Ik ga weer liggen en haar hoofd rust nu op mijn borst. Ze heeft één arm om mijn middel en met de andere tekent ze vormpjes op mijn buik. Het voelt zo goed. Ik kijk om me heen en zie dat het licht van de zon afneemt. Het word donker. Na nog eens 10 minuten hier vredig gelegen te hebben mompel ik met tegenzin: 'Kom ik moet je naar huis brengen. Ik wil liever geen problemen met je vader.' Grinnikend staat ze op. Ze loopt naar de motor maar ik hou haar tegen. 'Met de motor duurt het bijna Een half uur. Ik breng je wel op mijn rug.' Ze kijkt me even niet begrijpend aan maar knikte dan opgewonden en doet een stap achteruit. Ik denk aan mij wolf en verander. Het is een soort van versmelting van mens naar wolf maar dan zo snel dat het maar 1 seconde duurt. Bij wilde wolven is dat anders. Die scheuren letterlijk uit hun kleren. Dat komt omdat hun mens en wolf niet meer gelijk zijn. Ze zijn meer wolf dan mens. Mijn kop steekt. Ver boven haar uit. En dat te bedenken dat ze 1.72 m lang is. Ze loopt bewonderend om me heen ze voelt mij vacht en krabt me onzeker achter mijn oren. Grommend van genot dus ik mijn hoofd meer tegen haar hand aan. Lachend tikt ze op mijn neus. Ze kijkt in mijn diepblauwe ogen. Ik ben één van de weinige die dezelfde kleur ogen houd als die transformeert. De meeste veranderen van kleur irissen. Ik buig door mijn knieën en ga op de grond liggen, vervolgens leg ik mijn kop op mijn voorpoten en wacht tot ze op zal stappen. Na een minuut was ze klaar met bewonderen en ging voorzichtig op mijn rug zitten. Ik stond op en ze sloeg snel haar armen om mijn nek heen. Ik grinnikte zacht dat klonk als een raar zacht gegrom. Ik kijk haar even aan en knipoog. Vervolgens zette ik me af en rende door de bomen. Ik ben ongelooflijk snel. We zoefde tussen de bomen door en al snel waren we terug in de bewoonde wereld met de lawaai van auto's en brommers.

Ik rende ongezien zo dicht mogelijk naar haar huis toe. Op vijf minuten loop afstand werd het te riskant en veranderde ik terug. 'Dat was geweldig!' Opgewonden springt ze op en neer. 'Dan moeten we er maar eens vaker samen op uit gaan.' Lachte ik. Ze is zo blij. Ik sla mijn arm over haar schouder en ze pakt meteen mijn hand. Ze is eindelijk aan me gewend. Ik hoop dat ze na vandaag meer vertrouwen zal hebben in mijn liefde voor haar.