Together

10

P.O.V Jaden

Ik lig op bed een boek te lezen over mythes van de witte wolf. Opeens schiet ik overeind. Er schiet een steek van pijn door me heen. Ik grijp mijn hart. Het voelt alsof er aan getrokken word. Wankelend sta ik op maar val dan neer. Ik probeer overeind te komen maar het lukt niet. Wat is dit? Na een minuut verdwijnt het net zo snel als het gekomen is. Onrustig kijk ik om me heen. Er is iets mis. Iets goed mis. Ik ren naar buiten maar alles lijkt oké. Dan besef ik het. Alexis! Ik transformeer en ren op mijn snelst naar haar huis. Mijn vader gromt woedend maar ik negeer het.

'Kom terug Jaden!' Zegt hij boos via de link. Ik sluit hem buiten voor hij me terug kan sturen. Eenmaal bij haar huis ruik ik haar geur nog wel. Maar erg vaag. Ik verander terug bel aan. Geen reactie. Nog een keer. En weer niks. Boos en bang breek ik de deur open. Daar zit hij. De vader kijkt me bang maar rustig aan. Hij zit op zijn luie stoel en heeft een mok thee in zijn handen. 'Waar is ze?!' hij antwoord niet en ik ren naar boven. Als ik haar slaapkamer deur open smijt zak ik door mijn knieën. Ze is weg. Alles is weg. Maar waarom? Heb ik iets gedaan? Heeft die vader wat gedaan. Hij heeft haar wat gedaan?! Waarom klonk hij anders zo rustig gisteren. Hij heeft me nog nooit zonde waarschuwingen bij haar gelaten. En gister wel. Ik trilde van woede. Mijn wolf brulde het uit. Ik stormde naar beneden waar de man nog altijd zat. Ik kom dreigend op hem af en pak zijn kraag beet. 'WAAR IS ZE?!' schreeuw ik. Druppels spuug spetteren in de man zijn gezicht. 'Waar is ze verdomme?!' Ik voel tranen achter mijn ogen maar duw ze weg. 'Op de salontafel ligt een brief voor je.' zegt haar vader rustig ik duw hem terug in zijn stoel en grijp de brief. Meteen zie ik de plekken waar haar tranen op gevallen zijn. Ik weet dat het van haar is want de brief zit onder haar geur en heeft haar prachtige handschrift. Ik maak hem open en lees.

Jaden,

Eerst wil ik zeggen dat het me spijt. Ik wil je geen pijn doen. Maar ik trek het hier niet. Al sinds de eerste keer dat ik in elkaar geslagen werd wil ik hier weg. Dit gebeurde op mijn 10de. En na dat werd het alleen maar erger. Ik kon niet eens naar de supermarkt lopen zonder achtervolgd te worden door de pijn van mijn lichaam. Nu 8 jaar later heb ik meerdere keren in het ziekenhuis gelegen. Ben ik 2 keer verkracht en heb 3 levens beslissende operaties achter de rug. Maar ik wil hier nu niet verder op in gaan. Wil je heel mijn geschiedenis? Praat met Sara. Zij weet alles. In ieder geval. Ik wacht mijn hele leven op het moment waarop ik achttien word. En dat gebeurt op aankomende zondag. Ik heb mijn vliegtuig ticket al bij me liggen. Ik hoop dat je deze keuze zal begrijpen. Word gelukkig Jaden. Maar met iemand anders. Iemand die jou kan helpen in moeilijkere tijden. Iemand die op het gelijke niveau zit. Een wolf. Ik zal je nooit alles kunnen geven. Het spijt me.

Ik hou van je. En dat zal ik altijd blijven doen.

Alexis

Ik ga weer door mijn knieën dat een deuk veroorzaakt in de houten vloer. Tranen stromen over mijn wangen. Ze is weg. Hoe kan het dat ik zo blind was. Hoe kan ik niet gezien hebben dat ze zoveel leed. De laatste zinnen lieten mijn hart breken.

"Word gelukkig Jaden. Maar met iemand anders. Iemand die jou kan helpen in moeilijkere tijden. Iemand die op het gelijke niveau zit. Een wolf."

Hoe kan ze nou denken dat ik gelukkig kan zijn met een ander. Ze is alles voor me. Axel jankt hard. Ik voel hoe hij naar buiten wil komen maar ik duw hem terug. Woedend en verdrietig gromt hij maar ik negeer het. 'Waarom zei ze niks?' fluister ik zacht tegen mezelf. 'Wat zei ze niet?' hoor ik haar vader zeggen. Woedend kijk ik hem aan. 'Hoe kan het dat je hier nooit wat aan gedaan hebt?! Waarom zei je niks? Waarom heb je haar niet beter BESCHERMT?!' Nu kijkt hij wel bang. 'Waar heb je het over?' fluistert hij zacht. Dan begrijp ik het. Hij weet het niet. Hij weet niet dat zijn dochter in elkaar geslagen werd. Hij weet niet dat zijn dochter ver...verkracht werd?! Ik hap naar adem. Ik laat snel mijn ogen over de zinnen glijden. En nu met 100% met mijn hoofd erbij. Ik word nu echt misselijk. 3 levens beslissende operaties, ziekenhuis bezoeken, 2 keer verkracht, regelmatig in elkaar geslagen. Mijn maag keert zich om en ik ren naar de wc. Net op tijd. Ik huil. Ik kots. Woede en pijn vechten met elkaar in mijn hoofd en Axel begint lichtelijk krankzinnig te worden. Ik spoel door en zie hoe de man huilend in elkaar gedoken zat in de hoek van de kamer. De brief ligt verfrommelt aan zijn voeten. Ik verlies de controle en sla met mijn vuist kei hard tegen de spiegel die aan de muur hangt. Het barst uit elkaar. Ik zie hoe een scherf rechtop in mijn hand zit dan trek hem eruit. Ik smijt hem door de kamer. Tot mijn schrik blijft hij recht in het prachtige gezichtje hangen van Alexis als kleuter. Ik ren naar de foto alsof ze het zelf is en trek hem er geschrokken uit. Hij is verpest. De foto is helemaal verpest. Mijn eigen bloed zit erop en het is gescheurd. 'Hoe kon je dit niet weten?' vraag ik zacht. Het is een dreigend gefluister. Maar de man kan geen woord meer uitbrengen en ziet wit. Dan zakt hij in elkaar. Flauwgevallen. Ik til hem op en loop de trap op. Daarna leg ik hem in zijn bed. Ik loop terug naar beneden en pak de brief. Hoe kan ik dit niet geweten hebben. Ze heeft zoveel moeten doorstaan. Helemaal alleen. En ook als staat er dat Sara alles weet ze was er niet bij om haar op dat moment te steunen. Sara en Alexis kennen elkaar nog geen 2 jaar. Dat heeft ze zelf verteld. Ik heb me zo in Lexi vergist. Ik dacht dat ze een onzeker meisje was. Totaal niet sterk zowel mentaal als fysiek. Maar dat heb ik fout. Ze is de sterkste persoon die ik ken. Dit alles gebeurt en toch heeft ze zich erdoor heen gesleept. Zonder steun van niemand niet. Alleen maar klappen en pijn. Waar is ze heen? Wat moet ik gaan doen? Ik ren naar buiten. Op weg naar Sara's huis.